Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ

Επέστρεψε στον κινηματογράφο έπειτα από 26 ολόκληρα χρόνια με έναν αρκετά τολμηρό ρόλο και ήδη κέρδισε τις εντυπώσεις. Μια πολύπλευρη προσωπικότητα που δύσκολα μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα σε μια συνέντευξη. Ένας σταρ και ταυτόχρονα ένας ταπεινός υπηρέτης της τέχνης που τόσο αγάπησε. Απλός, προσιτός, ειλικρινής, έχει μάθει να λέει αλήθειες και να ζει μια απλή ζωή κοντά στη φύση και στο θέατρο. Ο ζεν πρεμιέ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου καμαρώνει για το θέατρο που ο ίδιος έχτισε και μας μιλάει για το εντυπωσιακό come back του μέσα από την ταινία «Ο γιος του Τσάρλυ».

Επιστροφή του Φαίδωνα Γεωργίτση στο νέο ελληνικό κινηματογράφο. Πώς αποφασίσατε να πείτε «ναι» στο «Ο γιος του Τσάρλυ» έπειτα από τόσα χρόνια αποχής από τον κινηματογράφο; Ποιο ήταν το κίνητρο;

«Έκανα μια ταινία έπειτα από 26 χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι επιστροφή. Είχα "κέφι" να παίξω σε μια ταινία. Το σενάριο στο "Γιο του Τσάρλυ" μου θύμιζε αμερικάνικο και όχι ελληνικό κινηματογράφο. Στην αρχή είχα ενδοιασμό, αλλά" τόλμησα και το έκανα».

Τολμάτε σκηνές ακατάλληλες για ανηλίκους και πολύ «προχωρημένες» για ενήλικες...

«Αυτό έλεγε το σενάριο, αυτό έκανα. Όταν κάνω ό,τι λέει το βιβλίο, δεν νιώθω καμία ντροπή. Όταν είμαι καλυμμένος πίσω από ένα ρόλο, μπορώ να κάνω οτιδήποτε, δεν έχω ενδοιασμούς».

Δημιουργούνται καλές ταινίες σήμερα;

«Κάποιες.... Φέτος δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερα καλή ταινία. Πού και πού εμφανίζεται κάποια».

Γιατί ο κόσμος πρέπει να δει την τελευταία σας ταινία «Ο γιος του Τσάρλυ»;

«Λέει αλήθειες χωρίς να ντρέπεται. Έχει καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς και καλή σκηνοθεσία».

Είστε από τους τυχερούς ηθοποιούς, που έζησαν και πρωταγωνίστησαν στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο. Ποιες είναι οι διαφορές του τότε με το σήμερα;

«Ο κινηματογράφος εκείνη την εποχή, όπως και οι άνθρωποι τότε, είχαν αφέλεια και αισιοδοξία. Υπήρχαν αγνότητα και χιούμορ. Τώρα υπάρχει απογοήτευση. Τώρα η τεχνολογία δεν αφήνει την ψυχή ελεύθερη. Εμείς είχαμε σε πρώτο πλάνο την ψυχή».

Πότε ήταν πιο δύσκολα, τότε ή τώρα;

«Τώρα είναι δυσκολότερα. Όλα τα καινούργια παιδιά προσπαθούν να είναι αναγνωρίσιμα. Έχει φοβερή αγωνία αυτό, γιατί την πρώτη χρονιά μπορεί να εκτιναχθούν και την επόμενη να εξαφανιστούν».

Συνεργάζεστε με νέους ηθοποιούς. Πώς τους κρίνετε;

«Έχω τη νοοτροπία του δασκάλου. Μου αρέσει να φτιάχνω μια ομάδα, με ποιότητα και να είναι αγαπημένοι».

