Από την Κατερίνα Σταυρίδου
Γεννήθηκε το 1972, σε μια πόλη που βρίσκεται στα νότια του Ιράν, το Αμπαντάν. Ο Afshin Zavid προέρχεται από μια οικογένεια μουσουλμάνων Shiet. Ο παππούς του, που ήταν ηγέτης, είχε 19 παιδιά, από τα οποία απέκτησε 84 εγγόνια και, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, έπρεπε να διαλέξει ένα που θα συνέχιζε την πνευματική ζωή και τις διδασκαλίες στις επόμενες γενιές. Όπως διηγείται ο ίδιος: «Μου είχαν συμβεί κάποια σοβαρά ατυχήματα. Κάθε φορά όμως που επρόκειτο να κινδυνέψω έβλεπα τη σιλουέτα κάποιου ανθρώπου και ως εκ θαύματος γλίτωνα. Ο παππούς μου το θεώρησε αυτό σημάδι, πίστεψε πως ήταν οι πνευματικοί ηγέτες του Ισλάμ που με προστάτευαν, γι’ αυτό με φρόντιζε ιδιαίτερα, με είχε συνεχώς κοντά του και μου δίδαξε όλα όσα γνώριζα για το Ισλάμ».
Δίψα για δύναμη και διαλογισμός
Όταν μεγάλωσε, ο Afshin κατατάχθηκε στη Χεζμπολάχ και έμεινε στο στρατόπεδο της οργάνωσης 3 χρόνια: «Ο παππούς μου φύτεψε αυτό το σπόρο μέσα στην καρδιά μου. Μου θύμιζε επίσης ότι πρέπει να είμαι ο πνευματικός ηγέτης της οικογένειας και έξω από το Ιράν». Όταν έφυγε από το στρατόπεδο, ταξίδεψε στη Μαλαισία, όπου τον έπιασαν με 30 πλαστά διαβατήρια και τον έκλεισαν στη φυλακή. Ούτε αυτό, όμως, στάθηκε δυνατό για να τον κάνει να παρεκκλίνει από το στόχο του: «Άρχισα να διδάσκω το Ισλάμ μέσα στη φυλακή. Έλεγα στους κρατούμενους τι έπρεπε να κάνουν και ποια ήταν τα καθήκοντά τους προς τον Αλλάχ. Παράλληλα, προσευχόμουν πέντε φορές την ημέρα, επειδή ήθελα να περνάω πιο πολύ χρόνο με τον Θεό, και διάβαζα το Κοράνι. Μόλις το τελείωνα, άρχιζα πάλι από την αρχή. Έτσι απέκτησα πνευματική δύναμη, η οποία μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνώ με άλλα πνευματικά βασίλεια. Όταν συνέβαινε κάτι σε κάποιον από τους συγκρατούμενούς μου, ερχόταν σ’ εμένα και μου ζητούσε να προσευχηθώ. Αμέσως το άτομο που τον είχε βλάψει αρρώσταινε ή πάθαινε κάποιο ατύχημα. Μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου και να πω τι κάνει ένα άτομο στο διπλανό δωμάτιο». Όπως εξηγεί ο Afshin Zavid, αυτό τον έκανε να «διψάει» ακόμη περισσότερο για δύναμη, οπότε συνέχιζε ακόμη πιο εντατικά το διαλογισμό.
Η αρχή της σύγχυσης
Μέχρι που ένα βράδυ συνέβη κάτι που του άλλαξε τη ζωή για πάντα: «Ήμουν στο κελί μου και έκανα διαλογισμό, όταν ξαφνικά μπήκε στο δωμάτιο ένα πνεύμα. Ένιωθα ότι ήταν πολύ δυνατό και δεν μπορούσα να το χειριστώ και καταλήφθηκα από φόβο. Χρησιμοποίησα όλα τα μέσα που έμαθα από το Ισλάμ, φώναζα: "Στο όνομα του Αλλάχ, σε διατάσσω να φύγεις", αλλά τίποτα δεν βοηθούσε. Ήμουν τελείως απελπισμένος, ένιωθα ότι με πνίγει, με σκοτώνει. Τότε κοίταξα ψηλά και είπα: "Θεέ μου, βοήθησέ με". Αμέσως άκουσα μια φωνή να μου λέει: "Ανάφερε το όνομα του Ιησού". Πραγματικά, δεν έκανα δεύτερη σκέψη. Όταν ένας άνθρωπος πνίγεται και του ρίχνεις ένα σχοινί, δεν θα ρωτήσει ποτέ τι χρώμα είναι, θα το αρπάξει για να σωθεί. Αυτό έκανα κι εγώ. Είπα: "Ιησού, αν είσαι αληθινός, φανερώσου". Ακόμη και σήμερα που το σκέφτομαι, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είπα αυτό και όχι απλά "Ιησού, βοήθησέ με". Δεν ξέρω, έτσι μου βγήκε. Και πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου, όλα έγιναν όπως πριν. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό δεν ήταν η αρχή της μεταστροφής μου, αλλά η αρχή της σύγχυσής μου».
