ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ-ΡΩΜΑΝΟ ΛΙΖΑΡΔΟ
Έχει καταφέρει ό,τι πασχίζουν χρόνια τώρα αρκετοί τραγουδιστές. Η Βίκυ Λέανδρος ανήκει μαζί με τη Νάνα Μούσχουρη, τον Ντέμη Ρούσσο, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Σταύρο Ξαρχάκο στην ομάδα των Ελλήνων που απολαμβάνουν παγκόσμια φήμη. Μιλήσαμε μαζί της για το τραγούδι και την πολιτική, την κοινωνική της δράση, τα παιδιά αλλά και για τα επόμενα σχέδιά της.
Το φιλανθρωπικό σας έργο στο εξωτερικό είναι ιδιαίτερα γνωστό, στην Ελλάδα ίσως όχι τόσο. Η συναυλία όμως που δώσατε στο Μέγαρο γνωστοποίησε και στην Ελλάδα την ευαισθησία σας.
«Η συναυλία της 13ης Νοεμβρίου στο Μέγαρο είχε τον τίτλο Επιστροφή και προέρχεται από το ομώνυμο σωματείο. Τα έσοδα θα δοθούν για να υποστηρίξουμε τους ανθρώπους που κοπιάζουν βοηθώντας συνανθρώπους τους με εξαρτήσεις. Το σωματείο προσπαθεί με κάθε μέσο να τους βοηθήσει να επανενταχτούν. Ο κύριος και η κυρία Αγγελοπούλου έχουν κάνει μια ιδιαίτερα σοβαρή δουλειά, που στα μάτια μου φαντάζει καταπληκτική. Εγώ είμαι πρόεδρος στη Γερμανία στο Μέντο, που είναι για την καταπολέμηση της μάστιγας των ναρκωτικών, οπότε έχω αρκετές ευαισθησίες και γνώσεις πάνω σε αυτά τα θέματα. Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που έδωσα αυτήν τη συναυλία γι αυτόν το φιλανθρωπικό σκοπό».
Θεωρείτε ότι η καλλιτεχνική έκφραση μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους με εξαρτήσεις;
«Η τέχνη βοηθάει σε όλα, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω και τη σημασία του ποσού που μαζεύτηκε, διότι σε ένα φιλανθρωπικό σκοπό θέλεις να βοηθήσεις όσο περισσότερο μπορείς. Επίσης, μετράει η παρουσία μας ως συμπαράσταση, η γνωστοποίηση του προβλήματος, το να παρουσιάσουμε τις δυσκολίες που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι σε ανάλογη θέση. Αυτό συμβαίνει έντονα στο εξωτερικό. Έτσι ευαισθητοποιείται το κοινό και μαθαίνει. Αρκετές από τις συναυλίες που κάνω φροντίζω να έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα, έχω συνεργαστεί μάλιστα σε αρκετές με τη Unicef, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνω εμφανίσεις χωρίς κοινωνικό χαρακτήρα».
Είστε μια καλλιτέχνιδα με πωλήσεις που έχουν περάσει το «επιτρεπτό μέτρο» της σημερινής δισκογραφίας. Πιστεύετε ότι η δισκογραφία έχει αλλάξει από την εποχή που ξεκινήσατε την καριέρα σας;
«Ίσως μόνο σε τεχνικό επίπεδο. Σε καλλιτεχνικό παραμένει η ίδια. Και τώρα ψάχνουμε ωραίες μελωδίες, καλούς στίχους, μια σύγχρονη παραγωγή, ωραίες ενορχηστρώσεις. Αυτά δεν έχουν αλλάξει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η τεχνολογία».
Χωρίς τη μουσική παιδεία που πήρατε από τον πατέρα σας, τον πασίγνωστο Λεό Λέανδρο, θεωρείτε ότι θα είχατε διαγράψει μια ανάλογη πορεία;
«Το ταλέντο του πατέρα μου ως συνθέτη και παραγωγού ήταν τεράστιο. Σε όλο τον κόσμο είχε επιτυχίες, με τον Ντέμη Ρούσσο, τον Χούλιο Ιγκλέσιας και πολλούς άλλους καλλιτέχνες, και αυτό βέβαια ήταν πολύ σημαντικό για μένα».
