Αν δεν γνωρίζαμε την προσωπική ζωή της και τον πρόσφατο γάμο του Χαβιέ Μπαρδέμ με την Πενέλοπε Κρουζ, θα ήμασταν σίγουροι ότι «κάτι τρέχει μεταξύ τους». Η Τζούλια Ρόμπερτς, αν και αποφεύγει τα φεστιβάλ, σε αυτό του Σαν Σεμπαστιάν ήταν εκεί. Από τη μία η πρεμιέρα της νέας της ταινίας, το «Eat, Pray, Love», και από την άλλη η βράβευση για την 20ετή προσφορά της στον κινηματογράφο.

Εκεί τη συνάντησε και το ΛΟΙΠΟΝ και εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για μια αποκλειστική συνέντευξη. Άνετη, γλυκιά, επικοινωνιακή και πάνω απ’ όλα με πολύ χιούμορ απάντησε στις ερωτήσεις για την καινούργια της ταινία και όχι μόνο...

Βρίσκεσαι στο Σαν Σεμπαστιάν για να τιμηθείς με το βραβείο Ντονόστια. Για τους Ισπανούς αυτό είναι μεγάλη τιμή. Για μια ηθοποιό όμως με τη δική σου καριέρα έχει σημασία ένα τέτοιο βραβείο;

«Δεν μπορείς να ξέρεις πώς αισθάνεσαι για μια βράβευση πριν αυτή γίνει. Ούτε από τη μεριά του κόσμου που σε επιλέγει, αλλά ούτε και από τη δική μου μεριά. Είναι σαφώς μεγάλη τιμή και προνόμιο. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, πραγματικά!».

Στους νικητές βραβείων οι Βάσκοι δίνουν τον τίτλο του ήρωα...

«Ευχαριστώ για τον τίτλο, αν και ηρωίδα είμαι μόνο στις ταινίες».

Θεωρώ το χαμόγελό σου χαρακτηριστικό, όπως τα μάτια του Πολ Νιούμαν. Στο «Eat, Pray, Love», όμως, δεν χαμογελάς τόσο. Σε βλέπουμε μελαγχολική και με δάκρυα στα μάτια.

«Μου κάνει εντύπωση ο παραλληλισμός με τον Πολ Νιούμαν, επειδή είχα την ευλογία να τον γνωρίζω προσωπικά. Είναι όμως περίεργο να σε εκτιμούν για κάτι που δεν ανήκει στα ταλέντα σου. Όταν με ρωτάνε -πώς και έχεις ένα τόσο αστραφτερό χαμόγελο», απαντώ: "Καταλογίστε την ευθύνη στους γονείς μου". Είναι παράξενο, διότι αυτό το χαμόγελο με κάνει να αισθάνομαι χωρισμένη, σαν να έχω διχοτομήσει τον εαυτό μου, ενώ στην ουσία ανήκει στα μικρά πράγματα που με συνθέτουν ως καλλιτέχνη. Το χαμόγελό μου είναι ένα μέρος του εαυτού μου, όπως η μύτη ή τα δάχτυλα των ποδιών μου».

Στην ταινία ερμηνεύεις μια φεμινίστρια, την οποία οι άντρες βλέπουν σαν δορυφόρο. Πώς αισθάνεσαι για αυτή την ιδιότητα της ηρωίδας;

«Φροντίζω στα συμβόλαιά μου να βάζω όρο ότι θα είμαι το επίκεντρο της προσοχής, ότι θα με προσέχουν με όλη τη σημασία της λέξης. (Γέλια.) Και η αλήθεια είναι ότι αυτό με βολεύει (Γέλια.)».

Ήρθε πρώτα το βιβλίο στα χέρια σου ή το σενάριο;

«Δεν άργησα να διαβάσω το βιβλίο και λίγο καιρό αργότερα ενημερώθηκα για την πρόθεση να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Αυτό έγινε το 2006, όταν ένας φίλος μου μου είπε 2 εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του ότι είναι υπέροχο. Το συζήτησα με το σκηνοθέτη, λοιπόν, σε ένα υπέροχο γεύμα. Διαβάζοντας το σενάριο είχα την αίσθηση ότι έπρεπε πάση θυσία ή να συμμετέχω έμπρακτα και άμεσα ή απλώς να την κάνω».

Μια ηθοποιός με τη δική σου ποιότητα και λάμψη πόσο δύσκολο είναι να «προσγειώνεται» και να ερμηνεύει γήινους χαρακτήρες;

«Με κεντρίζουν οι καθημερινοί χαρακτήρες. Θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον η έρευνα για να πλησιάσεις ήρωες που έχεις κληθεί να υποδυθείς και έχουν "φύγει" από τη ζωή. Έχω αρκετά τέτοια παραδείγματα στην καριέρα μου. Μελετώ τον τρόπο που κινούνται, μιλάνε, συμπεριφέρονται. Μελετώ τα ηθικά τους κίνητρα και ποιοι πραγματικά είναι αυτοί οι άνθρωποι. Όταν συνάντησα τη συγγραφέα, είδα ότι ήταν αξιαγάπητη και υποστήριζε ιδιαίτερα εμένα και το σκηνοθέτη σε κάθε βήμα της ταινίας. "Θα σας βοηθήσω με κάθε μέσο", μου είπε, "αλλά γνωρίζω ότι κάθε ταινία δεν είναι ίδια με το βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Εγώ βιβλία ξέρω να γράφω, όχι να κάνω ταινίες?!».

