Στο πανέμορφο νησί που πλήττεται εδώ και αρκετές μέρες πια από μια ασταμάτητη σεισμική ακολουθία βρέθηκε όλη την εβδομάδα που μας πέρασε η εκπομπή «Όπου Υπάρχει Ελλάδα» και οι παρουσιαστές της Ευλαμπία Ρέβη και Γιώργος Κουρδής. Εκείνος μάλιστα παρέμεινε εκεί με το τηλεοπτικό δίδυμο να χωρίζεται και από Δευτέρα να βγει από δυο διαφορετικά μέρη. Η Ευλαμπία Ρέβη από τα Τρίκαλα και ο Γιώργος Κουρδής από τη Σαντορίνη.
Πώς πέρασε όμως αυτή η εβδομάδα για εκείνους στην αιχμή της επικαιρότητας; Οι ίδιοι γράφουν:
«Κυριακή μεσημέρι, 2 Φεβρουαρίου, παρακολουθώντας -όπως όλοι- την έντονη σεισμική δραστηριότητα στο νησί της Σαντορίνης, ομαδικά λάβαμε την απόφαση η εκπομπή να βγαίνει ζωντανά από την «αρχόντισσα» των Κυκλάδων για όσο χρειαστεί. Όπου υπάρχει, άλλωστε, επικαιρότητα, εκεί θα βρίσκεται πάντα το «Όπου Υπάρχει Ελλάδα». Την ίδια νύχτα φτάνοντας αεροπορικώς στο νησί κάναμε το πρώτο μας ρεπορτάζ: άφιξη τουριστών που είτε αγνοούσαν το φαινόμενο είτε είναι συνηθισμένοι στους σεισμούς, γιατί η Σαντορίνη αποτελεί ιδανικό προορισμό και τον χειμώνα.
Στη συνέχεια φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας νιώσαμε και τον πρώτο δυνατό σεισμό, 4.6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, και ακολούθως περπατήσαμε στα σοκάκια του νησιού για να πιάσουμε τον παλμό των κατοίκων, πώς αισθάνονται και πώς το βιώνουν. Εκεί συναντήσαμε δεκάδες οικογένειες να αποφασίζουν να κοιμηθούν στα αυτοκίνητά τους είτε δίπλα από τις σκηνές της ΕΜΑΚ είτε σε άλλα ανοιχτά πάρκινγκ. «Έχουν σπάσει τα νεύρα μας, τα παιδιά φοβούνται, ανησυχούμε κι εμείς», μας λένε.
Η ημέρα ξημερώνει. Πρώτος σταθμός το ηφαίστειο της Σαντορίνης το οποίο επισκεφθήκαμε μαζί με την καθηγήτρια Γεωλογίας του ΕΚΠΑ, Εύη Νομικού, που έχει αφιερώσει την επιστημονική της έρευνα εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες στο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μας εξηγεί το φαινόμενο, όπως το αναλύει από τα δεδομένα που συλλέγει με την ομάδα της τους τελευταίους μήνες. «Μιλάμε πάντοτε για το ρήγμα της Ανύδρου, όχι για αυτό της Αμοργού που είχε δώσει και τον καταστροφικό σεισμό του 1956. Ψυχραιμία σε όλους», μας τονίζει, εξηγώντας ότι οι σεισμοί είναι τεκτονικοί και όχι ηφαιστειακοί, κατευνάζοντας τις φοβίες ότι όλη αυτή η δραστηριότητα προέρχεται από το υποθαλάσσιο ηφαίστειο του Κολούμπο.
«Δεν φοβάμαι, παιδιά μου. Ήμουν τεσσάρων ετών κοριτσάκι όταν μας βρήκε αυτό το κακό. Βλέπω το λουλουδάκι που έχω στην κουζίνα μου όταν κάνει σεισμό και το καταλαβαίνω και λέω Παναγία μου βάλε το χέρι σου για εμάς και για όλους τους ανθρώπους του κόσμου να είμαστε όλοι καλά και να περάσει και αυτό», το μήνυμα της γιαγιάς Κούλας που το προηγούμενο βράδυ όλα τα παιδιά και τα εγγόνια της πήγαν στο σπίτι της να κοιμηθούν για να μην είναι μόνοι τους ο παππούς και η γιαγιά. «Ήταν σαν ένας ανεμοστρόβιλος που μας χτύπησε ξαφνικά», η μαρτυρία ενός άλλου επιζώντα του φονικού σεισμού του 1956.