«Γιατί ο Ιησούς να βοηθήσει εμένα;»
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να τον βασανίζει ένα και μόνο ερώτημα: «Για ποιο λόγο ο Ιησούς να βοηθήσει ένα μουσουλμάνο;». Οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του πολλές: «Εγώ έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να είμαι καλός μουσουλμάνος. Αφοσιώθηκα στον Αλλάχ και έγινα μάρτυρας. Έτσι καταλάβαινα ότι αυτό που είχε συμβεί δεν ήταν σωστό. Ήμουν τελείως μπερδεμένος, μέχρι που αποφάσισα να προσευχηθώ, να νηστέψω και να ζητήσω από τον ίδιο τον Θεό να μου δείξει το δρόμο. Για δύο εβδομάδες προσευχόμουν και ρωτούσα ξανά και ξανά: "Τι θέλεις να κάνω, ποιο δρόμο θέλεις να ακολουθήσω;". Δεν έπαιρνα όμως καμία απάντηση, αγανάκτησα και σκέφτηκα να τα παρατήσω. "Δεν έχω καμία ελπίδα να βρω αυτό που θέλει ο Θεός, δεν ξέρω καν αν ο Θεός υπάρχει", σκέφτηκα. Έτσι, αποφάσισα να ακολουθήσω το δικό μου δρόμο και να κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή η δύναμη του Θεού γέμισε το κελί μου. Στο Ισλάμ η μεγαλύτερη αμαρτία, για την οποία δεν θα συγχωρεθείς ποτέ, είναι να αμφιβάλλεις για τον Θεό. Να αμφισβητείς τις διδαχές του και τον προφήτη. Κι εγώ το είχα κάνει αυτό, είχα διαπράξει τη μεγαλύτερη αμαρτία».
«Ήθελα να ζήσω»
Ο Afshin ένιωθε ότι ήταν αντιμέτωπος με την αγιότητά Του, κι επειδή, όπως πίστευε, ο Θεός είναι δίκαιος, έπρεπε να τον σκοτώσει: «Δεν ήθελα όμως να πεθάνω και, παρ’ όλο που ήξερα πως δεν έχω καμία ελπίδα, άρχισα να κλαίω. Έτρεξα στη γωνία, κράτησα το κεφάλι μου στα χέρια μου και φώναξα: "Θεέ μου, συγχώρα με!".
Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα άγγιγμα στον ώμο μου και άκουσα μια φωνή να μου λέει: ?Σε συγχωρώ?. Δεν ήταν μόνο ότι το άκουσα, το αισθανόμουν ακόμη και σωματικά ότι με συγχώρεσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Σύμφωνα με το Κοράνι, δεν ξέρουμε αν έχουμε συγχωρεθεί μέχρι την ημέρα της Κρίσης. Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο Θεός; Κι έτσι τον ρώτησα: "Ποιος είσαι εσύ που μπορείς να με συγχωρέσεις;". Κι αυτός μου απάντησε: "Είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή". Και πάλι δεν κατάλαβα, οπότε του ζήτησα να μου πει το όνομά του. "Ιησούς Χριστός", αποκρίθηκε. Μόλις είπε αυτά τα λόγια, ήταν σαν κάθε κόκαλο να βγήκε από το σώμα μου».
Από μουσουλμάνος χριστιανός
«Έπεσα με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισα να κλαίω. Πέρασαν 18 χρόνια κι ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη του και το έλεός του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Για πολλά χρόνια προσπαθούσα να ευχαριστήσω τον Θεό. Ο Θεός που είχα μπροστά μου με αγάπησε έτσι όπως είμαι, με συγχώρησε. Όλα αυτά μου τα έλεγε η καρδιά μου. Αυτή είναι η αλήθεια του Θεού, ο Θεός είναι συγχώρεση, είναι αγάπη. Ήμουν γονατισμένος στα πόδια του, έκλαιγα για ώρες. Κάποια στιγμή μου είπε: «Κοίταξέ με». Όταν σήκωσα τα μάτια μου ψηλά, είδα κάτι σαν οθόνη τηλεόρασης από την οποία περνούσαν άνθρωποι κάθε εθνικότητας και στο πρόσωπο του καθενός μπορούσα να διακρίνω όλα τα λάθη που είχε κάνει. Έμεινα κατάπληκτος!».
Ο Afshin Zavid έγινε χριστιανός, σήμερα ζει στον Καναδά, είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Είναι πάστορας σε μια συνάθροιση στο Βανκούβερ και την ιστορία του αφηγείται στο βιβλίο «As Easy As Drinking Water».
