«Όταν ξεκίνησα μέσα σε δυο μήνες και ήμουν άλλη με άγχωσαν και με τρέλαναν. Μετά συνήθισα αλλά τελικά συνήλθα. Τώρα σαφώς προσέχω, αλλά έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Για ένα διάστημα πήγαινα συχνά στο γυμναστήριο αλλά μετά βαρέθηκα. Τώρα πηγαίνω μια φορά στις 15 μέρες. Αλλά δεν θα αγχωθώ ούτε θα πάω στο γύρισμα με το ταπεράκι μου. Θα φάω τη μακαρονάδα μου και το φαγητό μου».

Και συμπλήρωσε:

«Εάν λάβεις υπόψη σου ότι εγώ έτρωγα μια τούρτα την ημέρα, έπινα 150 οκάδες καφέ, έτρωγα μόνο μακαρόνια – πίτες, παγωτά και δεν ήξερα τι θα πει κυτταρίτιδα, δεν ήξερα τι θα πει λίπος, μιλάμε για τον τέλειο μεταβολισμό... Όταν ξυπνάς ένα πρωί και λες: «Ωχ! Παναγίτσα μου!», γιατί δεν μπαίνει το ένα ρούχο, δεν μπαίνει το άλλο, κόβεις το φαγητό και βλέπεις ότι αυτό δεν αλλάζει, σαφώς σε πιάνει πανικός. Κι αν είσαι καλομαθημένη όπως ήμουν εγώ, όπου 37 χρόνια έτρωγα ό,τι ήθελα και όπως το ήθελα, ταράζεσαι».

Βέβαια, δεν έκρυψε ότι στο παρελθόν έφτασε στα όρια της νευρικής ανορεξίας:

«Αν δεν έτρωγα γλυκά γινόμουν σαν τη ρέγκα. Αν έβγαινα 2- 3 βράδια συνεχόμενα κι έπινα, το τέταρτο βράδυ έκανα πυρετό και έκαιγα τις τοξίνες. Δεν νομίζω ότι υπήρχε καλύτερος μεταβολισμός – παγκοσμίως – από τον δικό μου. Ναι και μεταφραζόταν σε κακή διάθεση φαγητού. Δηλαδή αν δεν υπήρχαν γλυκά δεν έτρωγα. Ο μπαμπάς μου ήρθε μια μέρα στο σπίτι μου, ανοίγει το ψυγείο και βλέπει την τούρτα με το κουταλάκι μέσα και μου λέει "τα κουταλάκια δεν συντηρούνται εκτός ψυγείου;" Για να μη χάνω χρόνο άνοιγμα το ψυγείο και έτρωγα!».