Από τη ΜΑΡΩ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ

Έναν πολυμήχανο και ευφυή υπηρέτη ενσαρκώνει φέτος ο Γιώργος Παρτσαλάκης στην κωμωδία «Ο κουρέας της Σεβίλλης». Ο δημοφιλής ηθοποιός αποκαλύπτει στο Λοιπόν πώς έφτασε στο χωρισμό και το τρίτο του διαζύγιο και μιλάει για τις φοβίες του, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αλλά και για όσα τον ενοχλούν στη σημερινή κοινωνία. Μια αποκαλυπτική συνέντευξη από ένα γνήσιο Κρητικό που λέει πάντα αλήθειες.

Φέτος πρωταγωνιστείτε στον «Κουρέα της Σεβίλλης». Υποδύεστε έναν άνθρωπο που μάχεται για τον έρωτα, που προσπαθεί να ευοδωθεί ένας έρωτας. Ταυτίζεται αυτός ο ρόλος με την εποχή μας;

«Φυσικά και ταυτίζεται, γιατί υπάρχει η ίδια αθλιότητα. Και μη νομίζετε ότι οι κοινωνίες αλλάζουν και πολύ. Λίγο ως πολύ οι εποχές μοιάζουν... Άλλωστε, το με τον παρά μου και την κυρά μου εφαρμόζεται πολύ στις μέρες μας. Η απατεωνιά και η κλεψιά είναι κάτι δεδομένο. Ο εαυτούλης μας επίσης είναι κάτι δεδομένο».

Και οι προσωπικές σχέσεις σας; Η σύζυγός σας;

«Έχω χωρίσει με τη συζυγό μου εδώ και ένα χρόνο. Διότι έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Συνεννοημένα, ξεκαθαρισμένα».

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης;

«Η σχέση μου αυτή ξεκίνησε το 1976, στο έργο η "Πανώρια" του Χορτάτση, το οποίο ήταν και η αρχή της καριέρας μου. Μια παράσταση την οποία είδε όλο το ελληνικό θέατρο όταν τη φέραμε στην Αθήνα. Έτσι ξεκίνησε όλη η διαδρομή μου, αλλά και στο Εθνικό, όπου έμεινα 15 χρόνια. Επειδή όμως είμαι μεγάλο "ψώνιο" με την Κρήτη και είμαι και λίγο σοβινιστής, έχω διατηρήσει το πατρικό μου σπίτι, στο οποίο μεγάλωσα και έφυγα από εκεί 18 χρόνων. Είναι σημείο αναφοράς για μένα. Οι δεσμοί μου με την Κρήτη είναι άρρηκτοι και μπορώ να υπάρχω και θεατρικά μέσα από αυτό το νησί».

Γιατί επιλέξατε να είστε στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και όχι σε ένα θέατρο της Αθήνας;

«Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα, ούτε το κέντρο του κόσμου. Και πιστεύω ότι όλοι έχουν δικαίωμα να βλέπουν καλές θεατρικές παραστάσεις που μπορούν να προβληθούν στην περιφέρεια. Έπειτα από 37 χρόνια έχω το δικαίωμα να με ενδιαφέρουν κάποιοι ρόλοι. Όπως είναι αυτός που κάνω φέτος ως Φίγκαρο στην κωμωδία "Ο κουρέας της Σεβίλλης", και νομίζω ότι τα καταφέρνω καλά».

Ποιοι ήταν οι άνθρωποι που καθόρισαν την καριέρα σας;

«Τρεις άνθρωποι καθόρισαν τη θεατρική μου ζωή. Ο δάσκαλός μου, ο Πάνος Κατσέλης, η Αλέκα Κατσέλη, που ήταν η βάση για να ξεκινήσουν όλα, και ο Αλέκος Μινωτής. Χάρη σ’ αυτόν βρέθηκα στο Εθνικό Θέατρο και παρέμεινα 15 χρόνια. Στο Εθνικό έχω παίξει 47 έργα ? ήταν μεγάλη τύχη για μένα».

