Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ, Φωτό: ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ


Ο Διαμαντής Διονυσίου είναι άλλο ένα μέλος της οικογένειας του αείμνηστου Στράτου Διονυσίου. Πρόκειται για το μικρότερο γιο του μεγάλου ερμηνευτή, που με τη σειρά του ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του στην ελληνική μουσική. Ένα νέο παιδί, γεμάτο όνειρα και αισιοδοξία για το μέλλον.

Φυσιογνωμικά έχει αρκετές ομοιότητες με τον πατέρα του. «Ολόιδιος ο Στράτος», λένε όσοι τον ακούνε και τον βλέπουν στο «Τaboo», το νυχτερινό κέντρο όπου εμφανίζεται. Τον συναντήσαμε στο πατρικό του σπίτι, όπου γεννήθηκε, έζησε, μεγάλωσε και εξακολουθεί να διαμένει μαζί με τη μητέρα του, την κύρια Γεωργία, μια γυναίκα που σίγουρα γνωρίζει καλά ότι οι τραγουδιστές... γεννιούνται!

Συνεχίζεται η παράδοση της οικογένειας Διονυσίου με την απόφασή σου να ασχοληθείς με το τραγούδι.

«Η παράδοση όντως συνεχίζεται. Καινούργια γενιά. Από όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να τραγουδάω, αλλά δεν το έδειχνα. Ντρεπόμουν. Ξεκίνησα ξαφνικά μόλις τελείωσα το σχολείο, έκανα κρυφά μαθήματα. Δεν το γνώριζε κανείς τότε, ούτε τα αδέρφια ούτε η μητέρα μου. Δεν με είχαν ακούσει ποτέ να τραγουδάω».

Πριν από την απόφασή σου να γίνεις τραγουδιστής με τι ασχολιόσουν;

«Είχα ανθοπωλείο μαζί με ένα φίλο».

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στο σπίτι;

«Πάγωσαν όλοι όταν το ανακοίνωσα. Ωστόσο, δεν θα πω ότι δεν με στήριξαν σε αυτή μου την απόφαση. Και τα δύο μου αδέρφια, ο Άγγελος και ο Στέλιος, με βοήθησαν πολύ».

Τα αδέρφια σου έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από εσένα στο χώρο... Τι σε συμβούλεψαν;

«Μου είπαν ότι πρέπει να είμαι προσεκτικός σε κάθε μου απόφαση, σε κάθε μου βήμα. Αρχικά, βέβαια, με πέρασαν από... οντισιόν. Αφού με άκουσαν, έκριναν ότι είμαι καλός τραγουδιστής».

Τι σου λέει ο κόσμος όταν σε ακούει;

«Τους αρέσει πολύ αυτό που ακούνε. Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουν ότι ακόμη είμαι πολύ νέος και δεν έχω μεγάλη εμπειρία. Πιστεύω ότι πέρα από τα θετικά σχόλια που εισπράττω, θέλω δουλειά ακόμη, για να γίνω καλύτερος με τον καιρό».

Η ομοιότητα στο παρουσιαστικό και στη φωνή με τον πατέρα σου είναι εκπληκτική! Σε συγκρίνουν με εκείνον; Πώς νιώθεις όταν γίνεται αυτή η σύγκριση;

«Όλοι αυτό λένε, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση. Ένας ήταν ο Στράτος Διονυσίου. Είμαι παιδί του και νιώθω περηφάνια για εκείνον.

Αν και ακολουθώ τα βήματά του, είμαι κάποιος άλλος. Ο καθένας έχει τη δική του φωνή».

Αν ζούσε σήμερα, τι νομίζεις ότι θα έλεγε;

«Δεν ξέρω τι θα έλεγε στον Άγγελο και τον Στέλιο, αλλά σ' εμένα θα έλεγε ότι η νύχτα είναι δύσκολη και εάν δεν είμαι καλός, να σταματήσω».

Θα το έκανες;

«Ίσως, αν πράγματι ένιωθα ότι δεν είμαι τόσο καλός. Θα καταλάβαινα ότι είναι ειλικρινής. Ο πατέρας μου ήξερε τα πάντα στη νύχτα. Αν ζούσε, θα μου έδινε τις πιο σωστές συμβουλές».

Τι φοβόταν στη νύχτα ο Στράτος;

«Τίποτα. Ήταν ένας πολύ δυναμικός άνθρωπος. Όταν έφυγε, ήμουν 13 χρόνων, πολύ μικρός. Έχω έντονες αναμνήσεις από τον πατέρα μου. Θυμάμαι τις οικογενειακές γιορτές, τις καλοκαιρινές διακοπές και το ότι πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο να δούμε τον Παναθηναϊκό».

Σε ξεχώριζε ως Βενιαμίν της οικογένειας;

«Όλους μας αγαπούσε και είχε ξεχωριστή αδυναμία στον καθένα».

