Κυρία Παπακωνσταντίνου, η ηρωίδα που υποδύεστε στο «Σόι» του Alpha... υπάρχει εκεί έξω;
Ναι, η Αλεξάνδρα είναι αναγνωρίσιμη κι ας είναι ακραία. Με τρόμο το λέω κι εγώ! Φαντάσου ότι εξακολουθεί να μου φαίνεται περίεργο ότι κάποιες φίλες μου είχαν τέτοιες πεθερές και έχουν τέτοιες μανάδες! Για παράδειγμα, μια αστεία και τρυφερή ιστορία είναι αυτή που μου είπε μια φίλη μου για τη μαμά της που είναι αρκετά μεγάλη σε ηλικία. Γυρίζοντας με ψώνια στα χέρια η μαμά της, της λέει: «Τι ρούχα είναι αυτά; Δράμα, δράμα! Μην τα ξαναπάρεις»! Και όταν η κόρη έκπληκτη δεν πίστευε στ' αυτιά της, αυτή της απάντησε ότι: «Ο ρόλος της μανούλας είναι να σχολιάζει»! Μάλιστα η συγκεκριμένη έχει δει το σίριαλ και δεν βλέπει τον εαυτό της, εθελοτυφλεί!
Εσείς θα μπορούσατε ποτέ να έχετε μια συμπεριφορά σαν της Αλεξάνδρας;
Οχι, με τίποτα! Δεν θα μπορούσα ποτέ! Δεν θέλω να είμαι επικριτική, ούτε να δίνω συμβουλές γιατί κι εγώ δεν ήθελα να δέχομαι. Πιστεύω στην ελευθερία. Ο άνθρωπος πρέπει να αποφασίζει μόνος του. Η ηρωίδα επίσης δεν αυτοσαρκάζεται, κάτι που κάνω εγώ μονίμως. Εκείνη ξέρει μόνο να σαρκάζει και να σατιρίζει τους άλλους. Είναι όμως πάρα πολύ ωραία γραμμένη η Αλεξάνδρα γιατί ο Τσαούσογλου πήρε το ξένο σενάριο και τον απογείωσε τον ρόλο...
Τελικά τα σόγια ενώνουν τις οικογένειες ή τις απομακρύνουν;
Οταν ήμουν μικρή τα απέφευγα τα σόγια. Παρότι ήμασταν μια πολύ ζεστή οικογένεια και όλο μαζευόμασταν και τρώγαμε όλοι μαζί, εγώ επειδή είχα γυρίσματα και πρόβες όλο την... έκανα λόγω δουλειάς. Δεν μ' αρέσανε τα σόγια. Τα βαριόμουν. Πιστεύω όμως ότι ισχύουν και τα δύο. Για μένα τα «σόγια» είναι όπως η παλιά γειτονιά. Οταν π.χ. πήγαινες στη γειτόνισσα και ζητούσες ζάχαρη, ναι μεν σε βοηθούσε και σ' την έδινε, αλλά όταν έκλεινε η πόρτα σε κουτσομπόλευε ότι δεν έχεις ζάχαρη! Εγώ έχω γεννηθεί στο Παγκράτι κι έχω μάλιστα και έναν σοβινισμό με το Παγκράτι, το λέω «χώρα». Σε αυτήν τη «χώρα» όταν επιστρέφω, παρότι έχω αλλάξει γειτονιά, μου αρέσει που με ξέρουν ακόμα και με αντιμετωπίζουν ως το Μιρκάκι της γειτονιάς. Από την άλλη, η κλειστή κοινωνία είναι ενοχλητική, έχει το κουτσομπολιό και άλλα κακά.
Ενας από τους λόγους της επιτυχίας της σειράς είναι και η ταύτιση των θεατών με τους χαρακτήρες; Οι σειρές μάς δίνουν «τροφή για σκέψη»;
Μέσα από το χιούμορ περνάνε πράγματα. Οπως και στη «Μουρμούρα» που έχει επιτυχία. Γελάς ή δεν γελάς πολύ, σκέφτεσαι, αναγνωρίζεις τύπους και συμπεριφορές, αλλά κυρίως αυτό που πετυχαίνει η σειρά είναι να ακουμπήσει λίγο η ψυχή και να χαλαρώσει. Δεν έχει σημασία τόσο η αγωγή της ψυχής με την έννοια της «ψυχαγωγίας» αλλά να περάσει καλά ο θεατής και αναίμακτα. Και το «αναίμακτα» πάει στο ότι παρακολουθεί κάτι που δεν του πληγώνει την ψυχή του, το μυαλό του, τα ελληνικά του. Εγώ ως θεατής τα προσέχω αυτά.
