Έφηβος στον ελεύθερο χρόνο του σύχναζε στο καφέ Fontana, στο Πασαλιμάνι. Εκεί, ένα απόγευμα με τους φίλους του, έφτιαξαν το πρώτο τους συγκρότημα, τις Πρόκες. Λίγο μετά τη σχολική αποφοίτηση, πηγαίνουν στην Πρέβεζα για συναυλίες. Ξαφνικά, ένας μεγάλος σεισμός γίνεται η αφορμή να αδειάσει η πόλη. «Μας είχαν τελειώσει τα λεφτά και παρακάλεσα έναν καπετάνιο να μας περάσει με το καΐκι του απέναντι, στη Λευκάδα. Δεν είχαμε φράγκο και, ως αρχηγός του γκρουπ, έπρεπε να βρω ένα μέρος για να παίξουμε. Στην περιοχή που ήμασταν δεν υπήρχαν μπαράκια, παρά μόνο ένα ζαχαροπλαστείο. Το ίδιο βράδυ παίζαμε ροκιές, με τους παππούδες να τρώνε πάστες στα τραπεζάκια έξω. Για να μη σ’ τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα έγινε χαμός. Το έμαθε όλη η νεολαία του νησιού και από μια απρόσμενη εμφάνιση στο ζαχαροπλαστείο, φτάσαμε να παίζουμε επί τρεις μήνες σχεδόν καθημερινά».

Εκεί γνωρίζει μια Ιταλίδα, την Christina, που του προτείνει να την ακολουθήσει στο Μιλάνο. «Ούτως ή άλλως, ήθελα να πάω στην Ιταλία για σπουδές, οπότε αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να πάρω την απόφαση». Τελικά σπουδάζει design στο πανεπιστήμιο της Παβίας, 35 χιλιόμετρα έξω από το Μιλάνο.

Στην Ιταλία θα παραμείνει για δυόμισι χρόνια και θα ζήσει παράφορους έρωτες. «Εκεί έγραψα πολλά τραγούδια μου. Αν δεν υπήρχαν τα κορίτσια, δεν θα υπήρχαν τα τραγούδια. Η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης που έχει κάνει ο Θεός». Η νοσταλγία, όμως, για το Πασαλιμάνι, τους γονείς και τους φίλους του θα τον κάνει να επιστρέψει στην Ελλάδα.