Είναι ίσως από του ελάχιστους μουσικούς που προτιμώ να θαυμάζω σε συναυλία παρά σε πίστα μπουζουκιών. Και να ήμουν μόνο εγώ Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έκλεισε την περιοδεία του στην Ελλάδα με τη μεγάλη και πολυαναμενόμενη συναυλία στο Λυκαβηττό. Τι και αν είχε επώνυμους στις κερκίδες, τι και αν όχι; Ανάμεσα στους χιλιάδες παρευρισκόμενους στην καρδιά του ελάχιστου πράσινου της Αθήνας και κάτω από τα αστέρια δεν είχε καμία σημασία ποιος ήταν δίπλα σου (αρκεί να ήταν σε απόσταση!), αφού ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μάγεψε με τα τραγούδια του. Λογικό ήταν να βρεθούν αρκετοί επώνυμοι, αλλά ακόμα και αυτοί χάθηκαν μέσα στο κοινό και λίγους ξεχωρίσαμε. Όπως άκουσα, έγινε κι ένα μικρό σκηνικό με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου και τον Θέμη Γεωργαντά, οι οποίοι έφτασαν με καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει τις θέσεις τους και αφού η συναυλία θα κρατούσε πολλή ώρα ακόμα, δεν μπόρεσαν να μείνουν όρθιοι και έφυγαν. Συμβαίνουν αυτά και ο Γρηγόρης δεν έχει προφίλ «κακομαθημένου», άρα ή κάτι δεν μας λένε καλά ή απλώς ο άνθρωπος έχασε το κέφι του και ήθελε να φύγει! Βέβαια, διόλου μας απασχόλησε αυτό και η βραδιά συνεχίστηκε με τον Μιχάλη να δίνει τον καλύτερό του εαυτό.