Άκουσα ότι ο Ντέμης Ρούσσος είχε αναφέρει πρόσφατα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που εγκλωβίζει τους δημιουργούς. Συμφωνείτε με την άποψή του;
«Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω εξολοκλήρου τη γνώμη του. Νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν στη μουσική πάρα πολλά ταλέντα. Όμως, είναι σημαντικό να βγουν στο εξωτερικό και να ζήσουν σε όποια άλλη χώρα επιλέξουν. Χρειάζεται όμως υπομονή και επιμονή για να μπορέσουν να επιτύχουν. Εγώ μεγάλωσα στο εξωτερικό και έζησα σε πολλές χώρες, όπως η Αγγλία, η Γαλλία... Φυσικά, οι ρίζες μου είναι στην Ελλάδα και πάντα επιστρέφω».
Η αλήθεια είναι ότι έχετε επιλέξει τη «διακριτική οδό» της διασημότητας
«Βρίσκομαι σταθερά εδώ και χρόνια 5-6 φορές το χρόνο στην Ελλάδα. Μου αρέσει η Ελλάδα και την αγαπώ! Αποφεύγω όμως να διαδίδω στα media τις κινήσεις μου. Δεν μου αρέσει γενικότερα να βροντοφωνάζω ό,τι κάνω, όμως θέλω στην πατρίδα μου να μπορώ να προσφέρω. Σήμερα είναι αυτή η φιλανθρωπική συναυλία, αύριο μπορεί να είναι κάτι άλλο. Το λέω: Μπορείτε να με εκμεταλλευτείτε όλοι σας!». (Γέλια.)
Η ανάγκη σας για προσφορά φαίνεται και από την ανάμειξή σας με τα πολιτικά του τόπου. Αυτή σας η επιλογή μας έκανε εντύπωση, δεδομένου ότι σας είχαν γίνει προτάσεις να πολιτευθείτε στο παρελθόν στο Βερολίνο και τις είχατε αρνηθεί.
«Οι ρίζες μου είναι στην Ελλάδα.
Η μητέρα μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου γεννήθηκαν στον Πειραιά. Αισθάνομαι μια ειδική αγάπη για τον Πειραιά αλλά και υποχρέωση! Αισθάνθηκα να αγκαλιάζει αυτή την προσπάθεια ο κόσμος και γι αυτό αποφάσισα να συνεργαστώ.
Η προσφορά μου όμως έχει να κάνει πάλι με τις δικές μου αρμοδιότητες και γνώσεις: διεθνείς σχέσεις και πολιτισμός. Για μένα αυτό είναι το βασικό. Στη Γερμανία, που με ζήτησαν ως γερουσιαστή Πολιτισμού στο Αμβούργο και στη συνέχεια ως υπουργό Πολιτισμού στο Βερολίνο, αρνήθηκα, γιατί θα έπρεπε να αφήσω αμέσως το επάγγελμά μου. Επειδή το τραγούδι είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο στη ζωή μου, δεν μπορούσα να το αφήσω από τη μια μέρα στην άλλη.
Έπρεπε λοιπόν να αρνηθώ τις άλλες προτάσεις. Στην Ελλάδα όμως μπορώ να τα συνδυάζω».
