Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΤΣΑ
Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος που δεν έχουμε κοντά μας τη μεγάλη Ελληνίδα σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το αστέρι της, όμως, δεν σταμάτησε να λάμπει! Ένας δικός της άνθρωπος, ο αδερφός της Τάκης Βουγιουκλάκης, μιλάει στο ΛΟΙΠΟΝ για τη δική μας Αλίκη, όταν τα φώτα έσβηναν, αλλά και για τη δική του, που κουβαλάει πάντα μέσα του μέχρι σήμερα...Για τα δώδεκα χρόνια της «απουσίας» του «υπέρλαμπρου αστεριού» τελέστηκαν δύο μνημόσυνα, γεγονός που αποδεικνύει ότι ακόμη και σήμερα το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα στα πρόσωπα της οικογένειάς της. Το ένα μνημόσυνο τελέστηκε από το γιο της, ενώ το άλλο από τα αδέρφια της, τον Τάκη και τον Αντώνη. Αξιοσημείωτο είναι ότι το «παρών» στο μνημόσυνο για τη μνήμη της έδωσε και ο νιόπαντρος, αλλά επί πολλά χρόνια σύντροφος της εθνικής μας σταρ Κώστας Σπυρόπουλος.
Ξεκινάω με το Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη», που βρίσκεται στο δήμο Βριλησσίων, όπου και είστε επικεφαλής του δημοτικού συμβουλίου, και, αν θέλετε, αισθάνομαι ότι συμβολίζει πολλά πράγματα για εσάς
«Ναι. Θα ήθελα να αναφερθώ στο χώρο αυτό, που μετονομάστηκε με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου από Θέατρο Νταμάρι σε Αλίκη Βουγιουκλάκη, τιμώντας την τεράστια προσφορά αυτής της σπουδαίας γυναίκας. Είναι ένας χώρος μοναδικός για τα βόρεια προάστια, όπου επί σειρά ετών γίνονται πολύ μεγάλες εκδηλώσεις. Για μένα ιδιαίτερα, αυτός ο χώρος έχει μια άλλη ευαισθησία. Είμαι συγκινησιακά φορτισμένος, γιατί με παραπέμπει στην αδερφή μου και νιώθω περηφάνια».
Κάθε φορά που φτάνετε στο όνομα «Αλίκη» διακρίνω τη συγκίνησή σας.
«Δεν είναι ανθρώπινο; Ήμασταν πολύ δεμένοι με την Αλίκη. Ο ένας συμπλήρωνε και λάτρευε τον άλλο... Η Αλίκη υπάρχει στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου, μέσα μου. Την αντιμετωπίζω σαν να είναι δίπλα μου, να μιλάμε, να τη βλέπω, να είναι υπαρκτό πρόσωπο. Θα σας πω και κάτι που δεν θα ήθελα να το δείτε ψυχρά παρανοϊκό. Συνηθίζαμε με την Αλικούλα έτσι την έλεγα να καθόμαστε στον Θεολόγο βράδια ατελείωτα με ολόγιομο φεγγάρι και να σιγοτραγουδάμε. Πολλές φορές, ακόμα και σήμερα, όταν έχει Πανσέληνο, κάθομαι στη βεράντα μου και σιγοτραγουδάω τα τραγούδια που λέγαμε μαζί. Δεν σας κρύβω ότι ακούω μια δεύτερη φωνή μέσα μου, όπως όταν τραγουδούσαμε τότε στον Θεολόγο. Πραγματικά, συγκινούμαι όταν τη σκέφτομαι ή αναφέρομαι σε εκείνη».
Πώς είναι αυτά τα δώδεκα χρόνια, που έχει φύγει από τη ζωή;
«Δεν θα μπορέσει να αποδώσει σωστά κανείς τι νιώθω μέσα μου με λέξεις. Είναι δύσκολα αυτά τα χρόνια, γιατί η έλλειψή της είναι συνεχής».
Υπάρχουν στιγμές που την αισθάνεστε πιο έντονα κοντά σας;
«Όταν περνάω από την εθνική οδό και βλέπω τον Θεολόγο, όταν περνάω από τη Στησιχόρου, όπου έμενε, ή από το Θέατρο «Αλίκη», όταν ακόμα μπαίνω στο θέατρό μας. Πρέπει να σας πω ότι με μεγάλη δυσκολία βλέπω ακόμα ταινίες της. Βουρκώνω... Αυτά τα βιώματα είναι η ζωή μου. Ζήσαμε ωραίες στιγμές με την Αλίκη, τη μητέρα μας, τους φίλους μας. Δεν ξεχνιούνται όσα περάσαμε. Είναι καταγεγραμμένα μέσα μας».