Πόσο δύσκολα ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

«Πάρα πολύ δύσκολα. Γεννήθηκα το 1951. Ήμουν από μια αγροτική οικογένεια και ο πατέρας μου προσπαθούσε να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά με συνθήκες απίστευτα δύσκολες για την εποχή. Η οικονομία της χώρας τότε ήταν φρικαλέα. Αλλά και τώρα έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε καλά, αλλά ουσιαστικά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί το μόνο που σκεφτόμαστε είναι πώς θα ψωνίσουμε και πώς θα αγοράσουμε. Η ευτυχία όμως δεν έρχεται έτσι».

Τι είναι αυτό που σας ώθησε να γίνετε ηθοποιός;

«H ανάγκη μου να επικοινωνώ με τους άλλους, η ανάγκη μου να φεύγω από οτιδήποτε κακό με απασχολεί και με πονάει».

Πώς αντέδρασαν οι γονείς σας όταν τους είπατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

«Ο πατέρας μου ήταν δημοκρατικός άνθρωπος και τα τέσσερα παιδιά κάναμε αυτό που θέλαμε στη ζωή μας. Δεν μας εμπόδισε στις αποφάσεις μας επειδή εκείνος ήθελε να γίνει δάσκαλος, αλλά αναγκάστηκε να μην το κάνει. Ουσιαστικά ήταν δυστυχισμένος, γιατί δεν έκανε αυτό που ήθελε. Κατά συνέπεια, ήταν της άποψης αυτό που θέλεις να κάνεις είναι αυτό που πρέπει να κάνεις...».

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση στην οποία σας είδε ο πατέρας σας;

«Ήταν στην "Πανώρια" το 1976. Ήταν πολύ ευτυχισμένος, αλλά δεν κατανοούσε τι δουλειά έχω εγώ σ’ αυτόν το χώρο. Με είχαν δει σε πολλές παραστάσεις μου και ήταν πραγματικά υπερήφανοι οι γονείς μου. Nιώθω ευτυχής που κατάφερα να τους δώσω στιγμές χαράς, γιατί είχαν περάσει δύσκολα χρόνια».

Είστε κωμικός ή δραματικός ηθοποιός;

«Τίποτα απ’ όλα αυτά. Θέλω να πιστεύω ότι έπειτα από 37 χρόνια στο θέατρο μπορώ να περπατήσω πάνω στη σκηνή. Ο ηθοποιός δεν είναι ούτε κωμικός ούτε τραγικός. Είναι ένας άνθρωπος που θα ανέβει πάνω στη σκηνή και μπορεί να μεταδώσει αισθήματα και μηνύματα. Ηθοποιός είναι για μένα αυτός που ποιεί ήθος. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες και δεν τις πιστεύω».

Ποια είναι η χαρά της δικής σας ζωής;

«Είναι τα δυο μου παιδιά, που θέλω να είναι καλά και βλέποντάς τα νιώθω ότι υπάρχω. Οι δύο ώρες που βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, ώστε να μην ξεχνάω ποιος είμαι, από πού προέρχομαι και πού πάω και να τα λέω καλά στο σανίδι».

Τι φοβάστε στη ζωή;

«Tίποτα. Απλώς θέλω τα παιδιά μου να είναι καλά. Με τρομάζει μόνο η μοναξιά. Με σκοτώνει εντελώς. Μου κάνει πάρα πολύ κακό. Δεν θέλω να είμαι μόνος μου. Το μόνο που παρακαλώ τον Θεό είναι να με πάρει ξαφνικά χωρίς να καταλάβω τι έγινε».

Θα επιχειρούσατε να κάνετε άλλο γάμο;

«Όχι, έχω κλείσει με αυτά τα θέματα. Έχω ολοκληρώσει τον κύκλο. Είμαστε μεγάλοι πια... Δεν έχω κλείσει σαν άνθρωπος, αλλά με το θέμα του γάμου έχω κλείσει».

Τι βλέπετε στην τηλεόραση, όταν έχετε ελεύθερο χρόνο;

«Βλέπω ειδήσεις, γιατί με ενδιαφέρουν τα κοινά. Θεωρώ ότι είμαι ένα πολιτικό ον και με αφορούν αυτά που συμβαίνουν, έστω και αν τα δω στις ειδήσεις από τρία διαφορετικά κανάλια, για να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει. Διότι δεν λένε ειδήσεις, απλώς τις φτιάχνουν και τις κατευθύνουν».

