Πρωταγωνιστεί στη νέα σειρά «Μαύροι Πίνακες» αλλά και στην παράσταση «Ωραία μου Κυρία» που κάνει πρεμιέρα στις 31 Οκτωβρίου στο Θέατρο Παλλάς. Ο Θοδωρής Κατσαφάδος αυτή τη χρονιά πραγματικά το χαίρεται –γιατί πέρυσι πέρασε λίγο δύσκολα- και μιλάει για όλα στον Παναγιώτη Βαζαίο και το Λοιπόν που κυκλοφορεί.

-Έχετε άγχος μετά από τόσα χρόνια στον χώρο για το πώς θα πάει η σειρά που συμμετέχετε;

«Φυσικά και το έχω άγχος. Πάντα κοιτούσα τα νούμερα τηλεθέασης, όπως και στο θέατρο να έρθει ο κόσμος να μας δει. Για τον κόσμο δουλεύουμε άλλωστε. Έχω στεναχωρηθεί που κάποιες δουλειές δεν πήγαν καλά σε τηλεθέαση. Είχα κάνει μια σειρά που εγώ είχα αγαπήσει πάρα πολύ. Ήταν του Θοδωρή Πετρόπουλου στον Ant1, «Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα».

Μου άρεσε πολύ το σενάριο, δούλευα με εξαιρετικούς συναδέρφους, όπως ήταν ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, η Μαρία Καβογιάννη και άλλους. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγε καλά. Ίσως έπαιξε ρόλο τότε ότι είχε απέναντι ριάλιτι όπως το «Survivor» νομίζω. Πήγε έτσι αυτή η σειρά, ολοκληρώθηκε πρόωρα και είχα στεναχωρηθεί πολύ».

-Σε άδειο θέατρο έχετε παίξει ποτέ;

«Ναι φυσικά έχω παίξει σε άδειο θέατρο και είναι ένα άσχημο συναίσθημα. Έχω παίξει όμως και σε γεμάτα θέατρο και κρατάω αυτό στο μυαλό μου. Όπως στην παράσταση «Το κλουβί με τις τρελές» που κάθε βράδυ για δύο χρόνια είχαμε 1500 άτομα, όπως και στην Επίδαυρο με 12 χιλιάδες κόσμο. Είμαι χορτασμένος από το κοινό και νομίζω ότι με αγαπάνε. Αυτό που με συγκινεί πολύ είναι ότι με πλησιάζουν με αγάπη και μου μιλάνε».

-Το συναίσθημα σας όταν παίξατε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, ποιό ήταν;

«Ένωσα πολύ ευλογημένος που έζησα μια τέτοια κατάσταση στη Επίδαυρο. Έχω πει πολλές φορές ότι αν για εκατοντάδες λόγους δεν θα έπρεπε να κάνω αυτή τη δουλειά, αυτό που ζούσα στην Επίδαυρο τόσο στις πρόβες αλλά και στις μέρες των παραστάσεων αξίζει τον κόπο που είμαι σε αυτό το επάγγελμα. Για να ζήσω αυτό που ζω κάθε φορά στην Επίδαυρο. Ένιωθα σα να με χάιδευε ο Θεός εκείνη την ώρα».

-Η υποκριτική σας έσωσε ποτέ τη ζωή, λειτούργησε για εσάς ψυχοθεραπευτικά;

«Είναι ψυχοθεραπεία για μένα το επάγγελμά μου. Πολύ σημαντικό για μένα ότι εδώ και πενήντα χρόνια βρίσκομαι μέσα σε αυτά τα κείμενα και σε αυτούς τους συγγραφείς. Είναι τα ταξίδια της ψυχής μου. Μου πλουτίζει τον ψυχικό μου κόσμο αυτή η δουλειά.

Μόνο καλό μου έχει κάνει η υποκριτική και δηλώνω πολύ ευτυχισμένος που διάλεξα αυτή τη δουλειά τυχαία. Ήμουν στο πανεπιστήμιο και τυχαία μπήκα στη δραματική σχολή. Δεν είχα ιδέα τι είναι το θέατρο. Ήμουν ένα παιδί από χωριό και η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με όλο αυτό».

-Σας στεναχώρησε ποτέ το γεγονός ότι δεν γίνατε θιασάρχης;

«Όχι καθόλου. Δεν έχω το προσόν να ηγούμαι. Αυτό είναι ένα άλλο ταλέντο. Δεν μπορώ να παίρνω αποφάσεις και είμαι ευθυνόφοβος. Κάποια στιγμή στην καριέρα μου, μου έτυχε η ευκαιρία αλλά φοβήθηκα το ρίσκο τότε. Αυτοί που έχουν τον συνδυασμό του υποκριτικού ταλέντου και της ηγεσίας, όπως είναι ο Γιάννης Μπέζος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Ελένη Ράντου, έχουν πετύχει καταπληκτικά σε όλα όσα κάνουν. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις βέβαια που έχουν ταλέντο να ηγούνται, αλλά δεν έχουν το ταλέντο να παίζουν. Δεν θα σου πω ονόματα!»

-Αν είχατε ένα μαγικό ραβδί, τι θα αλλάζατε από τη ζωή σας;

«Να μην είχε φύγει η γυναίκα μου!»

-Την έχετε αντιμετωπίσει την απώλεια αυτή;

«Την αντιμετωπίζω συνέχεια. Όσο περνάει ο καιρός είναι αλλιώς αλλά δεν υπάρχει καλύτερα ή χειρότερα. Η απώλεια, είναι απώλεια. Όσο μεγαλώνουμε, αυτή είναι η κατάρα που μας κυνηγάει. Ότι χάνουμε αγαπημένα μας πρόσωπα. Συγγενείς, φίλους, συναδέλφους. Αυτό είναι το πιο δύσκολο στη ζωή»

-Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που σας κάνει σήμερα να αντλείτε δύναμη;

«Το κίνητρο μου για ζωή φυσικά είναι η κόρη μου και το εγγόνι μου. Πρέπει να είμαι καλά για να τους στέκομαι. Να είμαι καλά, να παίζω, να έχω δουλειά συνέχεια για να μπορώ να τους βοηθάω. Το κίνητρο μου είναι ιερό, σοβαρό και πολύ δυνατό. Αυτό με κρατάει».