Ασφυκτικά γεμάτο το Παναθηναϊκό Στάδιο για την Άννα Βίσση χθες το βράδυ με πάνω από 60.000 ανθρώπους κάθε ηλικίας να ενώνουν τη φωνή τους με την αιώνια έφηβη στην καρδιά και την ψυχή Άννα σε μια συναυλία που σίγουρα άφησε εποχή.
Η ίδια η Άννα, αλλά και όσοι βρίσκονταν σε αυτήν τη σκηνή έλαμπαν, ζώντας το όνειρο αυτής τη λαοθάλασσας και της ενέργειας της αγάπης του κόσμου για τη δική του Άννα που κατά τη μέση της συναυλίας και πηγαίνοντας από το κεντρικό stage στο δεύτερο στο βάθος που σταδίου για να τη δουν παντού από πιο κοντά είπε:
«Δεν σας έχω πει ούτε καλησπέρα ακόμα. Πώς είστε. Εγώ δεν κοιμήθηκα πολύ χθες βράδυ. Σκεφτόμουν τι θα δω σήμερα. Δεν θέλω να πω ότι δεν περίμενα κάτι τέτοιο γιατί ενώ είναι ταπεινό, από την άλλη είναι και ψεύτικο γιατί σας ζω 51 χρόνια, όλους… όχι όλους, ευτυχώς όχι όλους. Αυτά τα 51 χρόνια λοιπόν που τραγουδάω… κι έλεγα τώρα τι θα πω αύριο όταν βγω. Όσες φορές έχω σκεφτεί τι θα πω τα κάνω θάλασσα. Θέλω να εκφραστώ με έναν άλλον τρόπο σήμερα» ξεκίνησε η Άννα Βίσση και συνέχισε:
«Αν και η λέξη ευχαριστώ είναι πολλές φορές τυπική, σου φέρνουν τον καφέ και τη λες, σου λένε σ’ αγαπάω και λες ευχαριστώ, εννοείται ότι ευχαριστώ τον καθέναν από εσάς ξεχωριστά για αυτό που μου κάνατε σήμερα, που μου χαρίσατε αυτό το δώρο. Ξέρετε πολύ καλά ότι αυτό που κάνω το λατρεύω. Το κάνω πάρα πολλά χρόνια και όσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο όμορφο ακόμα. Η φύση μας μεγαλώνει –εντάξει- και σου λέει κορίτσι μου εσύ, δε θες να γεράσεις, όχι εξωτερικά, εσωτερικά.
Άρα όλο αυτό που κάνω είναι αυτό που με κρατάει νέα μέσα μου κι όσο γίνεται κι απ’ έξω μου και θέλω να σας πω ότι με κάνετε πάρα πολύ περήφανη και χαρούμενη γιατί ξέρω ότι μέσα από τα τραγούδια μου; Εμένα; Με κάνετε περήφανη γιατί σας κάνω σε ένα μέρος της ζωής σας να εκφράζεστε, να είστε χαρούμενοι, να χορεύετε, να κάνετε έρωτα, να γουστάρετε να βγαίνετε έξω και να μην ντρέπεστε να εκφραστείτε. Και θα ήθελα πάντα να είμαι αυτό το κορίτσι που δεν μεγάλωσε ποτέ της και που ακόμα αγαπάει αυτό που κάνει και με βοηθάτε να το ζω. Ζω το όνειρό μου. Σήμερα ένιωσα και κάτι ακόμα. Όπως είχε νιώσει Freddie Mercury στο Wembley… Πόσοι ξέρετε τους Queen… Καλό μ’ άρεσε, εσύ είσαι η Queen μας… Κάπως έτσι ένιωσα»