Τα τραγούδια που ερμηνεύσατε στη Eurovision σημάδεψαν το διαγωνισμό. Η Eurovision έχει ακόμα τη δύναμη να εκτοξεύει τα ταλέντα που ξεχωρίζουν; Προσφέρει, τελικά, διεθνή καριέρα;
«Η επιτυχία εξαρτάται από τις μελωδίες. Με το L amour est bleu, όταν ήμουν 15 ετών, βγήκα τέταρτη. Παρ όλα αυτά, μου άνοιξε τις πόρτες σε όλες τις χώρες του κόσμου. Μετά κέρδισα το διαγωνισμό με το Aprs toi. Με αυτά τα τραγούδια πουλήσαμε πολλά εκατομμύρια δίσκους. Την επιτυχία, όμως, τη φέρνει η μελωδία. Με μια δυναμική μελωδία μπορεί η Eurovision, αν πάρεις την πρωτιά, να σε βοηθήσει. Όμως, απαιτείται να θυσιάσεις και αρκετό χρόνο, όπως να επισκεφτείς τις άλλες χώρες, να συμμετέχεις σε άλλα τηλεοπτικά σόου, να κάνεις συναυλίες σε όλο τον κόσμο, χωρίς να σταματήσεις στιγμή. Για μερικά χρόνια δεν πρέπει σχεδόν να πάρεις ανάσα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσεις να στηρίξεις μια τέτοια καριέρα».
Είναι λιγότερο γνωστός ο ρόλος σας ως μητέρας 3 παιδιών. Μάλιστα, αφοσιωθήκατε σ' αυτόν με τη σοβαρότητα που άλλοι αντιμετωπίζουν το επάγγελμά τους.
«Αυτό όμως δεν είναι επάγγελμα, είναι η ζωή μου. (Γέλια.) Λατρεύω τα παιδιά μου και για να τα μεγαλώσω σωστά σταμάτησα να δουλεύω για 9 χρόνια περίπου. Ήθελα να είμαι κοντά τους. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα και νομίζω και για εκείνα, προκειμένου να γίνουν γερές και δυναμικές προσωπικότητες».
Έχετε υποστηρίξει με την ίδια σοβαρότητα δύο διαφορετικά είδη τραγουδιού, το εμπορικό, αλλά και το ποιοτικό, με συνθέσεις σημαντικότατων δημιουργών.
Υπάρχει διαχωριστική γραμμή;
«Όλα είναι ένα. Άρχισα να τραγουδάω στα 13 μου και έχω ερμηνεύσει μερικά ιδιαίτερα παιδικά τραγούδια, όπως τον Καζανόβα ή το Μαχαίρι, πιρούνι, ψαλίδι, που όμως δεν είναι για μικρά παιδιά και στη συνέχεια έγιναν επιτυχία. Αυτά είναι τραγούδια που λες ως έφηβη. Βασικά, από τότε είχα συνεργασίες με τον Ζακ Μπρελ, τον Vangelis, τους Μισέλ Λεγκράντ και Μπομπ Ντίλαν και άλλους τόσους σημαντικούς καλλιτέχνες. Υπήρχαν, όμως, πάρα πολύ μεγάλες συνεργασίες από την αρχή».
Το «Νe me quite pas» είναι ένα τραγούδι που έχει ερμηνευτεί άπειρες φορές. Υπάρχουν περισσότερες αναγνώσεις του ή δυνατές ερμηνείες; Εσείς σήμερα θα το ερμηνεύατε διαφορετικά.
«Εγώ το ερμήνευσα τότε ήδη πολύ διαφορετικά από ό,τι ο Ζακ Μπρελ. Τότε είχαμε συναντηθεί και δεν έδινε σε κανέναν την άδεια να το ερμηνεύσει. Μου ζήτησε να με ακούσει να το ερμηνεύω. Πήγαμε σε ένα στούντιο και μόλις με άκουσε, μου είπε: Αν και μικρή, είσαι πολύ δραματική τραγουδίστρια. Τότε δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε. Έτσι, μου έδωσε την άδεια να το ερμηνεύσω στα ελληνικά με τον τίτλο Πες μου πώς μπορείς. Στη συνέχεια το ερμήνευσα και σε άλλες γλώσσες και μάλιστα ήταν από τις σημαντικές μου επιτυχίες αυτό το τραγούδι. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία με τον Ζακ Μπρελ, παρόλο που σταμάτησε πολύ γρήγορα μετά να τραγουδάει».
