Αποκλειστική συνέντευξη Σμαρούλα Γιούλη - Βαγγέλης Λιβαδάς

Πώς νιώθετε σήμερα που υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να «χάσετε» το θέατρο «Σμαρούλα»;

Βαγγέλης Λιβαδάς: «Πριν από 48 χρόνια ήρθα στο θέατρο όχι για να γίνω θεατρικός επιχειρηματίας, αλλά γιατί το θέατρο για μένα είναι μόνο λειτούργημα. Έχω ιδρύσει πολλά θέατρα στην Αθήνα, μεταξύ των οποίων και το Αμφιθέατρο. Τα αγαπάω όλα ανεξαιρέτως. Ειδικότερα όμως το Σμαρούλα Γιούλη το νιώθω σαν το μονάκριβο παιδί μου. Είναι η ιδιαίτερη αγάπη που έχω γι αυτό το θέατρο και σας υπόσχομαι ότι δεν θα αφήσω σε καμία περίπτωση να χαθεί αυτό το λατρεμένο μου πνευματικό παιδί».

Μέχρι πού είστε διατεθειμένοι να φτάσετε σε περίπτωση που δεν δικαιωθείτε δικαστικώς;

Σμαρούλα Γιούλη: «Μέχρις εσχάτων. Θα παλέψουμε να μην το χάσουμε. Παρόλο που ελπίζω ότι με την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης θα ξυπνήσουν οι υπεύθυνοι».

Γιατί πιστεύετε ότι η πολιτεία έχει ολιγωρήσει και δεν λαμβάνει μέτρα για να προστατέψει χώρους που έχουν γράψει ιστορία στον πολιτισμό μας;

Σ.Γ.: «Πιστεύω όντως ότι η πολιτεία δεν έλαβε υπόψη της το θέατρο Σμαρούλα Γιούλη, όπως δεν έλαβε υπόψη της και έκανε το ανάλογο τραγικό λάθος για την πολιτιστική κληρονομιά μας με το ιστορικό Κολούμπια».

Έχετε παράπονο προσωπικά από τον πρωθυπουργό που είχε δηλώσει προεκλογικά την προτεραιότητά του στον πολιτισμό;

Β.Λ.: «Κανένα παράπονο δεν διατυπώνω για τον πρωθυπουργό. Το παράπονο είναι προσωπικά στον υπουργό Πολιτισμού, που δείχνει να μένει ασυγκίνητος από την ιστορία μας τόσο της Σμαρούλας μου όσο και τη δικιά μου...».

Σ.Γ.: «Πιστεύω ότι θα δικαιωθούμε. Πρέπει να καταλάβει ο υπουργός Πολιτισμού την ανεπανόρθωτη ζημιά που παθαίνουμε. Πρόκειται για ένα θέατρο που φτιάξαμε με ιδρώτα και που φροντίζαμε κάθε χρόνο να στεγάζουμε τις σπουδαιότερες παραστάσεις της χώρας μας».

Είστε ομολογουμένως από τα πιο αγαπημένα καλλιτεχνικά ζευγάρια. Πώς βιώνετε αυτή την περιπέτεια;

Σ.Γ.: «Πάντα ήμασταν γροθιά ενωμένοι στα εύκολα και κυρίως στις φουρτούνες. Σήμερα δίνουμε το μεγαλύτερο αγώνα για να σωθεί αυτό το θέατρο. Σε αυτό το θέατρο που είμαστε πάνω από 33 χρόνια νιώθουμε ότι γκρεμίζονται μαζί μ αυτό και όλα μέσα μας: η ψυχή μας πονάει αφάνταστα!».

Β.Λ.: «Κάναμε όλο αυτόν τον καιρό και συνεχίζουμε τον αγώνα μας σιωπηλά, γιατί όπως έλεγε και ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς η Σμαρούλα δεν θέλει να φαίνεται, αλλά να είναι. Τώρα όμως αναγκαστήκαμε να σπάσουμε τη σιωπή μας γιατί βλέπουμε ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τον αγώνα μας μια για πάντα».