Έχουν περάσει πια πολλά χρόνια από την εποχή που η Ευδοκία Ρουμελιώτη και ο σύζυγός της Νικηφόρος φιλοξενούσαν στο σπίτι τους ένα παιδάκι από ίδρυμα με τη μορφή των ανάδοχων γονιών έχοντας ξεκινήσει και τις διαδικασίες για τη υιοθεσία του.

Η άρνηση των υπηρεσιών να επιτρέψουν τελικά την υιοθεσία του και η απομάκρυνσή του από το εκείνους ήταν σίγουρα ένα τεράστιο σοκ τότε που δεν ξεπέρασαν με ευκολία και ποτέ δεν ξέχασαν.

Αντιθέτως παρά το γεγονός ότι το παιδί επέστρεψε στο ίδρυμα οι ίδιοι έδωσαν μάχη για να φύγει από εκεί και να ζήσει σε ένα κανονικό σπίτι, έστω κι αν δεν ήταν το δικό τους και εξακολουθούν να μαθαίνουν πώς προχωράει η ζωή του κι ας μην μπορούν να το δουν.

Καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον» η Ευδοκία Ρουμελιώτη αναφέρθηκε μετά από πολλά χρόνια στην ιστορία αυτή αποκαλύπτοντας πολλά:

«Εκεί παίρνεις μια μεγάλη απόφαση, ή αφήνεις αυτό το παιδί να πεθάνει -γιατί αν πήγαινε σε ένα ίδρυμα θα πέθαινε- ή παίρνεις το παιδί. Νομίζω ο οποιοσδήποτε θα έλεγε «παίρνω το παιδί». Εμείς με τον άντρα μου μας φάνηκε πολύ φυσικό. Δεν είχαμε να διαπραγματευτούμε κάτι», είπε αρχικά η Ευδοκία Ρουμελιώτη και συνέχισε:

«Τελικά, το παιδί το κρατήσαμε, παρότι δεν το έχουμε τώρα μαζί μας. Ήταν αναδοχή και περιμέναμε να γίνει υιοθεσία κάποια στιγμή, μετά από 3,5 χρόνια θα γινόταν υιοθεσία. Δεν μας το έδωσαν το παιδί γιατί θεώρησαν ότι το περιβάλλον που μεγάλωνε το παιδάκι αυτό θα ήταν δύσκολο σε σχέση με εμάς, γιατί θα κόλλαγε διάφορες ασθένειες από τον Δημήτρη που ήταν στην ίδια ηλικία, επειδή ο Δημήτρης είχε αρχίσει τότε να πηγαίνει σχολείο. Κατά την άποψή μου μπούρδες.

Παρ’ όλα αυτά όμως, καταφέραμε και έφυγε από το ίδρυμα, ζει με μια άλλη γυναίκα το παιδάκι αυτό τώρα. Δεν το βλέπουμε καθόλου, αλλά μαθαίνουμε γι’ αυτό».