Μόλις στα 11 του χρόνια ο σκηνοθέτης Κώστας Καπάκας επέλεξε τον μικρό Γιώργο Γεροντιδάκη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Peppermint». Μετά την εμπειρία του αυτή, συνέχισε την πορεία του στην υποκριτική, συμμετέχοντας στη σειρά της ΕΡΤ1 «Στα φτερά του Έρωτα».

Την τηλεοπτική σεζόν 2001-2002, έπαιξε μαζί με τη Θέμιδα Μπαζάκα και τον Στέλιο Μάινα στη σειρά «Οι γυναίκες της ζωής της», ενώ το 2004, εμφανίστηκε στη δραματική σειρά «Απόσταση αναπνοής».
Και τα τελευταία χρόνια δεν έχει καμία σεζόν εκτός tv πρωταγωνιστώντας σε σειρές που γίνονται μεγάλες επιτυχίες. Φέτος τον απολαμβάνουμε στη νέα σειρά του Ant1 «Grand Hotel». Και ο ίδιος μιλάει για όλη την πορεία του αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στον Ανδρέα Θεοδώρου και το Λοιπόν που κυκλοφορεί.

-Όλοι εμείς που παρακολουθούμε την πορεία σου, αισθανόμαστε ότι σου έχουν έρθει εύκολα τα πράγματα σ’ αυτή τη δουλειά. Εσύ αισθάνεσαι τυχερός;

«Η αλήθεια είναι ότι για να φτάσεις κάπου, χρειάζεται να διαβείς έναν δρόμο. Αυτός ο δρόμος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Είχα την τύχη να ξεκινήσω από πάρα πολύ μικρός σ’ αυτή τη δουλειά, την αγαπώ. Προσπαθώ κάθε φορά να έχω στο μυαλό μου το ρήμα «παίζω», γιατί αυτό κάνουμε στην πραγματικότητα και να χάνομαι μέσα στους ρόλους και στις συνεργασίες μου.

Ο κόσμος μπορεί να βλέπει μια εικόνα, αλλά αυτή η εικόνα δεν είναι 100% σίγουρα αληθινή. Για να φτάσεις κάπου, χρειάζεται δουλειά, τύχη, υπομονή, κόπος, εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και σε ένα σχέδιο, σε ένα όραμα. Μπαίνεις σε μια διαδικασία να παλεύεις καθημερινά με τον εαυτό σου».

-Ήρθες αντιμέτωπος με τις δύσκολες πλευρές αυτού του επαγγέλματος;

«Η γενιά μου είμαστε παιδιά οικονομικής κρίσης. Δηλαδή δουλέψαμε πάρα πολύ χωρίς απαραίτητα η δουλειά μας να απέδιδε στο κομμάτι των χρημάτων. Αυτή η δυσκολία όμως τώρα βγαίνει σε κάτι πάρα πολύ όμορφο και παραγωγικό. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν θεωρώ ότι πρέπει να κοιτάει τη ζωή του με βάση αυτά που του έρχονται. Εγώ δεν έχω κοιτάξει πίσω. Αντίθετα, είμαι πολύ χαρούμενος για αυτά που έχουν γίνει.

Είμαι χαρούμενος για τις δύσκολες στιγμές που βίωσα. Η αλήθεια είναι πως αυτή η δουλειά έχει περισσότερες λύπες παρά χαρές. Προσπαθώ λοιπόν να χαίρομαι αυτές τις μικρές στιγμές ανάσας που μου δίνονται».

-Η δημοσιότητα πόσο άλλαξε τη ζωή σου;

«Είχα την πολύ μεγάλη ευκαιρία να ξεκινήσω από την ηλικία των 11 ετών. Αν χωρίσουμε λοιπόν τη ζωή σε κύκλους, έχω κάνει τρεις διαφορετικές ενάρξεις, όπου έχω δει αρκετά πράγματα στην εφηβική ηλικία, τη νεανική και σε αυτή που είμαι τώρα. Οπότε, δεν νομίζω ότι μπορείς να ξεφύγεις σε κάτι που δεν σου αρέσει να γίνεται.

Έχω δει ανθρώπους να χάνονται γι’ αυτόν τον λόγο και θεωρώ πως δεν χρειάζεται να νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο. Θεωρώ ότι είναι μια όμορφη δουλειά, όπου πληρώνομαι για να κάνω την ευχαρίστησή μου, να εξωτερικεύω τον κόσμο μου. Αυτό που με κάνει να αγαπάω τη δουλειά αυτή, είναι ότι μετά από πολλά χρόνια έχω δει συναδέλφους με τους οποίους κάνουμε απλά μια αγκαλιά και αυτό είναι πολύ σημαντικό».

-Η υποκριτική λειτουργεί για σένα ψυχοθεραπευτικά;

«Ναι η υποκριτική λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, γιατί είναι μια συζήτηση με τον εαυτό σου, με έναν ρόλο. Είναι πολλά πράγματα που συμβαίνουν σε μια δουλειά. Ο κόσμος βλέπει μια ώρα σε μια σειρά ή δυο σε μια παράσταση, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει πως η διαδικασία για να δει το εκάστοτε αποτέλεσμα χρειάζεται πολύ μεγάλο κόπο».