Οι προσωπικοί χώροι για τους οποίους μιλάτε έχουν πουληθεί. Μπήκατε ποτέ στο σπίτι στον Θεολόγο να δείτε πώς είναι πλέον;
«Πήγαινα όταν έφυγε η Αλίκη. Από τη στιγμή που το σπίτι πουλήθηκε, όχι, γιατί θέλω να μείνω με εκείνη την ανάμνηση. Δεν θέλω να δω τις αλλαγές που έκανε ο νέος ιδιοκτήτης. Θέλω να μείνω με το σπίτι όπως το ήθελε η Αλίκη».
Ήταν λάθος, πιστεύετε, που πουλήθηκε η περιουσία της;
«Είναι ένα θέμα στο οποίο εγώ δεν θα δώσω απάντηση. Ήταν άλλος ο ιδιοκτήτης, οπότε δεν θα το σχολιάσω. Ο καθένας την περιουσία του τη διαχειρίζεται όπως εκείνος νομίζει. Καλώς ή κακώς. Έχω κρίση για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να το κάνει, αλλά δεν θα τη δημοσιοποιήσω».
Η Αλίκη ήταν από τα λίγα πρόσωπα, που, αν και έχει... φύγει εδώ και δώδεκα χρόνια, η παρουσία της είναι καθημερινή ακόμα στα μέσα ενημέρωσης.
Η ζωή της, οι σχέσεις της μας απασχολούν ακόμα
«Είναι παρούσα και μεγαλώνει και αυτή τη γενιά. Υπάρχουν παιδάκια πέντε και έξι ετών που γεννήθηκαν μετά το θάνατό της και αν τα ρωτήσετε ποια ηθοποιός τους αρέσει, θα σας πουν τη Βουγιουκλάκη.
Η Αλίκη ήταν παγκόσμιο, μοναδικό φαινόμενο. Καμία ηθοποιός σε καμία χώρα δεν ήταν σαράντα χρόνια πρώτη με τέτοια ακτινοβολία και προβολή».
Φέτος η ζωή της θα παρουσιαστεί στην τηλεόραση. Έχουν ξεκινήσει ήδη τα γυρίσματα. Έχετε δει πλάνα από αυτή τη σειρά;
«Άλλη ερώτηση, παρακαλώ».
Νιώθω ότι αυτό δεν θέλετε να το αντιμετωπίσετε
«Κοιτάξτε. Το οτιδήποτε δεν θα ήθελε η Αλίκη με βρίσκει σύμφωνο».
Πιστεύετε ότι η ίδια δεν θα ήθελε να γίνει η ζωή της σίριαλ;
«Η Αλίκη είπε κάποτε σε συνέντευξή της: Τα πάντα είναι γνωστά γύρω από τη ζωή μου. Είναι όμως και κάποια πράγματα που επιτρέψτε μου να μη τα δημοσιοποιήσω ποτέ, να μείνουν δικά μου. Εκεί μένω».
Πιστεύετε ότι αυτή η σειρά θα θίγει πράγματα τα οποία δεν έχουν δημοσιοποιηθεί ποτέ;
«Να προχωρήσουμε σε άλλη ερώτηση, σας παρακαλώ».
Τι θεωρείτε ότι θα έλεγε η ίδια σήμερα γύρω από αυτό το ζήτημα;
«Αγαπούσε τον κόσμο. Η μεγάλη της προσφορά ήταν μέσα από τη δουλειά της. Της είχε πει κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος τη λάτρευε: Ξέρεις ότι έκανες πολιτικό έργο;. Του απάντησε λοιπόν: Πότε έκανα πολιτικό έργο, κύριε πρόεδρε; και εκείνος της είπε: Σε δύσκολες εποχές, όταν δεν μπορούσαμε να κάνουμε παροχές στον κόσμο, μας βοήθησες, γιατί τον έμαθες να ξεπερνάει τα προβλήματά του με ένα πλατύ χαμόγελο και να τραγουδάει το «Κάντε υπομονή». Τον έβγαλες από τη δύσκολη πραγματικότητα που βίωνε και του προσέφερες έναν ιδεατό και αισιόδοξο κόσμο».
