Από τη Ράνια Καρατζαφέρη
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στο ΛΟΙΠΟΝ μιλά για πρώτη φορά για τον πατέρα του και αποκαλύπτει μεταξύ άλλων πως ο πόνος για την απώλειά του τον οδήγησε στο Άγιον Όρος.
Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι περισσότερο για τα παιδιά;
«Και για όσους ανθρώπους θέλουν να αισθάνονται παιδιά. Και τι εννοούμε παιδιά; Δεν εννοούμε δώρα, ρούχα, αλλά να δώσουμε. Είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε στο συνάνθρωπο και αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων. Το σημαντικό είναι να μπορείς να αγαπάς. Το να αγαπήσεις όμως δεν είναι ότι αγαπάω κάποιον και τον κάνω ό,τι θέλω, τον εξουσιάζω ή προσπαθώ να τον αλλάξω ή να τον διαλύσω. Έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα στο όνομα της αγάπης. Ούτε αγάπη είναι αυτό ούτε χριστιανισμός».
Σ αυτές τις μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης αισθάνεσαι ότι έρχεσαι πιο κοντά στο Θεό;
«Το να πάω το Πάσχα στο Άγιον Όρος είναι μια εμπειρία συγκλονιστική. Γιατί εκεί μοιάζει ο χρόνος να έχει σταματήσει. Υπάρχουν άνθρωποι που και μόνο που βρίσκεσαι δίπλα τους νιώθεις όπως νιώθω όταν βρίσκομαι δίπλα στο γιο μου: καθαρίζεις!».
Πας συχνά στο Άγιον Όρος;
«Έχω πάει δυο φορές. Εγώ όταν πήγα για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος ήμουν σε κατάσταση έτοιμος να πεθάνω, ήμουν χάλια. Πονούσα παντού. Είχαν έρθει έτσι τα πράγματα ή τα είχα εγώ οδηγήσει λάθος, που μέσα μου πονούσα παντού. Κυρίως, βέβαια, ήταν ότι ο θάνατος του πατέρα μου δεν είχε έρθει ακόμη, αλλά εγώ ήξερα πως πεθαίνει. Και πήγα εκεί και βρήκα γαλήνη. Bρήκα το νόημα της ζωής».
Πώς αντιμετώπισες την απώλεια του πατέρα σου;
«Ψύχραιμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πολλές φορές δεν σκέφτομαι ότι είναι σαν ψέμα και πως αυτό είναι ψέμα, δεν έχει συμβεί. Εκείνη όμως την εποχή μπόρεσα να σταθώ στη μάνα μου και στα αδέλφια μου, ειδικά στο μικρότερο αδελφό μου, τον Σπύρο, που ήταν κολλητός με τον πατέρα μας και τότε ήταν μόλις 17 ετών. Εγώ ήθελα να πετύχω και να γίνω γνωστός για χάρη του πατέρα και της μητέρας μου. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, δεν με ενδιέφερε να είμαι πετυχημένος. Έλεγα τι να την κάνω τώρα τη δουλειά. Δεν είχα όνειρο. Δεν ήθελα να γίνω γνωστός για μένα. Ήθελα να χαίρεται ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν ναυτικός. Εμείς τον βλέπαμε κάθε τρεις-τέσσερις μήνες. Κάθε μέρα προσευχόμασταν στον Άγιο Νικόλαο και στην Παναγία να είναι καλά. Ζήσαμε μέσα σε πραγματική φτώχεια, αλλά δεν την αισθάνθηκα, γιατί ο πατέρας μου πάντα γελούσε.Και τότε ήταν γιορτή για μένα. Όταν έβλεπα τον πατέρα μου να είναι υγιής και να γελάει. Την τελευταία φορά που τον είδα, πέθανε νέος με μαύρα μαλλιά, 60 χρόνων, και πάλι μου έριξε εκείνο το χαμόγελο, αυτό που μόλις το βλέπω χαμογελάει όλη μου η ύπαρξη. Ήταν σαν άγιος και ήταν μόλις 60 ετών.».
Και ο ερχομός του γιου σου;
«Μετά απ αυτόν το θάνατο ο γιος μου ο Αλκιβιάδης κάλυψε τα κενά μου και ήθελα να γίνω καλύτερος άνθρωπος για το γιο μου. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που είχα αυτούς τους γονείς, αυτά τα αδέλφια, αυτή τη γυναίκα (τη Μαρία Γεωργιάδου) και αυτό το παιδί που λέγεται Αλκιβιάδης».
Τι ονειρεύεσαι για τον Αλκιβιάδη;
«Να μάθει να αγαπάει και να αγαπιέται».
Υπάρχει κάποια Πρωτοχρονιά που σου έχει μείνει αξέχαστη;
«Υπάρχει, η φετινή. Γιατί είμαι καλά εγώ, ο Αλκιβιάδης, η Μαρία, η μάνα μου, τα αδέλφια μου, είμαστε καλά».
Σε ακούω πολύ χαρούμενο. Μήπως είσαι και ερωτευμένος;
«Όχι, δεν είμαι»
Ποιο είναι το μήνυμά σου για τους αναγνώστες και την καινούργια χρονιά;