Για ποιο λόγο απέχετε από την τηλεόραση;

«Οι προτάσεις που μου έκαναν δεν με ενδιέφεραν. Δεν έχω οικονομικό πρόβλημα για να το κάνω. Αν δεν είχα να ζήσω τα παιδιά μου, θα πήγαινα. Στο παρελθόν δεν θα είχα κάνει κάποια σειρά ούτε θα έπαιζα σε κάποιες ταινίες, αν δεν είχα οικονομική ανάγκη. Οικονομικά τώρα είμαι εξασφαλισμένος και μπορώ να κάνω επιλογές, απλώς, αντί να είχα κάνει 40 ταινίες, θα είχα κάνει 25».

Έχουν δικαιωθεί οι κόποι σας;

«Δεν πάει έτσι Κοιτάω το αύριο, μπροστά. Ό,τι έγινε, έγινε. Είμαι άνθρωπος του μέλλοντος. Ούτε αρχείο με τις ταινίες μου έχω ούτε φωτογραφίες έχω φυλάξει. Σου δίνω το λόγο της τιμής μου! Τα αφήνω να τα έχουν οι άλλοι. Δεν κρατάω τίποτα».

Παρακολουθούμε τις ταινίες σας συνέχεια μέχρι σήμερα και μάλιστα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση κάθε φορά. Εσείς τις βλέπετε στην τηλεόραση και πώς τις κρίνετε;

«Τώρα πια με πολλή συμπάθεια. Κάποτε τις σνόμπαρα. Δεν ζήλευα τον Μαστρογιάννι, ήθελα να είμαι στην Ιταλία και να παίζω τους ρόλους του. Ήμουν πιο απαιτητικός, ήθελα βαθύτερα πράγματα. Ζήλευα άλλα πράγματα τότε».

Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε και παίζει στην τηλεόραση μια ταινία σας, δεν θα καθίσετε να τη δείτε;

«Τι να δω; Τις έχω δει. Οι ίδιες παίζονται συνέχεια. Συνήθως βλέπω άλλα πράγματα στην τηλεόραση, γιατί δεν μπορώ τα ίδια και τα ίδια. Η τηλεόραση έχει διπλή όψη. Είναι και καλή και κακή, αλλά διασκεδάζεις τσάμπα».

Πώς αισθάνεστε όταν σας αποκαλούν «μύθο»;

«Τώρα τελευταία το ακούω. Δεν αισθάνομαι μύθος. Μύθος είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Εγώ προσβλέπω στο μέλλον. Είναι ένας άλλος και όχι εγώ».

Ένας τόσο ωραίος άντρας, όπως εσείς, καταφέρνατε να μείνετε πιστός στις σχέσεις σας με τις γυναίκες;

«(Γέλια.) Στη φάση που είμαι ερωτευμένος δεν κοιτάω ποτέ γύρω μου. Όταν είμαι ερωτευμένος, δεν υπάρχουν πειρασμοί».

Πόσες φορές έχετε ερωτευτεί στη ζωή σας;

«4-5. Όχι παραπάνω».

Μαζί σας στο θέατρο που περιοδεύετε έχετε και το γιο σας, τον Ραφαέλο...

«Ναι, είναι μαζί μου στις παραστάσεις που κάνουμε όλο το καλοκαίρι. Ο Ραφαέλο είναι ένα καλό και ταλαντούχο παιδί, αλλά δεν μπορεί να βρει δουλειά».

Λέτε ότι ο γιος του Φαίδωνα Γεωργίτση, που το όνομά του... ξεκλειδώνει πόρτες στον καλλιτεχνικό χώρο, δεν μπορεί να βρει δουλειά στην τηλεόραση;

«Δεν ανοίγει πάντα πόρτες. Είναι ταλαντούχος, αλλά αυτό δεν το ξέρουν».