Θα δείτε τη σειρά όταν ξεκινήσει;
«Τώρα μιλάμε για σπουδαία πράγματα που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μην το φθίνουμε.
Η Αλίκη έπαιρνε δύναμη από τον κόσμο. Όταν ήταν πλέον ανήμπορη, λόγω της νόσου, ακόμα και να περπατήσει, βγήκαμε από το σπίτι προκειμένου να πάει για μια εξέταση και την κρατούσαμε από τα μπράτσα, γιατί δεν ήθελε να καθίσει σε καρότσι. Μόλις είδε τον κόσμο έξω από την τζαμαρία, μας έδωσε μία για να μην την κρατάμε και προχώρησε με αυτή τη λαμπερή έκφρασή της και το αγέρωχο περπάτημά της χαιρετώντας τους. Όταν μπήκαμε στο ασανσέρ, που δεν είχε πια την επαφή με τον κόσμο και δεν έπαιρνε δύναμη από εκείνους, κατέρρευσε. Αυτή ήταν η Αλίκη!».
Την εκμεταλλεύτηκαν όσοι πέρασαν δίπλα της;
«Ήταν πανέξυπνος άνθρωπος και έκανε ό,τι ήθελε να κάνει».
Αν αισθανθείτε ότι μέσα από τη σειρά θίγεται είτε το όνομα της μητέρας σας είτε το δικό σας, θα κινηθείτε νομικά εναντίον όσων υπογράφουν τη σειρά και το βιβλίο;
«Αυτά τα προβλέπει ο αστικός και ο ποινικός κώδικας. Η περίπτωση ανακριβειών και προσβολής θανόντων είναι μέσα στη νομοθεσία μας. Αυτή λοιπόν τη νομοθεσία εμείς θα την επικαλεστούμε, αν συμβεί κάτι τέτοιο».
Θα κοιτάξετε, λοιπόν, με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια, απ ό,τι αντιλαμβάνομαι, τόσο το βιβλίο όσο και τη σειρά...
«Εμείς ή κάποιοι άλλοι...».
Αλήθεια, πώς ήταν η ζωή της μητέρας σας τα δέκα χρόνια που έζησε μετά το θάνατο της Αλίκης;
«Ενώ τα είχε... τετρακόσια, όταν χτυπούσε το τηλέφωνο, έλεγε: Η Αλίκη παίρνει. Ζούσε με την Αλίκη και τις φωτογραφίες της. Ένιωθε αδικία που έχασε το παιδί της. Ήταν πολύ πληγωμένη και ήταν θαύμα πώς άντεξε όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια μάνα ηρωίδα, που χήρεψε στα 33 της, δεν ξαναπαντρεύτηκε και έκανε τάμα τη ζωή της σ' εμάς. Μια μάνα που της το αναγνωρίζουμε και είμαστε γονατιστοί στη μνήμη της».
Ο επιμελητής του βιβλίου του Γιάννη Παπαμιχαήλ, ο Νίκος Νικόλιζας, μου είπε ότι σας προσέγγισαν πολλές φορές να μιλήσετε κι εσείς αρνηθήκατε και δεν θελήσατε ποτέ να συμμετάσχετε στη διαδικασία έρευνας αυτού του βιβλίου. Ισχύει κάτι τέτοιο;
«Να προχωρήσουμε σε άλλη ερώτηση».
Γιατί δεν θέλετε να μιλήσετε επί της ουσίας γι αυτό το θέμα;
«Αυτή είναι η ουσία;».