Ήθελε να γίνετε τραγουδιστές; Είχε εκφράσει αυτή την επιθυμία;

«Εμένα με ήθελε ποδοσφαιριστή. Παίζαμε μαζί μπάλα, όταν ήμουν πιτσιρικάς».

Ζεις με τη μητέρα σου στο πατρικό σου σπίτι...

«Ναι και κάθε γωνιά κάθε μέρα μού τον θυμίζει... Η εντονότερη ανάμνηση που έχω από εκείνον είναι που του πηγαίναμε στο δωμάτιό του με τον Στέλιο τον καφέ του, την πορτοκαλάδα... Τα πρωινά, όταν εκείνος γύριζε από τη δουλειά, εγώ έφευγα για το σχολείο... Εκείνος προσπαθούσε να μείνει μαζί μας ξύπνιος όσο ετοιμαζόμαστε για το σχολείο. Πάντα λίγο πριν φύγω με ρώταγε αν διάβασα καλά τα μαθήματά μου».

Σας αφιέρωνε ώρες; Νιώθατε έντονη την απουσία του;

«Όχι, ήταν πάντα δίπλα μας. Κάθε μέρα. Η Κυριακή στη μνήμη μου είναι πάντα ταυτισμένη με εκείνον. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στο γήπεδο και μετά για φαγητό όλοι μαζί. Ήμασταν και είμαστε δεμένη οικογένεια».

Ποια είναι τα όνειρά σου στο τραγούδι;

«Μου αρέσει το λαϊκό τραγούδι και θέλω να συνεχίσω».

Όνομα βαρύ σαν ιστορία... Ανοίγει εύκολα πόρτες;

«Ναι, αν είσαι ικανός. Αν όχι, τις κλείνει πιο εύκολα! Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα».

Θα συμμετείχες σε ένα ριάλιτι για τραγουδιστές; Με το διαβατήριο του ονόματος το αποτέλεσμα θα ήταν να γίνεις ευκολότερα γνωστός.

«Όχι, όχι. Δεν μου αρέσει να βλέπει ο κόσμος πώς ξυπνάω, πώς κινούμαι στο σπίτι και μετά να τραγουδάω στην πίστα».

Υπάρχει αξιοκρατία στο χώρο του τραγουδιού;

«Τώρα πια... δεν θα το έλεγα. Έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι ισορροπίες».

Προέρχεσαι από πολύτεκνη οικογένεια. Σκέφτεσαι το γάμο;

«Ακόμα είναι νωρίς. Μου αρέσει η οικογένεια, αλλά στο μακρινό μέλλον. Θα έρθει και η σειρά μου. Τώρα προέχουν τα επαγγελματικά μου. Τα αδέρφια μου είναι όλα παντρεμένα και έχουν από δύο παιδιά ο καθένας. Πριν από λίγο καιρό ήρθε στην οικογένεια και νέο μέλος, η Ηλέκτρα, η κόρη του Άγγελου».

Ετοιμάζεις δισκογραφική δουλειά;

«Δεν βιάζομαι. Δεν θέλω να κάνω ένα σουξέ και μετά να τελειώσω. Έχω μιλήσει με τον Άγγελο για να κάνω μια καλή δουλειά, με καλά τραγούδια. Θέλει προσοχή».

Ακούς τη γνώμη κάποιου;

«Τον Άγγελο τον έχω σαν πατέρα μου. Με τον Στέλιο είμαστε πιο κοντά στην ηλικία».

Έχετε συνεργαστεί και οι τρεις μαζί;

«Είχαμε πάει για συναυλίες στην Αμερική και στον Καναδά. Ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα. Ήταν η πρώτη μου φορά. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε όταν βγήκαμε και οι τρεις μαζί. Το ωραιότερο σχόλιο που μου έκαναν είναι ότι μοιάζει η φωνή μου με του πατέρα μου. Η σύγκριση, βέβαια, με χαροποιεί, αλλά με δυσκολεύει κιόλας».

Εάν ζούσε ο Στράτος Διονυσίου σήμερα, με τι νυκτοκάματο θα αμειβόταν κατά τη γνώμη σου;

«Πάααρα πολλά».

Δόξα ή χρήμα;

«Δόξα. Βέβαια, όταν υπάρχει δόξα, συνήθως έρχεται και το χρήμα».

Γνωρίζοντας τη νοοτροπία των τότε τραγουδιστών και συγκρίνοντάς τη με εκείνη των σημερινών, ποια διαφορά εντοπίζεις;

«Παλιά υπήρχε ιεραρχία. Σεβόταν ο μικρός το μεγάλο. Εγώ παίρνω το χρόνο μου σιγά σιγά, με αργά βήματα. Δεν πρόκειται να αλλάξω ποτέ. Τα έχω ζήσει όλα αυτά με τον πατέρα μου, με τον Άγγελο, με τον Στέλιο... Πλέον υπάρχουν γνωστοί και όχι φίλοι. Δεν ανοίγομαι εύκολα. Αρκεί να σου πω ότι οι φίλοι μου είναι από τα παιδικά μου χρόνια».