Πολλές από τις επιτυχίες του εξωτερικού τις ερμηνεύσατε στη συνέχεια και στα ελληνικά με μεγάλη επιτυχία. Όταν τραγουδάτε ένα σημαντικό τραγούδι σε άλλη γλώσσα, αναμένετε να έχει ανάλογη επιτυχία;
«Μπορεί να έχει ανάλογη, μικρότερη, ίσως και μεγαλύτερη επιτυχία. Απαιτείται να έχει καλούς στίχους και δυναμική ερμηνεία. Έχω ερμηνεύσει κάποια τραγούδια στα αγγλικά και τα γαλλικά στα οποία θεωρούσα ότι είχα δώσει την καλύτερη ερμηνεία και όταν τα ερμήνευσα στα ελληνικά, έγιναν πιο όμορφα από τις άλλες γλώσσες. Αυτό έχει να κάνει με το πώς το αισθάνεσαι τη στιγμή που το ερμηνεύεις».
Κλείνοντας θέλω να μου πείτε αν υπάρχει κάποιο τραγούδι που σας έχει σημαδέψει, επειδή και οι στίχοι είχαν να πουν μια αλήθεια από τη ζωή σας;
«Έχουν βγει σε όλο τον κόσμο 458 CD και έχω πει τόσα τραγούδια.
Ποιο να σας πω; Δεν είναι μόνο ένα που έχει σημαδέψει τη ζωή μου. Είναι πολλά και θα τα πω όλα στο Μέγαρο. Το Αναμνήσεις, το Aprs toi, Το μυστικό σου, το «L amour est bleu, το οποίο έχουν τραγουδήσει μεγάλοι καλλιτέχνες, από τον Φρανκ Σινάτρα μέχρι τον Άντι Γουίλιαμς. Φυσικά, το Η μικρή μας ιστορία του Μισέλ Λεγκράντ αλλά και το Free again».
Ο δρόμος προς την επιτυχία
Η Βίκυ γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 23 Αυγούστου 1952 και μετακόμισε στη Γερμανία με τους γονείς της το 1959. Πήρε μαθήματα κιθάρας, φωνητικής, μπαλέτου, χορού και κίνησης από πολύ μικρή ηλικία. Μιλάει πέντε γλώσσες, ενώ τραγουδάει σε οκτώ.
Το πρώτο της τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1965 στη Γερμανία και γνώρισε αξιοσημείωτη επιτυχία.
Η διεθνής αναγνώριση, όμως, ήρθε δύο χρόνια αργότερα με το «L amour est bleu», με το οποίο συμμετείχε στη Eurovision και κυκλοφόρησε σε 5 γλώσσες σε όλες τις ηπείρους.
Το 1972 συμμετείχε στο διαγωνισμό για δεύτερη φορά, όπου και βραβεύτηκε με το περίφημο «Αprs toi» κάνοντας ρεκόρ πωλήσεων, με 6 εκατομμύρια singles παγκοσμίως, υψηλό νούμερο για την εποχή. Ακολούθησαν δεκάδες δίσκοι στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, γιαπωνέζικα, ιταλικά, ισπανικά και ελληνικά. Το 1986 αποσύρθηκε για να αναθρέψει τα τρία της παιδιά έως το 1995, όπου και επανεμφανίστηκε στη Γερμανία και την κεντρική Ευρώπη με μεγάλη επιτυχία.
Η Βίκυ Λέανδρος εξακολουθεί να τραγουδάει και να κάνει πωλήσεις άνω των 100 εκατομμυρίων δίσκων διεθνώς, ενώ έχει εκδόσει 450 δίσκους, CD και DVD.
Έχει τιμηθεί με πάρα πολλά βραβεία, όπως τα Golden Statue (Ιαπωνία), Golden Europa (Γερμανία) και Ξένιος Δίας (Ελλάδα).
Το 2006 έλαβε μέρος στην προκριματική φάση για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπούσε τη Γερμανία στο διαγωνισμό της Eurovision μαζί με άλλους δύο συνυποψηφίους, όμως δεν επιλέχθηκε.