Ολοι όσοι έρχονται ως γκεστ στη σειρά λησμονούν τον παλιό καλό καιρό της τηλεόρασης και χαίρονται που βρίσκονται ξανά μαζί σας. Πρόσφατα όμως δηλώσατε πως δεν αγαπάτε την τηλεόραση γιατί τα λεφτά είναι λίγα και η κούραση πολύ μεγάλη...
Ναι, περάσαμε πάρα πολύ ωραία με τον Δημήτρη Πιατά και με τον Δάνη (Κατρανίδη) και με όλους όσοι περάσανε ως γκεστ και ήταν καταπληκτικό γιατί ξανασυναντιόμαστε και επειδή γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο πολύ, το αποτέλεσμα, όπως θα είδατε, βγαίνει και πάρα πολύ καλό. Διότι αν σκεφτείς ότι όλα αυτά γίνονται σε δεκάωρο «εργοτάξιο» με ζέστη και κρύο, είναι λίγο μανίκι! Ομως όταν περνάς καλά περνάει το δύσκολο και μένει το καλό. Ομως εμείς στο «Σόι» και γενικά στον Alpha είμαστε και τυχεροί γιατί πληρώνουν και είναι και καταπληκτικοί συνεργάτες. Σκέψου να τα κάνεις όλα αυτά, το «εργοτάξιο» που έλεγα παραπάνω, και να μην πληρώνεσαι. Από την άλλη εγώ δεν πέθαινα ποτέ για την τηλεόραση. Εχω κάνει λίγα πράγματα αν το σκεφτείς. Παρ' όλα αυτά παλιά που τα χρήματα ήταν καλύτερα και πληρώνονταν οι κόποι σου, έλεγες «εντάξει, ας κάνω»...
Μια ευτυχής συγκυρία στο «Σόι» δεν είναι και η συνεργασία σας με τη Ρένια Λουιζίδου;
Ναι, βέβαια, η Ρένια είναι φίλη χρόνια. Πάρα πολλά χρόνια. Μόλις είχε πρωτοκατέβει από τη Θεσσαλονίκη και κάναμε πολύ παρέα, παίξαμε μαζί στο Θέατρο... Η Ρένια είναι ένα άψογο παιδί γενικά και άψογη συνεργάτιδα, αλλά πέρα απ' όλα αυτά τη βλέπω σαν παιδί μου, σαν αδερφή μου! Εχω τέτοια σχέση με τη Ρένια και ήταν και ένας από τους λόγους που είπα ναι αμέσως στη σειρά παρότι δεν παίζουμε και πολύ μαζί γιατί είναι στην άλλη οικογένεια. Ενας άλλος λόγος που είπα το ναι είναι επειδή είχα δει το ξένο και επειδή τα γυρίσματα ήταν μοιρασμένα. Το ξένο μού άρεσε πάρα πολύ, ήταν πιο ντοκιμαντερίστικο, ήταν σαν να βλέπεις μέσα από κλειδαρότρυπα. Δεν συγκρίνεται βέβαια με το δικό μας, που είναι ανώτερο. Είναι πάρα πολύ καλύτερα φτιαγμένο, πάρα πολύ καλά γραμμένο, η διασκευή έχει φύγει, είναι πολύ πιο έξυπνο το σενάριο, είναι πολύ πιο καλογυρισμένο και βεβαίως πολύ... ελληνικό!
Τι βλέπετε και τι δεν βλέπετε στην TV;
Μου αρέσουν πολύ το «Παρτάλι» και η «Εθνική Ελλάδος». Δεν μπορώ πια, εκνευρίζομαι να βλέπω κουβέντες πολιτικές πια. Γιατί βρισκόμαστε στο «και πέντε» του γκρεμού ως χώρα και πάλι ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις να συνεχίζουν να κάνουν πολιτικές αναλύσεις πάνω σε ένα πτώμα. Δεν το αντέχω αυτό ως πολίτης, την ώρα που πνιγόμαστε.
-Ποιο είναι το χειρότερο που έχει συμβεί; Πώς αντανακλάται στον δικό σας χώρο;
Το χειρότερο είναι ότι στις συνεννοήσεις τα «αγκάθια» πάντα είναι οι κατώτατοι μισθοί και οι συντάξεις. Δεν είναι τρομερό να πλήττονται πάντα οι κατώτερες τάξεις; Δεν είναι τρομερό ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει πενήντα χρόνια στη ζωή του να τον καταστρέφεις; Ή ένα παιδί που πάει να δουλέψει τώρα...
