Για τα δικά της βιώματα στον χώρο του τραγουδιού και το κίνημα #MeToo που έδωσε φωνή στο να ακουστεί δημόσια το πολύ σοβαρό ζήτημα της γυναικείας κακοποίησης μίλησε η Νατάσα Μποφίλιου σε μια πραγματικά πολύ αποκαλυπτική συνέντευξη στην Εβίτα Τσιλοχρήστου και το Marie Claire.
Σε αυτήν η γνωστή τραγουδίστρια αποκαλύπτει πως έχει υποστεί και η ίδια κακοποητική συμπεριφορά και βία σε μαγαζί που εργαζόταν στο παρελθόν.
-Το κίνημα #MeToo έφερε στο προσκήνιο σημαντικές συζητήσεις για τη θέση της γυναίκας. Δεν μιλούσαμε ανοιχτά για όλα αυτά πριν. Πώς σε έχει επηρεάσει η αλλαγή που έφερε στην κοινωνία και στον χώρο του πολιτισμού;
«Καταρχάς, έχει αλλάξει εντελώς η δημόσια συζήτηση. Για παράδειγμα, εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι με την κουλτούρα του κινήματος, αλλά όταν ήρθα σε επαφή με κακοποιητικές συμπεριφορές, δύο-τρεις φορές στη ζωή μου, δεν είχα τα εργαλεία να τις αντιμετωπίσω. Θεωρούσαμε, και μιλάω και για τη δουλειά μου γιατί το έχω συζητήσει και με άλλες συναδέλφισσες και φίλες μου, ότι έτσι είναι τα πράγματα και ότι το βάρος πέφτει στην καθεμία για το πώς θα αντιδράσει. Λέγαμε ότι είναι κάτι δεδομένο. Και ξανατονίζω ότι είχα και ένα backround στο οποίο τέτοιες συζητήσεις γίνονταν.
Άρα, μέχρι τα τέλη του 2020, όταν ξέσπασε το ελληνικό #MeToo, δεν ξέραμε ακριβώς πώς έπρεπε να αντιδράσουμε σε τέτοιες συμπεριφορές. Αυτή είναι μια πάρα πολύ σοβαρή αλλαγή. Παρόλα αυτά, ακόμη συζητάμε για τον όρο “γυναικοκτονία”. Αν δεν θεσπιστεί και δεν κατοχυρωθεί οριστικά, η δημόσια συζήτηση θα παραμείνει επιφανειακή. Αν δεν υπάρξουν δομές για να υποστηρίξουν τα θύματα και αν δεν αλλάξει πραγματικά η λογική και η αντίληψη που έχουμε στην κοινωνία για όλα αυτά, δεν θα προχωρήσουμε.
Για παράδειγμα, ακόμη ακούμε τα θύματα να αντιμετωπίζουν ερωτήσεις τύπου «Γιατί δεν έβαλες τα όριά σου;» ή «Αν δεν ήθελες, δεν θα…» Αυτά συνεχίζουν να λέγονται. Άρα, δεν έχει υπάρξει μια εκ βαθέων ανατροπή. Όταν ακόμα συζητάμε το 2024 για την άμβλωση, δείχνει ότι παραμένουμε στα λόγια και όχι στην ουσία των δικαιωμάτων.
Όπως ξαναείπα, όταν υπάρχει δημόσιος διάλογος, πολλές φορές αυτό λειτουργεί και ως άλλοθι για να μην κάνουμε τίποτα επί της ουσίας, να μην αναλάβουμε δράση για να αλλάξουμε την κατάσταση. Άρα, ναι μεν έχουμε περισσότερα εργαλεία σήμερα, αλλά δεν έχουμε την υποδομή για να τα χρησιμοποιήσουμε.
Γι’ αυτό και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας οι γυναίκες. Ωστόσο, είναι διαφορετικά τα πράγματα τώρα. Τουλάχιστον μπορούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, και όσες το καταλαβαίνουμε, να αντισταθούμε και να σταθούμε απέναντι σε όλη αυτή τη φιλοσοφία, συζήτηση και κουλτούρα που επικρατεί γύρω από το θέμα».
-Οι κακοποιητικές συμπεριφορές που βίωσες ήταν από ανθρώπους που βρίσκονταν σε θέση ισχύος; Θα τις αντιμετώπιζες διαφορετικά σήμερα;
«Βέβαια, μόνο όταν κάποιος βρίσκεται σε θέση εξουσίας συμπεριφέρεται έτσι. Βίωσα κακοποιητική συμπεριφορά, ακόμη και βία, σε μαγαζί που εργαζόμουν και δεν σκέφτηκα τότε να το καταγγείλω. Αντέδρασα εκείνη τη στιγμή, αλλά το να το καταγγείλω δεν μου πέρασε καν από το μυαλό, κάτι που θα έκανα σήμερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Θυμάμαι μάλιστα ότι, εκτός από τη λεκτική βία, υπήρξε και σωματική. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος με έσπρωξε με τόση δύναμη που χτύπησα τη μέση μου πάνω σε ένα μπουντουάρ, και ο καθρέφτης έπεσε κάτω.
Ήταν μια πράξη που συνέβη μπροστά σε θεατές, και μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνω καν τον λόγο. Αυτό έγινε στο καμαρίνι μου, και γι΄αυτό οι δικοί μου άνθρωποι και η ορχήστρα, το έμαθαν μόνο αφότου είχε τελειώσει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο και καταγγελλόμενο περιστατικό, όχι κάποια συγκαλυμμένη συμπεριφορά. Μπορούσα απλώς να πω: “Ο τάδε μου άσκησε βία”. Δεν το σκέφτηκα όμως, ούτε εγώ, ούτε η αδερφή μου, που ήταν μαζί μου εκείνη την ημέρα. Ούτε καν οι άνθρωποι που ήταν εκεί γύρω.
Σκέψου πόσο διαφορετικά σκεφτόμασταν τότε. Σήμερα, θα αντιδρούσα. Το θεωρώ ένα από τα κέρδη της εποχής. Θυμάμαι επίσης μια άλλη περίπτωση. Βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο τραπέζι με ανθρώπους της μουσικής, μαζί με τον σύζυγό μου Χρήστο, τότε ήταν σύντροφός μου ακόμη. Ένας άνδρας, γνωστός στον χώρο, μου ζήτησε να σηκωθώ και να κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Και σηκώθηκα και το έκανα. Ήταν μια αμήχανη και παράξενη στιγμή για όλους. Φύγαμε σύντομα, και όταν το συζητήσαμε μετά με τον Χρήστο, άρχισα να συνειδητοποιώ πώς με αφόπλισε εκείνη τη στιγμή.
Σίγουρα, υπάρχουν γυναίκες που διαβάζουν αυτή τη στιγμή και έχουν βιώσει πολύ σοβαρότερες καταστάσεις: βιασμό, ξυλοδαρμό, χρόνια σεξουαλική κακοποίηση, ακόμα και από ανθρώπους της οικογένειάς τους. Όμως όλα αυτά από κάπου ξεκινούν. Συνήθως από μικρά περιστατικά, που τα ανεχόμαστε ή δεν βάζουμε όρια. Η ανεκτικότητα σε τέτοια φαινόμενα εκπαιδεύει την κοινωνία να λέει: “Aυτά συμβαίνουν.” Δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από αυτή τη φράση. Ή από το “Ε, εντάξει, αν γεννήθηκες φτωχός…” Γιατί η φτώχεια είναι και αυτή μια μορφή βίας – τεράστια, απίστευτα ισοπεδωτική».