Ως «η νύφη της Αμερικής», το γλυκό κορίτσι με το αέναο χαμόγελο, πώς αντιμετωπίζεις τις κρίσεις στη χώρα σου;

«Όταν μαθαίνω για κάποια κρίση, παίρνω αμέσως τον Πρόεδρο Ομπάμα και, αν μου λέει ότι είναι απασχολημένος, ζητάω να μιλήσω με τη γυναίκα του. Ξέρεις, ως ζευγάρι έχουν όλες τις απαντήσεις στα θέματα κρίσεων. (Γέλια.) Αν το ακούσουν αυτό και δεν καταλάβουν το χιούμορ, μάλλον θα βρω τον μπελά μου... Σίγουρα»!

Η ηρωίδα στην ταινία έχει έναν άμεσο διάλογο με τον Θεό. Έχεις μιλήσει ποτέ σου άμεσα σε κάποια ανώτερη δύναμη ζητώντας κάτι;

«Η σκηνή που προσεύχεται στο μπάνιο στον Θεό είναι απλώς μαγική! Είναι η μαγική στιγμή που ο χαρακτήρας της σπάει και θέτει το ερώτημα της ζωής που την αφορά. Ζητάει βοήθεια από κάποιον ή από κάτι για ένα θέμα στο οποίο δεν είχε δώσει αρκετή σημασία στο παρελθόν. Και δεν σου κρύβω... υπάρχει λόγος που είναι η αγαπημένη μου σκηνή σε όλη την ταινία».

Η ζωή σού έχει φερθεί με ευγνωμοσύνη. Κι εσύ, όμως, ασχολείσαι με δράσεις ανθρωπισμού.

«Η οικολογία είναι ένα θέμα που με αφορά χρόνια τώρα. Στην οικογένειά μου ασχολούμαστε καθημερινά με τα προβλήματα της γειτονιάς μας και μας αρέσει να είμαστε ενεργοί σε θέματα που αφορούν όλους μας. Πλέον όμως έχει προστεθεί στη λίστα μου ένα ακόμα κοινωνικό θέμα: Πώς οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας και για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Είναι παλαβή η έλλειψη της ανθρώπινης σύνδεσης. Ζούμε στην εποχή των υπολογιστών, των ανώνυμων συγγραφέων και έχουμε ξεχάσει πώς είναι να κοιτάζει ο ένας τον άλλο στα μάτια».

Μια γυναίκα όπως εσύ έχει κάνει σχεδόν τα πάντα στη ζωή της. Θεωρείς ότι έχεις αφήσει εκκρεμότητες μέχρι τα γερατειά σου;

«Θεέ μου! Πρέπει να μάθω να πλέκω πουλόβερ, έχω να αγκαλιάσω πολλούς ανθρώπους, βιβλία που μένουν αδιάβαστα, ταινίες που θέλω να κάνω, γεύματα που θέλω να μαγειρέψω! Πολλά υπέροχα πράγματα έχουν μείνει σε εκκρεμότητα».

Φήμες θέλουν να αποφεύγεις τη δημοσιότητα λόγω ενός περιστατικού στο πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου για την προώθηση του «Ταξιδιώτες στην άλλη ζωή». Τότε, λίγο καιρό μετά την απρόσμενη επιτυχία του «Pretty Woman», οι δημοσιογράφοι στην προσπάθειά τους να σε πλησιάσουν σε έριξαν από την καρέκλα...

«Είναι αλήθεια. Αν και δεν είμαι σίγουρη αν έγινε στη συνάντηση για αυτή την ταινία. Η αγάπη του κόσμου ήρθε σε αφθονία και για μεγάλο διάστημα δεν ήξερα πώς να τη χειριστώ. Δεν κρατάω αυτό το περιστατικό ως κακή ανάμνηση, αλλά ως ένα καλό μάθημα για να μάθω τα όριά μου στη βιομηχανία. Αν αδίκησα κάποιους εκείνη την περίοδο, ζητώ αναδρομικά συγγνώμη».

Τι παράξενο συνέβη στα γυρίσματα της ταινίας;

«Ο Χαβιέ πραγματικά πέρασε τόσο κοντά με το αμάξι σε μια σκηνή, που φοβήθηκα ότι θα με σκότωνε. Ήμουν σε ποδήλατο, εκείνος στο αμάξι... Τελικά, χαίρομαι που δεν με σκότωσε, γιατί είχα τη χαρά να παίξω και στις υπόλοιπες σκηνές μαζί του και να καταλάβω ότι το να είσαι "μεθοδικός ηθοποιός" μερικές φορές έχει όρια».

Από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ-ΡΩΜΑΝΟ ΛΙΖΑΡΔΟ