-Από τις δραματικές σχολές αποφοιτούν κάθε χρόνο στρατιές ηθοποιών. Ποιο είναι το μέλλον αυτών των παιδιών;
Πραγματικά τα σκέφτομαι αυτά τα παιδιά. Εγώ έχω διανύσει τα 3/4 της πορείας μου, τα παιδιά είναι στην αρχή. Πολύ εύχομαι να φτιάξουν τα πράγματα και μέχρι τότε να αντέχουν και τα παιδιά. Ομως δεν πρέπει να έχουν μόνο αντοχή και προοπτική αλλά και υπομονή. Αλλά πόση πια;
Είναι στο... χέρι μας να αντισταθούμε
-Στην «Επιστροφή της γηραιάς κυρίας» στην παράσταση που πρωταγωνιστείτε στο θέατρο Βρετάνια βλέπουμε το χρήμα να διαφθείρει τους ανθρώπους. Μπορούμε να αντισταθούμε;
Μίρκα Παπακωνσταντίνου: Είναι στο χέρι μας να αντισταθούμε. Αλλά αντιστεκόμαστε; Μένει αυτό το ερώτημα ατομικά στον καθένα. Αλλά όταν φεύγεις από το θέατρο σκέφτεσαι πως ένα ολόκληρο χωριό στρέφεται εναντίον ενός ανθρώπου για το χρήμα. Βλέπεις ξαφνικά πως εξαγοράζονται παίρνοντας επί πιστώσει όχι ψωμί και γάλα αλλά μπίρα εισαγωγής, πούρα λικέρ ή κάποιος βάζει ένα χρυσό δόντι... Γενικώς φέτος το θέατρο είναι μια απίστευτη ευτυχής συγκυρία με τον Πιατά, την Υψηλάντη, την Υβόννη Μαλτέζου και τον Κοέν, που είναι μαθητής μου, τον ξέρω από 19 χρονών. Μου αρέσει τόσο που έχει μεγαλώσει έτσι όμορφα. Εκείνος έχει κάνει μια πολύ όμορφη μετάφραση, έχει κάνει τη σκηνοθεσία και επειδή είναι και τρελό παιδί κάνει και την παραγωγή που έχει γίνει με αίμα, με πολλή προσωπική δουλειά...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΥΡΔΟΥΜΗΣ
Οι θεατές ταυτίζονται με τον «μαμάκια» Κωνσταντίνο;
Οι κωμωδίες τραβούν τα πράγματα στα άκρα. Μπορεί να μην ταυτιστείς με τον Κωνσταντίνο αλλά μπορεί εύκολα να τον αναγνωρίσεις. Ολοι οι χαρακτήρες είναι αναγνωρίσιμοι γιατί κάτι θυμίζουν από τη δική μας κοινωνία. Στο «σόι», παρότι το σενάριο βασίζεται σε ξένο φορμά, δεν χάθηκε η μπάλα όπως σε άλλες σειρές που έχουν διασκευαστεί κατά καιρούς. Εδώ νομίζω ότι κερδήθηκε αυτό το στοίχημα. Σίγουρα αυτόν τον τύπο μαμάκια τον συναντάμε αλλά μπορεί επίσης να έχουμε και κάτι από αυτόν, είτε είναι η υπερβολική αγάπη του για τη μαμά είτε κάτι από την αφέλειά του...
Εσύ θα μπορούσες να έχεις μια σχέση εξάρτησης όπως αυτή που έχεις με τη Μίρκα στη σειρά;
Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω μαμά τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου! Αλλά όχι έτσι! Δεν θα ήθελα να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο στη ζωή μου, όπως επίσης και αν ποτέ κάνω παιδιά δεν θα ήθελα να τους φέρομαι έτσι... Θα ήθελα πολύ γρήγορα τα παιδιά να αυτονομηθούν, να ανοίξουν τα δικά τους φτερά, να κάνουνε λάθη, να φάνε τα μούτρα τους, όπως έκανα κι εγώ.