Θα έδινε ένα τέλος σε κάποια ερωτήματα. Περιμένετε να δείτε τι θα γίνει και μετά θα μιλήσετε;
«Κάποια πράγματα τα οποία αφορούν μόνο την οικογένεια πρέπει να μείνουν στην οικογένεια, στον αδερφό μου και σ' εμένα. Θα κοιτάξουμε με κάθε τρόπο να προστατέψουμε τα άλλα δύο μέλη της οικογένειας που δεν υπάρχουν. Έχουμε τεράστια ευθύνη εμείς οι δύο που ζούμε. Και βέβαια εδώ πάσχει η νομοθεσία μας, γιατί υπάρχει μια επιτροπή ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων που προστατεύει το στυγερό δολοφόνο, όχι όμως ένα νεκρό, που δεν μπορεί να αντιδράσει. Θα έπρεπε να υπάρχει μια διάταξη όπου κανείς δεν θα μπορεί να αγγίζει τη ζωή ενός ατόμου παρά μόνο τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του. Να έχουμε αποστασιοποιηθεί, να τον δούμε ιστορικά, αμερόληπτα, με τρίτο μάτι, να μη θιγούν άνθρωποι. Βορά από κάποιους γίνονται κάποιοι άλλοι άνθρωποι που δεν υπάρχουν στη ζωή. Για ποιο λόγο; Για να τιμηθούν; Η Αλίκη δεν έχει ανάγκη να τιμηθεί άλλο. Την έχει τιμήσει η πολιτεία, η τοπική αυτοδιοίκηση, ο κόσμος. Από εδώ και στο εξής ό,τι αναφέρεται εκτός της δουλειάς της είναι με σκοπό το κέρδος. Γι αυτό είπα ότι έτσι όπως πάμε, φοβάμαι μήπως κάποιοι θελήσουν να πουλήσουν και τα οστά της ένα ένα, γιατί και αυτά θα φέρουν κέρδος».
Οι ταινίες, ο ρατσισμός και η Έφη της ζωής του
Έχετε κάνει πολλές ταινίες και θεατρικά έργα Γιατί δεν ασχολείστε σήμερα με το χώρο;
«Γιατί ο κινηματογράφος έχει γίνει κρατικοδίαιτος και γιατί δεν νομίζω ότι κάνουν καλή τηλεόραση. Σε αυτή την τηλεόραση εγώ δεν θέλω να συμμετέχω. Έζησα σε μια άλλη εποχή, στον κινηματογραφικό χώρο υπήρχε ο Φίνος και ο κινηματογράφος είχε σφραγίδα ελληνικότητας. Όχι ότι δεν γίνονται σήμερα καλές ταινίες, αλλά προσπαθήσαμε να διεθνοποιήσουμε έναν κινηματογράφου πριν ακόμα τον κάνουμε ελληνικό. Δυστυχώς, εκμεταλλεύονται χρήματα του ελληνικού λαού».
Βιώσατε ρατσισμό στην πορεία σας επειδή είστε ο αδερφός της Αλίκης;
«Όχι. Βίωσα το μεθοδευμένο ρατσισμό αυτής της απαξίωσης του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που του έβαλαν την ταμπέλα εμπορικός κινηματογράφος. Και περάσαμε μια αμφισβήτηση 15ετίας. Αυτό το θεωρώ φασιστικό και με την έννοια ότι εμείς δεν πιέσαμε ποτέ κανέναν Έλληνα θεατή να δει τις ταινίες μας».
Έρχομαι στη ζωή σας
Είστε παντρεμένος με την Έφη Πίκουλα εδώ και πολλά χρόνια.
«Είκοσι δύο και δεκαεφτά ημέρες».
Για να τις μετράτε με τόση ακρίβεια σημαίνει πως είτε δεν περνάτε καλά είτε περνάτε υπέροχα...
«Είμαι πολύ ευτυχισμένος με τη γυναίκα μου. Θέλω να την ευχαριστήσω για όλες αυτές τις στιγμές που μου έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια».
Ποια ήταν η πιο όμορφη και ποια, αντίστοιχα, η πιο δύσκολη στιγμή στο γάμο σας;
«Δεν περάσαμε δύσκολες στιγμές. Η Έφη είχε πολύ μυαλό κι εγώ ήμουν κατασταλαγμένος πια. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Λατρεύει ο ένας τον άλλο. Αρπαζόμαστε, βέβαια, καμιά φορά, όπως όλα τα ζευγάρια του κόσμου, αλλά έχουμε κατανόηση και δεν είμαστε παράλογα εγωιστές».
Γιατί δεν κάνατε ένα παιδί;
«Στην αρχή δεν το θέλαμε και μετά δεν έτυχε. Εγώ έχω ένα γιο, βέβαια, που λατρεύω, από τον πρώτο μου γάμο. Ένα εκπληκτικό παιδί, που μέχρι σήμερα δεν με έχει στεναχωρήσει ούτε μία φορά και γι αυτό τον ευχαριστώ».
