Από την ΑΡΙΑΝΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο απόλυτος σταρ της μεγάλης οθόνης βρέθηκε στο 61o Φεστιβάλ των Καννών και άφησε, όπως πάντα, τις καλύτερες εντυπώσεις: με την ευγένεια, τη γαλήνη και την απλότητά του.

Μερικές φορές γίνονται θαύματα όταν πιστεύεις πολύ σε αυτά. Ο διασημότερος καουμπόι του κάποτε, μεγάλος ηθοποιός του πάντα και εξαιρετικός σκηνοθέτης πια, ο Κλιντ Ίστγουντ, ήταν πάντοτε από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Αυτή η γαλήνια, αγέρωχη φυσιογνωμία του πανύψηλου άντρα με το απίστευτο ταλέντο με γοήτευε πάντα. Για καλή μου τύχη, λοιπόν, στο ταξίδι μου φέτος στις Κάνες έτυχε η καλή μου μοίρα να με φέρει την πρώτη βραδιά εκεί καλεσμένη σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Γαλλικής Ριβιέρας. Το φημισμένο «Τetou» στην παραλία Golfe-Juan με τη θρυλική μπουγιαμπές, τα ψάρια και τους αστακούς του αποτελεί σημείο αναφοράς για τους επίσημους καλεσμένους της γαλλικής κοσμοπολίτικης παραλίας.

Ιδιαίτερα την περίοδο του φεστιβάλ των Κανών συναντάς εκεί τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι κανόνες τους οποίους σέβονται ακόμα και οι φωτορεπόρτερ, αφού οι επιχειρηματίες είναι αυστηροί σε αυτόν τον τομέα, για να μην ενοχλούνται οι διάσημοι πελάτες τους.

Για καλή μου τύχη, λοιπόν, ο σπουδαίος Κλιντ Ίστγουντ έπαιρνε το δείπνο του το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο «Τetou» με μια μεγάλη συντροφιά, την οποία αποτελούσαν η ομάδα των συνεργατών του στην ταινία «Leschange» (Η ανταλλαγή) με τους Αντζελίνα Τζολί και Τζον Μάλκοβιτς, την οποία ήρθε να υποστηρίξει στο φεστιβάλ. Χαμογελαστός και ήρεμος, με ένα απλό τζιν, πουκάμισο και από πάνω ένα ελαφρύ τζάκετ, παρά το γεγονός ότι έδειχνε κουρασμένος από τις συνεχείς συνεντεύξεις που έδινε από την ώρα της άφιξής του, απόλαυσε την εξαιρετική σούπα-σπεσιαλιτέ του εστιατορίου και το ψάρι του. Και μόλις τελείωσε το φαγητό του, σηκώθηκε διακριτικά, χαιρέτησε τους πάντες, χαμογέλασε σε όλους όσοι τον χαιρέτησαν από τα γύρω τραπέζια και κατευθύνθηκε στην έξοδο με δύο συνεργάτες του. Τον ακολούθησα έξω μαγεμένη από την ήρεμη δύναμη της παρουσίας του, με τη δημοσιογραφική περιέργεια να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, για να πω την αλήθεια.

Έξω από το μαγαζί περίμεναν 3 φωτορεπόρτερ υπομονετικά. Ο 78άχρονος Ίστγουντ κοντοστάθηκε με αμηχανία σαν πρωτάρης που αναρωτιέται «γιατί άραγε να είναι αυτοί εδώ;». Τον πλησίασα όπως κι εκείνοι. Του ζήτησα ευγενικά να τον φωτογραφίσω λέγοντάς του ότι είμαι Ελληνίδα δημοσιογράφος και μεγάλη του θαυμάστρια. «Ευχαρίστως, είμαι κι εγώ θαυμαστής του πολιτισμού σας», μου απάντησε και πόζαρε στο φακό μου.

Δεν μπόρεσα να αρθρώσω λέξη μετά το χαμόγελο και το βλέμμα του, όπως το αντίκρισα όχι από τη μεγάλη οθόνη, αλλά από απόσταση ενός μέτρου. Μια γαλήνη μάλλον μελαγχολική απλωνόταν στα ελαφίσια μάτια του. Μια γλυκιά κούραση στο χαμόγελό του. Του έσφιξα το χέρι και ούτε καν σκέφτηκα να ζητήσω από κάποιον να με φωτογραφίσει μαζί του. Θα το είχε υποστεί εκατοντάδες φορές μέσα σε μια μέρα. Το ένιωσα σαν ιεροσυλία. Αυτοί οι γίγαντες του σινεμά είναι οι πιο απλοί άνθρωποι, τελικά, και έχουν δικαίωμα στο σεβασμό μας, όπως ακριβώς έκαναν και κάποιοι που περίμεναν με τις ώρες έξω από το εστιατόριο με μια φωτογραφία του παλιά στο χέρι τους για πάρουν ένα αυτόγραφο του ήρωά τους.

Στο τέλος μας ευχαρίστησε που τον περιμέναμε και μπήκε στη λιμουζίνα που ήταν παρκαρισμένη στην είσοδο. Έσκυψε στο ανοιχτό τζάμι και μας χαμογέλασε πλατιά. Αυτός ήταν ο Κλιντ Ίστγουντ, που γέμιζε και θα γεμίζει την οθόνη άμα τη εμφανίσει του. Ακόμη και όταν δεν παίζει στις ταινίες του, υπάρχει μέσα από τους ήρωές του. Κρίμα όμως που δεν διακρίθηκε η ταινία του. Πολλοί είπαν ότι το άξιζε και το φεστιβάλ των Κανών του οφείλει ένα βραβείο από παλιά. Άραγε τα έχει ανάγκη τα βραβεία ο «μαέστρος» της ανθρώπινης ψυχής, που κατάφερε για άλλη μια φορά να συγκινήσει το κοινό του φεστιβάλ μέσα, αλλά και έξω από τη μεγάλη οθόνη;