Από την Αριάννα Δημητροπούλου
Το καλό και ταλαντούχο παιδί της τηλεόρασης μεγάλωσε και, όπως φαίνεται, πήρε το μάθημά του από την πολυπραγμοσύνη που τον διέκρινε. Τι απέμεινε από όλο το δημιουργικό ζήλο και το φόρτο εργασίας που έφερνε υπερκόπωση και υποχρεωτικά time out; Το συμπέρασμα ότι τελικά αυτό που μετράει είναι η ζωή, η ίδια η καθημερινότητα και μετά η δουλειά. Τον συναντήσαμε στο καρουσέλ της κατάφωτης Πλατείας Συντάγματος, μια ανάσα από τα καραμελόσπιτα του Αϊ-Βασίλη, όπου παίχτηκε το συγκινητικό τέλος του πολυσυζητημένου σίριάλ του.
Πίσω από την κάμερα, φορώντας ένα κομψό σκούρο καμηλό παλτό και γυαλιά ηλίου, προσπαθούσε να σκηνοθετήσει, αψηφώντας τις θερμόαιμες θαυμάστριες που τον είχαν περικυκλώσει. Χαμογελαστός και κεφάτος, διέκοπτε συχνά για να μιλήσει μαζί τους και να υπογράψει αυτόγραφα. Λίγο πριν από την έλευση της νέας χρονιάς λοιπόν και μέσα σ' αυτή την κοσμοσυρροή βρήκαμε την ευκαιρία να αποσπάσουμε τις ευχές του για το 2007. «Αν εύχομαι κάτι για όλο τον κόσμο τη νέα χρονιά, αυτό είναι λιγότερη μιζέρια και μετριότητα από όλους μας, περισσότερη αισιοδοξία και προσπάθεια να ανεβάσουμε τον πήχη στην ποιότητα της ζωής μας αλλά και της δουλειάς μας».
Όσον αφορά στις ευχές του για τον ίδιο ως επαγγελματία, μας είπε: «Εύχομαι να συνεχίσω να αγαπάω αυτό που παράγω, με το ίδιο πάθος που είχα όταν ξεκίνησα».
Κοιτάζοντάς τον σκέφτηκα πως κάπως έτσι κύλησε το 2006 για τον ηθοποιό-σεναριογράφο-σκηνοθέτη, με εξαντλητικά 24ωρα γυρίσματα, με σενάρια και μοντάζ ως τα ξημερώματα. Σχολαστικός και τελειομανής όπως πάντα, και αυτή τη φορά έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να κλείσει επιτυχημένα τη χρονιά με το τελευταίο επεισόδιο του «Δυο μέρες μόνο». Η ανταπόκριση του κόσμου στην Πλατεία Συντάγματος μόλις αναγνώριζαν τον αγαπημένο τους ηθοποιό ήταν τέτοια, που μου απέδειξε ότι παρά τα όσα γράφτηκαν για τη σειρά του και τα νούμερα τηλεθέασης που σημείωσαν κάποια επεισόδια, η νεολαία τον ακολουθεί με ενθουσιασμό.
Χαρακτηριστική ήταν η ατάκα μιας 23χρονης φοιτήτριας Αρχιτεκτονικής: «Δεν με αφορούν τα νούμερα. Εγώ σ' αυτή τη σειρά ξανάζησα τη μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Έπειτα ο Παπακαλιάτης μιλάει τη γλώσσα μας». Να γιατί η νεολαία τον αγαπά. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, νεαρός και ο ίδιος, αφού έχει μόλις περάσει τα 31, καταγράφει τις υπαρξιακές ανησυχίες της, τους φόβους, τους πανικούς της, τις επαναστάσεις, τις υπερβάσεις και τις ανατροπές της με το δικό του σύγχρονο, μοντέρνο, κινηματογραφικό τρόπο.
