Αφοπλιστικά ειλικρινής, με απίθανο χιούμορ και φυσικά αστείρευτο ταλέντο η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Τρυφερή, αληθινή, πνευματώδης σε μια δύσκολη περίοδο για την ίδια που προσπαθεί να διαχειριστεί τη μεγάλη απώλεια του ανθρώπου που ήταν για εκείνη και φίλος και σύντροφος, του μεγάλου Δάνη Κατρανίδη για τον οποίον πια μπορεί να μιλάει ανοιχτά περνώντας και από το στάδιο της άρνησης και ξεπερνώντας το. Η ίδια βρέθηκε στο πλατό του «Ακόμα δεν είδες τίποτα» και από την πρώτη στιγμή που μίλησε με τον Κώστα Τσουρό ήταν απόλαυση.
«Δεν θα ερχόμουνα… προτιμούσα να είμαι σπίτι μου…. Επειδή έχω διάφορα αλλεργικά και προτιμούσα να είμαι στο κρεβάτι μου και να πάω μετά στην παράσταση. Παρόλο που είναι μια ηλιόλουστη Κυριακή και θα έβλεπα τον ωραίο μελαχρινό της τηλεόρασης, προτιμούσα το κρεβάτι μου» του είπε αρχικά η Μίρκα Παπακωνσταντίνου γελώντας…
-Γιατί δεν λες και πόσο μ’ αγαπάς…
«Ε, ας μην εκτεθούμε τώρα τόσο πολύ. Γιατί τα λέμε αυτά τηλεοπτικά συνήθως και δεν ξέρει ο κόσμος πόσο ισχύει… Εγώ όμως έχω την ασυλία και των χρόνων και της ηλικίας να έχω την έννοια της αλήθειας, ειλικρίνειας, της πραγματικότητας. Και χωρίς ροζ γυαλιά, όντως σ’ αγαπάω»
-Γενικά έχεις πορευτεί με ειλικρίνεια τόσα χρόνια ή έχει χρειαστεί πολλές φορές να κάνεις τα στραβά μάτια..
«Έχει χρειαστεί και το έχω κάνει με μεγάλη επιτυχία και αυτό. Σε μια ζωή μακριά και ελπίζω ατέλειωτη έχουν συμβεί όλα. Και συμβιβασμοί και τα πάντα. Δεν γίνεται αλλιώς. Υπήρχε μια φράση στη Σίρλει Βαλεντάϊν που έλεγε, δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε, κάνουμε αυτό που αντέχουμε και κάνουμε ότι είναι αυτό που θέλουμε»
-Σε βρίσκουμε σε μια συγκυρία που έχουν φύγει πολλοί αγαπημένοι σου άνθρωποι από τη ζωή
«Κοίτα μου λένε πολλές φορές δεν μπορείς να μιλάς για αυτά, μιλάς όμως γιατί η άτιμη η ζωή… ξυπνάς, κοιμάσαι, σήμερα είναι μια ηλιόλουστη Κυριακή, σ’ αρέσει ο ήλιος και το φως, θες να ζεις και συγχρόνως προχωράς και έχεις μια τεράστια τρύπα μέσα σου καο λες «από που μπαίνει ο αέρας». Δεν το νιώθεις, συνεχίζεται όμως η ζωή.
Γιατί έτσι είναι; Γιατί έτσι πρέπει; Γιατί έτσι μας αρέσει; Δεν μπορώ να πω ποιο από αυτά τα ρήματα ισχύει αλλά η απώλεια είναι απώλεια»
-Να αναφερθούμε και στην απώλεια του Δάνη Κατρανίδη, έχουν περάσει τρεις μήνες και ξέρω ότι ήσουν δίπλα του μέχρι τελευταία στιγμή
«Κοίταξε, ο Δάνης είναι το αγόρι μου των νεανικών χρόνων, ο σύντροφος μου, ο άντρας μου και ο φίλος ο ουσιαστικός, φίλος καρδιάς. Αυτό το κατακτάς και από τα δυο μέρη, δεν είναι μονομερές το αίσθημα και το δόσιμο. Είναι πάρε – δώσε και είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, δεν θες να σκεφτείς το «ποτέ ξανά» αυτό είναι ασήκωτο.
Λέω όμως και πάλι πως η άτιμη ζωή συνεχίζεται και, από τη στιγμή που συνεχίζεται, δεν είναι τύψεις, σου λέω τις σκέψεις μου. ζεις, κοιμάσαι, γελάς, προχωράς, πιάνεις τον εαυτό σου να περνάς καλά και την ίδια στιγμή η απώλεια είναι απώλεια. Μου λείπει πολύ ο Δάνης.
Πολλοί δικοί μου άνθρωποι που έχουν φύγει, μιλάω για τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, την αδερφή μου που έχουν φύγει… με ενοχλεί η φράση πλήρης ημερών. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι δίπλα μας είναι μέσα μας και όσο είναι δυνατή η μνήμη μας υπάρχουν πάντα αλλά και δεν υπάρχουν. Και είναι πολύ σκληρό αυτό»
-Σε πολλές κουβέντες που έχουμε κάνει στο παρελθόν πάντα είχες τον Δάνη Κατρανίδη στο μυαλό σου…
«Κι εκείνος κι εγώ. Και δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη Νιώθω μεγάλη ευτυχία που έζησα και έδωσα και πήρα τόση αγάπη. Υπέροχο πράγμα. Μακάρι να ζήσετε μια τέτοια αγάπη που έχει τα πάντα μέσα. Είναι υπέροχο αυτό. Είναι παράσημο. Παράσημα είναι τα συναισθήματα που έχουμε.
Ωραίοι είναι οι ρόλοι αλλά η ζωή η άτιμη είναι παράσημο, που έχει και τις πληγές της, σου αφήνει τεράστιες τρύπες, τεράστια κενά αλλά συνεχίζεις. Κάποια στιγμή έλεγα δε θέλω να μιλήσω αλλά αφού το νιώθω τι σημασία έχει να μην μιλάω για αυτό. Δεν το κάνω για να δώσω μια αισιόδοξη νότα, το εννοώ. Αυτή είναι η ζωή»
-Ωραία μου κυρία…
«Δεν είμαι εγώ η ωραία κυρία, είμαι μια κυρία απλώς… Ωραία είναι η Ντέμη. Είναι το αυθεντικό μιούζικαλ και αυτά τα άτιμα τα παιδιά που είναι τόσο όμορφα κι έχουν τόσο ταλέντο…»
-Κι εσύ έτσι ήσουν…
«Ωραία, το εκμαίευσα. Είμαι επιρρεπής στο ταλέντο. Είναι κουκλιά και μέσα και έξω και η Ντέμη και ο Ίαν. Βγαίνουν στη σκηνή και λάμπουν»
