Και ξαφνικά μας ζητήθηκε να βάλουμε τα κεφάλια μέσα.Όνειρο ήταν η ευημερία και πάει. Όλα πια είναι μισοάδεια, τα εστιατόρια, τα θέατρα, τα νυχτερινά κέντρα, το στομάχι μας. Και κόβουμε τον προϋπολογισμό μας ή κόβουμε το κεφάλι μας για να τα βγάλουμε πέρα. Από ανάδελφο έθνος γίναμε έθνος νεόπτωχο. Μωρέ πριτς! Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει κι έτσι, όσα στοιχήματα θέλετε, πως μετά την πρώτη κρυάδα θα πρυτανεύσει η αισιοδοξία, της φυλής χαρακτηριστικό προαιώνιο. Στο τέλος τέλος καλοκαίρι μπαίνει. Θα σκάσουμε που θα σκάσουμε για λόγους ζέστης, να μη σκάσουμε και από την αψιλία.
Βέβαια, θα αναγκαστούμε να κάψουμε πολλά μη απαραίτητα. Σπάω το κεφάλι μου βέβαια γιατί τόσα χρόνια όλοι "μα όλοι!" μου έλεγαν πως είχα ουσιαστική ανάγκη από μεγαλύτερο αυτοκίνητο, σπίτι, δάνειο, πιστωτική κάρτα. Ε, έπεσα κι εγώ στην παγίδα.
Τώρα είμαι στη στενωπό. Τσούζει λίγο.
Μια προίκα ίσως; Δεν το βλέπω... Στη λαϊκή την τελευταία μισή ώρα και στο σούπερ μάρκετ να αγοράζω όσα λήγουν την επομένη και τα δίνουν τσάμπα; Είναι μια λύση...
Μα δεν υπάρχει περίπτωση! Δεν με φτάνει το ΔΝΤ. Να μιζεριάζω κι από πάνω;
Αν νομίζουν αυτοί ότι θα με στείλουν να δω τα ραδίκια ανάποδα, παίρνω ευθύς μαχαίρι και σακούλα κι εφορμώ ως άλλη τρελή πεταλουδίτσα στις εξοχές. Καθαρός αέρας, χορταράκια και υγεία.
Θα κόψει ο Έλληνας το ταβερνάκι του; Καλύτερα να κόψει το λαιμό του. Ε, άντε να το περιορίσει, δίχως χοληστερίνη όμως δεν ζει ο Ρωμιός.
Όλες οι τάξεις κόβουν, μέχρι κι εκείνη των κομμωτών. Π.χ., ο Τρύφων Σαμαράς έκοψε το δεύτερο κινητό του. Είναι μια θυσία.
Και η συμπαθής τάξη των ιερέων θα βρεθεί προ αδιεξόδου. Τώρα που ψηφίστηκε ο νόμος περί καύσης των νεκρών πώς θα ζήσουν οι μαυροφορεμένοι δίχως τα τρισάγια, που προσέθεταν το κατιτί τους στις ταπεινές αποδοχές τους;
Μιας και τους ανέφερα, υπάρχει κι άλλο δράμα θρησκευτικού χαρακτήρα, αυτό με το παγκάρι. Μειώθηκε η προσφορά των πιστών κατά 50% σε σχέση με πέρυσι.
Θα κόψω πολλά, όχι όμως την καλή μου διάθεση, το διάβασμα της εφημερίδας και του περιοδικού μου, τις καλές ταινίες και τα φεστιβάλ που ήδη έρχονται. Πάνω από το Ηρώδειο, για όποιον δεν το ξέρει, τα βραχάκια είναι τζάμπα, όπως και πάνω από το θέατρο του Λυκαβηττού.
Αν και Νεόπτωχος, αισιοδοξώ, αδέρφια, και νιώθω έτοιμος για τις μεγάλες αλλαγές που ζητά ο πρωθυπουργός. Έφυγα πράγματι από τα 100 τετραγωνικά και πήγα στα 35.
Σειρά του τώρα.
Νεόπλουτος μόνος... το ψάχνει
Γλυκιά μου, τέλειωσε το μπρικ, να πάρω ταραμά;
Πέρυσι τέτοιον καιρό σ’ αγαπούσα, μ’ αγαπούσες, πέρυσι τέτοιον καιρό, αγαπιόμαστε ευρώ», σιγοτραγουδούσε ενώ άλειφε με βούτυρο μια φέτα ψωμί. Μετά άνοιξε το έρημο ψυγείο, έβγαλε τη μοναδική συσκευασία μπρικ και το μισό λεμόνι που είχε απομείνει και κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας. «Α, κρασί», σκέφτηκε. Σηκώθηκε ξανά, πήρε την τελευταία μπουκάλα με λευκό ξηρό του κτήματος Μερκούρη (παραγωγή από τα 100 στρέμματα που ο Κώστας Σημίτης νοικιάζει στους αδερφούς Κανελλακόπουλους) και έβαλε μια γενναία δόση σ’ ένα ποτηράκι του λικέρ. Το ήπιε κυριολεκτικά στάλα στάλα τρώγοντας το λιτό του γεύμα, τη φετούλα με ολίγους κόκκους μπρικ.
