Ιδιαίτερα φορτισμένη, σε κάποια κομμάτια που τραγούδησε στη συναυλία της στο Παττίχειο Δημοτικό θέατρο στη Λάρνακα ήταν χθες η Δέσποινα Βανδή.
Αν και τα λέει πολύ συχνά σε αυτή την περιοδεία της στην Ελλάδα και την Κύπρο αυτό το καλοκαίρι, δεν είναι όλες οι βραδιές ίδιες. Και φαίνεται πως το χθεσινό βράδυ άγγιξε και για την ίδια πολύ έντονα ευαίσθητες χορδές.
Η αρχή, όπως είδαμε στα stories που ανέβασε η Δέσποινα Καμπούρη από τη συναυρλία, έγινε στην εισαγωγή για να ξεκινήσει να τραγουδάει το «Όλα ξαναρχίζουνε με μένα» με τη Δέσποινα να αποκαλύπτει πότε και πως γράφτηκε και τι σήμαινε για την ίδια αυτό το τραγούδι εκείνη την εποχή (έναν χρόνο περίπου πριν από τον επίσημο χωρισμό της από τον Ντέμη Νικολαϊδη)
«Και κάπως έτσι το 2020 ο δικός σας και δικός μας πια Γιώργος Θεοφάνους μαζί με τον Νίκο Μωραϊτη σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μου που δεν ήξερε κανείς γράφει αυτό το τραγούδι και οι στίχοι κυλάνε μέσα μου «Χριστέ μου είναι θεόσταλτο» γιατί εκεί που νομίζεις ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν τελικά οφείλεις να τα αλλάξεις όταν δεν είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος το χρωστάς στη ζωή σου. Κι ας είσαι 50 κι ας είσαι και 60 τι σημασία έχει; Είμαστε εδώ για να ζούμε ευτυχισμένα, μόνο αυτό και με σεβασμό»
Λίγη ώρα αργότερα κι ενώ είχε ξεκινήσει να τραγουδάει το «Μέχρι Μάη μήνα» η Δέσποινα δεν έβγαλε το ρεφραίν. Πολύ και ολοφάνερα φορτισμένη σταμάτησε με τον κόσμο να αποθεώνει το συναίσθημά της.
Για την ιστορία οι στίχοι του εν λόγω τραγουδιού του Φοίβου λένε:
Όποιος με κοιτά πιστεύει απλά
Πως είμαι τόσο τυχερή
Που δεν θα έπρεπε ποτέ
Να νιώσω λύπη
Μα όσοι με κοιτούν
Απλά κοιτούν
Στην επιφάνεια κολλούν
Και αγνοούν
Αυτό που αληθινά μου λείπει
Πως χωρίς εσένα είν’ η ζωή μου βαρετή
Μοιάζει με έργο που δε βρίσκει θεατή
Και η μοναξιά μοιάζει με θάνατο αργό
Να ΄ξερες πόσο ανάγκη έχω να σε δω
Για αυτό…
Κάθε μέρα όλη μέρα περιμένω
Μου είπανε να σε ξεχάσω, μα επιμένω
Στολισμένη απ' τα Χριστούγεννα βιτρίνα
Έμεινα για σένα μέχρι Μάη μήνα
Κάθε μέρα όλη μέρα περιμένω
Μου είπανε να σε ξεχάσω, μα επιμένω
Ντύθηκα, στολίστηκα γιατί πιστεύω
Θα ΄ρθεις και θα μου χτυπήσεις να κατέβω
Πίσω απ΄ το χαμογελό μου
Εγώ μονάχα ξέρω και ο Θεός
Το τι περνώ και το σταυρό
Που κουβαλάω»
Και κάπου εδώ θα σας θυμήσουμε ένα μέρος της συνέντευξης που έδωσε στο Womenonly όταν ξεκινούσε αυτή η περιοδεία για τα 30 χρόνια της καριέρας της.
«Ξέρεις κάποτε έβλεπα τον αγαπημένο μου τον Γιάννη τον Πάριο ή έβλεπα τον Τόλη Βοσκόπουλο κι έλεγα «Μα γιατί συγκινούνται ρε παιδί μου τόσο πολύ πάνω στη σκηνή;» Και ήρθε η μέρα να το ζήσω. Κι εγώ συγκινούμαι, ειδικά τώρα γιατί είναι μια διαδρομή. Οι στίχοι, τα τραγούδια δεν είναι απλώς στίχοι και τραγούδια. Νιώθω μοιραία πως εκείνη την ώρα μοιράζομαι κομμάτια της ζωής μου σημαντικά.
Αλλιώς χτυπάνε μέσα μου κάποιες λέξεις και κάποιες έννοιες, αλλιώς οι μελωδίες. Έχουν μεστώσει. Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες μου γράφουν αλλιώς και με συγκινεί που μέχρι και σήμερα έχω αυτή τη σύνδεση με τον κόσμο. Ότι μ’ αγαπάνε, ότι έρχονται για να τραγουδήσουμε και να μοιραστούμε τη χαρά» Και αυτό τα εξηγεί όλα.
