Γνήσια κι αυθεντική η Ελένη Πετρουλάκη αν και δε συνηθίζει να προκαλεί τηλεοπτικές κόντρες και αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε θριαμβευτικά την καριέρα της στην τηλεόραση για πολλά χρόνια απείχε από αυτήν.

Καλεσμένη στην εκπομπή EQ της Έλενας Παπαβασιλείου, η γυμνάστρια και παρουσιάστρια Ελένη πετρουλάκη άνοιξε την καρδιά της μιλώντας για όλα με απόλυτη ειλικρίνεια.

«Ο έρωτας δίνει ζωή. Ο έρωτας όμως δεν είναι η γυναίκα προς τον άντρα ή το ζευγάρι. Εγώ ερωτεύομαι τα πάντα: τη δουλειά μου, ένα νέο πρότζεκτ, μια καινούργια φίλη, ένα ταξίδι, ένα ωραίο μέρος. Όλα είναι έρωτας. Είμαι ερωτευμένη με τη ζωή. Όταν κάποιος με πληγώσει, συγχωρώ και φεύγω, αδιαφορώ. Ξεχνάω πολύ εύκολα και δεν δίνω σημασία. Θεωρώ ότι όλοι κρίνονται από πάνω» είπε αρχικά η Ελένη Πετρουλάκη.

Και συνέχισε μιλώντας για τα παιδιά της και την απόφαση της μεγαλύτερης κόρης της να φύγει στην Αμερική:
«Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι τα παιδιά δεν είναι κτήματά μας, πρέπει να τα βοηθήσουμε να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Το ότι καταπίεσα τα δικά μου συναισθήματα για μένα είναι μια νίκη. Δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου, τα άγχη, τις φοβίες για ένα παιδί που φεύγει, πόσο μάλλον να πάει σε μια άλλη ήπειρο. Σκέφτηκα πόσο καλό είναι γι’ αυτή».

«Πέρασα μια περίοδο στη ζωή μου που ήθελα πολύ να αποκτήσω παιδιά, έτσι ξεκίνησα τη γιόγκα και την εξέλιξα μετά, την ξεκίνησα για να έχω ψυχική ηρεμία. Κάποια περίοδο της ζωής μου πέρασα ένα τύπου αυτοάνοσο με μυϊκούς πόνους νευρολογικής φύσεως και έφτιαξα το πρόγραμμα της θεραπευτικής άσκησης» διηγήθηκε η ίδια και συνέχισε:
«Σαν ιδιοσυγκρασία δεν αντέχω την Αθήνα, δεν αντέχω το ψεύτικο. Πλήρωσα ακριβά την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό μου. Γι’ αυτό και δεν άντεξα στον χώρο που λέγεται τηλεόραση. Θέλει γερό στομάχι, δεν είναι εύκολος ο ανταγωνισμός

Φυσικά και έχω αισθανθεί ηλικιακό ρατσισμό. Ειδικά από τα social media και το Tik Tok, τα σχόλια και τα μηνύματα δεν είναι πάντα καλοπροαίρετα. Κανείς δεν έχει φορέσει όμως τα παπούτσια μου για να ξέρει τη διαδρομή μου. Μόνο κρίνουμε. Δεν ξέρουμε να βελτιωθούμε σαν άνθρωποι, να γίνουμε καλύτεροι. Πρέπει να είσαι αναίσθητος για να μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων. Προσωπικά στο επαγγελματικό κομμάτι έχω υποστεί αθέμιτο ανταγωνισμό, πολλές φορές. Γενικά αδιαφορώ και φεύγω, δεν τσακώνομαι ποτέ. Με πνίγει χρόνια το άδικο. Έχω πονέσει για να καταξιωθώ στη δουλειά μου».