Αν σκέφτεσαι να επισκεφτείς τη μουσική σκηνή όπου άδει ο Νίκος Καρβέλας, έχε στο νου σου δύο χρυσούς κανόνες: για το δικό σου το καλό, μα πάνω απ’ όλα για την ψυχική ηρεμία του καλλιτέχνη. Χρυσός κανόνας πρώτος: Δεν πρέπει να μιλάς με τον διπλανό σου. Ακόμη κι αν θέλεις να τους ζητήσεις να σου πασάρει τον πάγο, κάντο με παντομίμα. Χρυσός κανόνας δεύτερος: Δεν κουνιέσαι από τη θέση σου. Σου μούδιασε το πόδι; Πιάστηκες στην καρέκλα; Ρούπι εσύ. Στην τελική, ας πρόσεχες πώς κάθεσαι. Θέλεις να πας προς νερού σου; Χμ, καλύτερα πάρε και μία πάπια μαζί σου.

Βλέπεις, ο καλλιτέχνης Καρβέλας είναι πολύ ευαίσθητος και τα νεύρα του ακόμη πιο ευαίσθητα. Κι αν δεν με πιστεύεις, τράβα και ρώτα τους θαμώνες που έμειναν… χαζοί (όπως θα έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου), όταν εκείνος έξαλλος, τους τα έχωσε από τη σκηνή. Ο καλλιτέχνης που λες κι ενώ Ερμήνευε, τσαντίστηκε γιατί ο κόσμος από κάτω μπερδεύτηκε και νόμιζε ότι είχε βγει για διασκέδαση κι έκανε φασαρία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ερμηνεύσει.

Τότε σταμάτησε το τραγούδι και τους τα έψαλλε με το δικό του τρόπο.
«Όταν παίζω τραγούδια που θα απαιτούν ησυχία, θέλω να υπάρχει ησυχία. Δεν μπορώ εγώ βέβαια, να σας υποχρεώσω να κάνετε ησυχία, έτσι; Αλλά κι εγώ από την άλλη δεν μπορώ να παίξω, γιατί εδώ πέρα δεν ήρθα για να πάρω λεφτά. Ήρθα υποτίθεται για να γουστάρω, αλλά σήμερα ειδικά κάτι συμβαίνει και δεν την βρίσκω. Επειδή εγώ δεν είμαι διασκεδαστής πληρωμένος, πληρωμένος δολοφόνος κι επειδή σήμερα δεν λειτουργεί. Sorry, που δεν λειτουργεί, δεν φταίω εγώ.... Οι ανώτερες δυνάμεις. Τι κάνουμε τώρα;»

Έλα ντε, τι κάνουμε; Μήπως έξω από το μαγαζί να έβαζαν μια ταμπέλα που να έλεγε ότι απαιτείται ησυχία; Όπως έχουν στα μοναστήρια, ένα πράγμα.