Εσείς δεν προσπαθήσατε να του ανοίξετε μια «πόρτα» να τον βοηθήσετε;

«Ο γιος μου δεν στεναχωριέται γι’ αυτά. Και σε εκείνον και στην κόρη μου έχω φτιάξει την "Κεκρωπία", το πολιτιστικό κέντρο 10 στρεμμάτων στην Παιανία, το οποίο ανήκει στον Ραφαέλο και στη Μαρίζα. Στην "Κεκρωπία", την οποία έχω φτιάξει με τα χέρια μου, έχουν γίνει τρία φεστιβάλ. Εκεί έχει τραγουδήσει τρεις φορές ο Μάριος Φραγκούλης, ο Σαββόπουλος, έχει κάνει παράσταση το ιαπωνικό θέατρο "Ιστ". Με κυνήγησαν όμως. Κάποιος με "κάρφωνε" και έφαγα και φυλακή ... τρεις μήνες με αναστολή για αυθαίρετα κτίσματα. Μετά άλλαξε ο νόμος και έγιναν νόμιμα. Τώρα περιμένω να το ολοκληρώσω και, εκτός από το θέατρο, θα φτιάξω και ένα στεγασμένο με δραματική σχολή μέσα. Θα γίνει μια κυψέλη πολιτισμού η "Κεκρωπία", μια πέτρινη πολιτεία. Έχουν κλάψει άνθρωποι όταν είδαν τι έχω κάνει εκεί. Θα κάνω παραστάσεις για παιδιά, για σχολεία».

Έχετε διατηρήσει επαφές με παλιούς συναδέλφους σας;

«Με τον Βουτσά. Ε, με ποιον άλλον; Οι άλλοι γεράσανε, μωρέ! (Γέλια.) Ο Κώστας Βουτσάς είναι μπέμπης! Επίσης, με τον Γιάννη Δαλιανίδη».

Είχατε όμως τόσες παρτενέρ...

«Οι άνθρωποι, όσο περνάνε τα χρόνια, αλλάζουν. Οι συνθήκες της ζωής... Άλλοι έχουν προβλήματα με τα παιδιά, με τα εγγόνια τους, χαλάει η υγεία τους. Με τους νέους τα ...βρίσκω....πιο καλά. Με τη νεολαία μπορώ να παίζω και καρπαζιές στους δρόμους και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη πέθαναν. Η Ζωή Λάσκαρη είναι σε άλλη φάση. Η Μαίρη Χρονοπούλου δεν έχει καλή υγεία. Βασικά, δεν έκανα ποτέ παρέα με ηθοποιούς. Ήμουν παντρεμένος με την Μπέτυ Αρβανίτη, είχαμε άλλες παρέες. Έκανα παρέα με συγγραφείς, γιατί μ’ αρέσει να γράφω. Μάλιστα, τώρα έχω γράψει και μια ιστορία που έχω μεγάλο όραμα γι’ αυτήν. Μ’ αρέσει η δημιουργία και με γοητεύουν οι δημιουργικοί άνθρωποι. Άνθρωποι που μένουν στα ίδια και τα παλιά τους βαριέμαι, δεν μπορώ. Όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο, θα φύγω καλπάζοντας!».

Η υστεροφημία σάς ενδιαφέρει;

«Όχι, με απασχολεί να δημιουργώ κάθε μέρα. Υστεροφημία έχω! Έχει εδραιωθεί κατά κάποιον τρόπο. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Άλλωστε, έγινα πρωταγωνιστής αμέσως. Δεν αγωνίστηκα. Πέρασα φάσεις, βέβαια, πείνασα, αλλά το 1961 έκανα γιόγκα με έναν γκουρού και απέκτησα μια νοοτροπία που μπορούσα να ζήσω με τίποτα! Δεν μ’ αρέσουν τα μεγαλεία».

Τι λείπει από τον Φαίδωνα Γεωργίτση ως ηθοποιό και τι ως άνθρωπο;

«Είμαι πλήρης. Δεν χρειάζομαι τίποτα. Έχω κάνει λάθη, αλλά έχω μάθει».