Το στούντιό μας πάντοτε έξω, μαζί με τον κόσμο να καταγράφουμε αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο και κόντρα στους ανέμους και στο τσουχτερό κρύο να δίνουμε πάντοτε χώρο και φωνή στους απλούς πολίτες, στις πολύτεκνες οικογένειες και τα παιδιά τους, που επέλεξαν να μη φύγουν από το νησί τους, εξηγώντας μας ποια μέτρα προστασίας έχουν λάβει. Από τις πιο δυνατές στιγμές μας η νύχτα της Τέταρτης, 5 Φεβρουαρίου, που την ώρα του ρεπορτάζ βιώσαμε και καταγράψαμε τον πιο δυνατό σεισμό, αυτό των 5.2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Και στις δύο οικογένειες τα παιδιά έτρεξαν να προφυλαχτούν είτε κάτω από το τραπέζι του σαλονιού είτε κάτω από το παιδικό κρεβάτι, έχοντας περασμένη στο λαιμό μια σφυρίχτρα, που είναι ευχή μας να παραμείνει αχρείαστη και όλο αυτό να μείνει στο μυαλό τους σαν μια μακρινή παιδική ανάμνηση.
Επόμενη στιγμή η πόντιση δύο υποθαλάσσιων σεισμογράφων στην θαλάσσια περιοχή της Σαντορίνης μαζί με ειδικούς και φοιτητές με στόχο να «πιάσουν» τις σεισμικές εκείνες δονήσεις που δεν καταγράφονται εύκολα. «Με ψυχραιμία πάντοτε, είμαστε εδώ τόσοι επιστήμονες, μην ανησυχεί ο κόσμος. Κάνουμε ο,τι καλύτερο μπορούμε. Να ακούνε τους ειδικούς που είμαστε εδώ», επισημαίνουν οι αρμόδιοι.
Τελευταία ημέρα και ο Γιώργος μαζί με τον οπερατέρ μας Βασίλη Βαφείδη ταξιδεύουν μέσα στα μποφόρ προς την Θηρασιά. Τόσο κοντά και τόσο μακριά παράλληλα από την Σαντορίνη. «Να μην έρχονται εδώ μόνο για τις ψήφους, είμαστε μια ανάσα από την Σαντορίνη και έχουμε τόσα προβλήματα. Να κάνουν κάτι και για εμάς», τονίζουν οι κάτοικοι που νιώθουν απόλυτα αποκομμένοι και ξεχασμένοι.
«Είχαμε ένα πλοιάριο παντός καιρού με το οποίο νιώθαμε ασφάλεια ότι αν συμβεί κάτι θα μας πάει απέναντι είτε στο νοσοκομείο είτε για να μας φέρει τις απαραίτητες προμήθειες τώρα αυτό δεν υπάρχει και τα δρομολόγια της γραμμής με λίγο άσχημο καιρό διακόπτονται. Αυτό μας φέρνει ανασφάλεια», μας επαναλαμβάνουν.
Στην μικρή Θηρασιά των 180 κατοίκων συναντήσαμε 14 χρόνια μετά και τον Αντώνη. Το 2010 μας είχε περιγράψει την ζωή του ως μικρό παιδί πάνω στους βράχους της Θηρασιάς, αλλά και την τραγωδία που είχε ζήσει η οικογένεια του όταν ο πατέρας του έχασε τη ζωή του περιμένοντας το ελικόπτερο που θα τον μετέφερε.
Με την μητέρα του διατηρούν ένα ταβερνάκι και απ αυτό ζουν. Ενήλικος πια σήμερα μίλησε στην κάμερα της εκπομπής ως ένας από τους νέους του νησιού και μας μετέφερε ότι λίγα πράγματα άλλαξαν από τότε. Ζει με τις ίδιες αγωνίες την ίδια απομόνωση αλλά δεν το βάζει κάτω στηρίζοντας αυτόν τον μικρό τόπο. Το μόνο που ζητά μόνο από την Πολιτεία, όπως και οι κάτοικοι όλων των απομονωμένων νησιών: να μην τους ξεχνούν»!