Στη συνέχεια πέρασε τα άδεια από έπιπλα πια δωμάτια του διαμερίσματός του στην Πατριάρχου Ιωακείμ και βγήκε στη βεράντα. «Ζέστανε ο καιρός», σκέφτηκε ενώ αναπολούσε το περσινό του καλοκαίρι στο Κάπρι. «Στα Μάταλα με βλέπω φέτος, με το σακίδιο», σκέφτηκε, «να ξαναθυμηθώ τα νιάτα μου» κι ανάβοντας τσιγάρο, άνοιξε την εφημερίδα που είχε βρει παρατημένη σ’ ένα τραπεζάκι της «Βιβλιοθήκης».
Σαφέστατα και δεν τον ενδιέφερε, όπως δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, το γεγονός της αύξησης της ηλικίας συντάξεως, αφού ο ίδιος δεν είχε εργαστεί ποτέ, όπως και η μελλούμενη πτώση κατά 25% των αποδοχών στο δημόσιο τομέα.
«Τι να γίνει, όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες για το κοινό καλό», μουρμούρισε, «θα κάνω κι εγώ οικονομίες, δεν θα πουλήσω τον μπουφέ που είχαν δωρίσει στην προγιαγιά από τα ανάκτορα. Ίσως το φθινόπωρο».
Οι δύο ειδήσεις που διάβασε στη συνέχεια τον κατέπληξαν. Η μία αφορούσε τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν, τον οποίο φωτογράφισαν να βγαίνει από λέσχη ανταλλαγής συζύγων ενώ παράλληλα κατηγορείται για πλήθος εξωσυζυγικών σχέσεων. Η δεύτερη είχε να κάνει με τη διεθνή πτώση στην αγορά ανδρικών εσωρούχων. «Πταίσματα», σκέφτηκε, «εδώ ο κύριος ΔοΝηΤής έχει γονατίσει στο βογκητό ολόκληρο λαό, τον ελληνικό. Όσο για τα εσώρουχα, λογικό το βρίσκω, αφού ναι μεν μας έχουν πάρει μέχρι και τα σώβρακα, αλλά δεν μας έχουν αφήσει μετρητά για να αγοράσουμε καινούργια». Βαριεστημένος έκλεισε την εφημερίδα και πήγε στην κρεβατοκάμαρά του. Ο μεσημεριανός ύπνος τον έθελγε από παιδί. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως έχοντας πουλήσει και τις κουρτίνες, το φως γινόταν ενοχλητικό. Το αντιπαρήλθε...
Οι κύριοι Καραμανλής, Βουλγαράκης, Ρουσσόπουλος, Μαγγίνας, Αλογοσκούφης καλούνται να διακόψουν τις έστω και έμεσες επαφές με το λαό. Τσούζουν, όπως αποδείχτηκε, διότι ο κόσμος τους έχει χρεωμένους. Και μακαρονάδα με σιχτίρισμα πολίτη σίγουρα δεν λέει. Για φαγητό και για καφέ στο σπίτι. Έρχεται και πιο φτηνά. Είναι όμως και εκείνα τα έσω βέλη, του νυν αρχηγού, ας πούμε, προς τον πρώην. Κατά δήλωσή του ο Αντώνης Σαμαράς θα προτιμούσε να είχαμε μπει στη στενωπό από πέρυσι το καλοκαίρι «κι ας μας έριχναν». Μα ούτως ή άλλως δεν τους έριξαν;
Η κυβέρνηση προφανώς φροντίζει τόσο για την τσέπη μας όσο και για την υγεία μας αφού ετοιμάζεται να ανεβάσει τις τιμές σε ποτά, τσιγάρα και βενζίνη. Από την άλλη, βέβαια, όσοι έχουν άκρες με λαθραία δεν θα ενοχληθούν ιδιαίτερα, οι αμετανόητοι δεν θα περάσουν ευτυχισμένα βράδια με «μπόμπες» και δύστυχα πρωινά με ντεπόν.
Κατά 30% αυξήθηκαν οι εισαγωγές στα ψυχιατρικά νοσοκομεία τους τελευταίους μήνες ή, όπως θα το έθετε η φίλη μου η Γαρυφαλλιά, «Πιάσ’ τ’ αφτί σ’ και κάνε φούρλες», όχι ατομικά πλέον, αλλά ως λαός. Ε, πόσα μέτρα να αντέξει ο άνθρωπος...
Θα μας δώσουν 30 δισ. ευρώ, τα οποία θα ξεπληρώνουμε έως του γνωστού αγίου. Στο μεταξύ, ετοιμάζονται να μας ζητήσουν 7 δισ. ευρώ λόγω της πλημμελούς εφαρμογής της κοινοτικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Χάσαμε και το δικαίωμα στα σκουπίδια μας!
Α, μιας και ανέφερα γενικώς έναν άγιο, να μην ξεχάσω να σας πληροφορήσω ότι ο Άγιος Χριστόφορος, ο προστάτης των οδηγών, γεννήθηκε γύρω στο 200 μ.Χ. και ως καθήκον είχε να περνάει από ένα ποτάμι χωρίς γέφυρα τους πεζούς απέναντι. Να οδηγούσε τουλάχιστον ένα κάρο θα το καταλάβαινα...