Έχετε βραβευτεί με το βραβείο Κουν... Περιμένατε ότι θα συμβεί αυτό στην καριέρα σας;

«Ούτε το περίμενα ούτε κάνω θέατρο για να βραβευτώ. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα, μια σπουδαία στιγμή, την οποία κράτησα για μένα».

Έχετε στεναχωρηθεί για κάποιο ρόλο που χάσατε από συνάδελφό σας;

«Όχι, δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο. Στα 37 χρόνια που είμαι στο θέατρο αν υπάρχουν 37.000 στιγμές, μπορεί οι 36.900 να ήταν ευτυχισμένες και να υπάρχουν και 100 περίεργες. Αυτές όμως είναι τόσο μικρές, τόσο ασήμαντες μπροστά σε όλο αυτό το μεγαλείο, που ούτε καν τις θυμάμαι.

Η τηλεόραση είναι δύσκολο μέσο, είναι μια κρεατομηχανή. Αν ένας άνθρωπος υπάρχει φέτος, του χρόνου μπορεί να μην υπάρχει. Ο χρόνος της τηλεόρασης φθείρει, ενώ αυτός στο θέατρο οικοδομεί τον ηθοποιό. Αν σκεφτείς πόσοι άνθρωποι πέρασαν από την τηλεόραση και πόσοι έμειναν, τότε θα καταλάβεις τη δύναμή της. Ο μόνος ηθοποιός που έμεινε είναι ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, γιατί αυτός είναι ηθοποιός! Τους ηθοποιούς του θεάτρου η τηλεόραση δεν τους καταπίνει ούτε τους αλλοιώνει. Ίσα ίσα προσδίδουν κύρος σε αυτό το μέσο, όταν εμφανίζονται τέτοιοι άνθρωποι».

Ονειρευτήκατε κάποιο ρόλο;

«Όχι, είμαι ο ηθοποιός που παίζει ρόλους όταν ανεβαίνει στη σκηνή».

Τι θέλετε από τη ζωή σας;

«To μόνο πράγμα που θέλω είναι να είναι καλά τα παιδιά μου. Να ανεβαίνω στη σκηνή και να παίζω. Και να μην είμαι μόνος στην προσωπική μου ζωή, γιατί δεν μου αρέσει η μοναξιά. Βέβαια, όταν χρειάζεται, καλύτερα να είσαι μόνος, παρά να είσαι... μόνος με άλλον».

Έχετε αντιμετωπίσει οικονομικά προβλήματα;

«Έχω αντιμετωπίσει τεράστια οικονομικά προβλήματα, αλλά εξαρτάται πώς τα διαχειρίζεται ο καθένας».

Έχετε κάνει δύο επιχειρήσεις, το βιβλιοπωλείο και το εστιατόριο...

«Το βιβλιοπωλείο ήταν επιθυμία της πρώην συζύγου μου, που ήθελα να της καλύψω αυτή την ανάγκη της. Ενώ το εστιατόριο ήταν δική μου επιθυμία, να μεταφέρω όλες αυτές τις γεύσεις αλλά και τα φαγητά που έτρωγα μικρός. Τα έξοδα ήταν τεράστια με αυτές τις δύο επαγγελματικές κινήσεις και δεν ξέρω πώς θα μαζευτώ οικονομικά. Αλλά και αν δεν μαζευτώ, ο Κορυδαλλός είναι εδώ! Δεν χάθηκε ο κόσμος... Μόνο που εγώ δεν έχω ελικόπτερο (Γέλια.)».

Τι είναι για εσάς το θέατρο;

«Είναι δύο ώρες λύτρωσης. Και όταν είναι για τους θεατές, είναι ευεργετικές, γιατί τους προκαλεί το γέλιο, την ευφορία, τη χαρά ή τη συγκίνηση. Τότε γίνομαι διπλά ευτυχισμένος. Αυτές τις δύο ώρες στη σκηνή δεν τις χαρίζω για κανένα λόγο. Το θέατρο το έκανα, το κάνω και θα το κάνω, γιατί με την παράσταση ταξιδεύω από οτιδήποτε με απασχολεί και από ό,τι μου προκαλεί κακό. Όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, ξεχνάω όλα τα άλλα».