Σιανίδης: Ο εγκλεισμός σε ψυχιατρική κλινική!

02.06.2014
Ο Χάρης Σιανίδης για ένα μεγάλο διάστημα απασχολούσε τα media, αφού οι εκκεντρικές του εμφανίσεις με τα λαμέ κοστούμια και τις μπουτονιέρες ήταν βούτυρο στο ψωμί πολλών εκπομπών.

Ωστόσο, με τον καιρό ο γνωστός pr άφησε στην άκρη τις εκκεντρικότητες, οπότε κι έπαψε να είναι αγαπημένο θέμα σε μεσημεριανές και μη εκπομπές.

Σήμερα ο Σιανίδης ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις, ενώ στην τελευταία του συνέντευξη αποκαλύπτει ότι στο παρελθόν νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική στην Ουγγαρία! Όλα ξεκίνησαν μετά από έναν χωρισμό και για τη σχέση αυτή που τον σημάδεψε, μιλά για πρώτη φορά.

«Ήταν μια σχέση καταδικασμένη από την αρχή, γιατί μας χώριζαν πολλά. Όλο αυτό, όμως, μου έγινε εμμονή και μετά εφιάλτης. Δεν είχα όρεξη να φάω, δεν μπορούσα να μιλήσω, το μυαλό μου ήταν κολλημένο εκεί. Ίσως δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, γιατί ήταν η πρώτη φορά. Έχω την κατάρα να είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν πάντα αυτό που δεν μπορούν εύκολα να έχουν. Είχα βάλει πολύ ψηλά τον πήχη σε όλα, στην εμφάνιση, στο lifestyle, στην επαγγελματική καταξίωση. Θα ήθελα να ζήσω ξανά όλα αυτά τα ωραία συναισθήματα, αλλά όχι μέσα σε μια τόσο drama queen κατάσταση» δηλώνει.

Και συνέχισε με τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική. «Έφτασα σε ένα πολύ κακό σημείο. Έζησα για ένα διάστημα σε ψυχιατρική κλινική στην Ουγγαρία. Είναι κάτι που το λέω για πρώτη φορά. Είχα καταρρεύσει. Είναι μια κλινική για ανθρώπους που έχουν έντονα πάθη, όπως ο τζόγος, τα ναρκωτικά. Εγώ δεν είχα τίποτα από όλα αυτά (ναρκωτικά δεν δοκίμασα ποτέ μου, γιατί ήξερα πως σε κάποια πράγματα είμαι των άκρων και φοβόμουν μήπως κολλήσω), αλλά είχα πάθει ένα είδος εμμονής. Ίσως γιατί επί δεκατέσσερα χρόνια ήμουν σαν ζόμπι που μόνο δούλευε, προσπαθώντας να αποδεικνύω συνέχεια την αξία μου. Δεν πρέπει, τελικά, ποτέ να παραμελούμε τα συναισθήματα και τις όμορφες στιγμές» παραδέχεται.

Και πρόσθεσε για την εμπειρία του αυτή: «Ήταν ένα παραμυθένιο μέρος μέσα σε δάσος. Οι συνεδρίες με τους ειδικούς γίνονταν στα αγγλικά και είχαμε και κάποια group therapies. Με βοήθησε πολύ όλο αυτό. Στη μητέρα μου μίλησα για όσα μου συνέβησαν μόνο όταν επέστρεψε. Ίσως έπρεπε να συμβεί αυτό για να συζητήσω με τη μαμά μου πλέον τα πάντα».