Ποια είναι η δική σου εμπειρία με το «σόι σου»;
Εγώ μεγάλωσα σε μια μεσοαστική οικογένεια που τα σόγια υπήρχαν μεν αλλά όχι με τον τρόπο του σίριαλ. Σαφώς στην Ελλάδα υπάρχουν και τέτοια σόγια που γίνεται ο κακός χαμός και που παρεμβαίνουν όλοι, μανάδες θείοι, θείες. Δεν μεγάλωσα σε τέτοιο περιβάλλον, όχι. Σαφώς έπαιζα με τα ξαδέρφια μου στη γειτονιά, αλλά και οι δυο μας γονείς και εμένα και τα αδέρφια μου μας «νταντεύαν» όσο όσο ώστε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Και αυτό είναι ο σωστός δρόμος για ένα παιδί. Καμιά φορά οι γονείς παρεμβαίνουν τόσο πολύ ώστε καταφέρνουν να ευνουχίσουν τελικά τα παιδιά τους.
Θεωρείς ότι ανήκεις στους τυχερούς που έχεις αυτή την περίοδο δουλειά; Τι σου λένε οι συνάδελφοί σου ηθοποιοί;
Κάποια στιγμή βρισκόμουν στη θέση που υπήρχε μόνο μια σειρά στην τηλεόραση. Ηταν τα «Κλεμμένα όνειρα» του Δημήτρη Αρβανίτη. Εγώ ήμουν σε αυτήν τη σειρά. Τότε λοιπόν ήταν πιο άγρια τα πράγματα. Ελεγα ότι πάω για γύρισμα το πρωί και με κοίταζαν καλά καλά όλοι. Γύρισμα; Τι είναι αυτό; Από τη μία ήμουν σίγουρα τυχερός, αλλά η τύχη δεν θα σε βοηθήσει για πάντα, δεν θα είναι οδηγός στην πορεία της ζωής σου. Η τύχη θα σε βοηθήσει μια-δυο φορές, από εκεί και πέρα αν δεν την αξιοποιήσεις και δεν δουλέψεις δεν νομίζω ότι τα πράγματα γίνονται και τυχαία. Θεωρώ ότι έχω δουλέψει πολύ εντατικά και έχω αξιοποιήσει όσο μπορώ, όσο μπόρεσα και όσο θα μπορέσω στη συνέχεια τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί. Αυτήν τη στιγμή είμαι στον Alpha, ένα κανάλι που επένδυσε στην ελληνική μυθοπλασία αποδεικνύοντας ότι όλα μπορούν να γίνουν χωρίς να προσβάλουμε την αισθητική των θεατών. Η τηλεόραση δεν ανάγεται σε υψηλή Τέχνη. Δεν κάνουμε το σινεμά του Λάνθιμου. Κάνουμε μια οικογενειακή σειρά. Κάθε πράγμα έχει τον στόχο του και το κοινό του.
Θα συμμετείχες ποτέ σε κάποιο σόου όπως το «Dancing with the stars» ή ως παρουσιαστής σε κάποιο σόου;
Για να μη με έχεις δει ακόμα, μάλλον όχι. Προσπαθώ να είμαι αρκετά προσεκτικός. Ολα είναι και θέμα τάιμινγκ. Δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή μου γενικώς. Είμαι πολύ ανοιχτός. Εχω περάσει από διάφορα μονοπάτια, σε αυτό το κομμάτι απλά είμαι αρκετά επιφυλακτικός. Αν ήταν ένα κόνσεπτ που θα μπορούσα να το υποστηρίξω θα το έβλεπα. Νομίζω ότι έχω ανδρωθεί περισσότερο σε αυτό το κομμάτι και ότι έχω χαλαρώσει...
Στο θέατρο με το «Πριν το Χάραμα» μας ταξιδεύεις σε μια άλλη εποχή. Θεωρείς ότι αυτοί οι ρόλοι, στους οποίους σε έχουν δει και πιο συχνά, σε εκφράζουν πιο πολύ;
Να πούμε ότι από 22 Ιουνίου θα ταξιδέψουμε με το «Πριν το Χάραμα» των Ρέππα-Παπαθανασίου, μια παράσταση γεμάτη τραγούδια, με πολλή συγκίνηση και με πολύ χιούμορ, σε όλη την Ελλάδα, σε 40 πόλεις, ξεκινώντας από το Θέατρο Βράχων. Τώρα για το άλλο δεν ξέρω, ίσως να `χω γίνει ρετρό! Προσπαθώ όμως να ανακατεύω την τράπουλα. Εχω κάνει εντελώς διαφορετικά πράγματα, κωμωδία, δράμα, αρχαία τραγωδία. Δεν ακολουθώ την πεπατημένη. Αλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο, να εναλλασσόμαστε, να μην πηγαίνουμε σε μια ευθεία γραμμή, καλό είναι να αλλάζουμε τα πράγματα και να τα προκαλούμε.
ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
