Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ

Καλλιτέχνες του αναστήματος του Θύμιου Καρακατσάνη και του Γιώργου Κωνσταντίνου είναι δύσκολο να βρεθούν στην εποχή που ζούμε. Αξεπέραστο ταλέντο, σε συνδυασμό με απλότητα, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια συνθέτουν το προφίλ και των δύο. Γι' αυτό είναι στο προσκήνιο όλα αυτά τα χρόνια, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει τίποτα να μην είναι τυχαίο. Φέτος ως «Νταντάδες» υπηρετούν την τέχνη τους στο Θέατρο «ΖΙΝΑ» παρέα με τον Τάκη Χρυσικάκο, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.

Πρωταγωνιστείτε σ' ένα έργο, «Οι νταντάδες», που γράφτηκε πριν από 40 χρόνια.

Θύμιος Καρακατσάνης: «Το έπαιξα πρώτος εγώ, πριν από 40 χρόνια. Μιλάει για μια πεθαμένη εξουσία, που τη στηρίζουν πάντα. Αυτό το νεκρό πράγμα το συντηρούν αυτοί που έχουν συμφέροντα».

Γιώργος Κωνσταντίνου: «Για να στηρίξεις μια πεθαμένη εξουσία, σημαίνει ότι είμαστε όλοι "νεκρόφιλοι". (Γέλια.) Έχει μια πραγματικότητα αυτό το έργο. Πεθαμένες κυβερνήσεις, κόμματα με ολέθριο μητρώο πίσω τους πάμε και τα ψηφίζουμε" Πρέπει να είμαστε νεκρολάγνοι, νεκρόφιλοι, κάτι τέτοιο" Μια πεθαμένη εξουσία που κυριαρχεί στους ζωντανούς οργανισμούς, τους καταπιέζει και τους συνθλίβει. Δεν είχα ιδέα για το έργο και με δυσκόλεψε πολύ, γιατί είναι ιδιόρρυθμο».

Είναι βασικό να υπάρχει φιλία για να υπάρχει χημεία στη σκηνή;

Γ.Κ.: «Μην μπερδεύουμε τη φιλία ή τη γνωριμία με τη δημιουργία κάθε ηθοποιού. Καλό είναι να υπάρχουν φιλία και χημεία, αλλά έχω δει ανθρώπους που είχαν μίσος μεταξύ τους και κατάφερναν να δημιουργούν. Ιστορικά υπάρχει μια σχέση μεταξύ της Κατερίνας Ανδρεάδη και της Κυβέλης, μισούσε η μία την άλλη. Ωστόσο, έκαναν μεγάλες επιτυχίες όταν έπαιζαν μαζί. Αντίθετα, υπάρχουν καλοί φίλοι που έκαναν μαζί θέατρο και σε δύο μήνες το κλείσανε. Δεν παίζει ρόλο. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε πάνω στη σκηνή. Με τον Θύμιο μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τον έχω ζήσει από κοντά».

Θ.Κ.: «Αυτό που δίνει το στίγμα στη σχέση μας δεν είναι η φιλία. Εκτιμάμε και παραδεχόμαστε ο ένας τον άλλο».

Γ.Κ.: «Αν δεν "πηγαίνει" κάτι σε κάποιους ηθοποιούς, δεν μπορεί να λειτουργήσει μαζί τους. Το δείχνει. Βλέπω κάποιον ατάλαντο, χάλια - αλλά δεν μπορώ να το πω ή να το δείξω, ντρέπομαι. Ο Θύμιος δεν μπορεί να κρατηθεί με τίποτα».

Θ.Κ.: «Δεν κάνω δουλειά με τους ατάλαντους, σταματάω! Έχω παίξει με κάποιους γιατί δεν το ήξερα, την... πάτησα».

Τι σας έχει κουράσει έπειτα από τόσα χρόνια σ’ αυτόν το χώρο;

Θ.Κ.: «Η πραγματικότητα που υπάρχει, δυστυχώς. Είναι αυτό που λέμε "να μη σου τύχει". Κι όμως, μας έχει τύχει. Να είμαστε σε μια χώρα που πολλές φορές το σαχλό και το τενεκεδένιο γυαλίζουν σαν χρυσός. Δουλειά μας είναι να δείξουμε ότι είναι κακής κατασκευής τενεκές! Έχει τύχει να πιστεύω και να αγαπάω ένα αξιόλογο έργο και να παίζεται στο διπλανό θέατρο ένα έργο χαζό και αφελές και να σχηματίζονται ουρές! Υπάρχει αυτό το φαινόμενο στη χώρα μας, δυστυχώς. Υπάρχει ένας κόσμος που καταλαβαίνει, του αρέσει η τέχνη και ένας κόσμος που δεν θέλει να σκοτιστεί. Θέλει να γελάσει, να βήξει, να φτύσει και να πάει να κοιμηθεί. Εκεί ο ηθοποιός απογοητεύεται, κουράζεται και λέει: "Τι κάνω, ποια είναι η συνέχεια;"».

Είστε ευτυχείς που έχετε το δικό σας κοινό;

Γ.Κ.: «Δεν ξέρω αν ο κ. Καρακατσάνης έχει δικό του κοινό... Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει κοινό δικό μου, δικό σου και δικό του. Ξέρω πάρα πολύ κόσμο που μου λέει: "Δεν σας είχα δει ποτέ. Τώρα σας είδα να παίζετε". Μια χαρά μου ακούγεται αυτό. Είμαι ευτυχισμένος που με βλέπει τώρα. (Γέλια.) Χιλιάδες άνθρωποι μπορεί να μη με έχουν δει στο θέατρο».

Θ.Κ.: «Και εγώ και ο Γιώργος έχουμε δικό μας κοινό που μας ακολουθεί, μας εμπιστεύεται».

Γ.Κ.: «Σιχαίνομαι να ακούω αυτό που λένε μερικοί: "Δεν μπορώ, πρέπει να είμαι εντάξει στο κοινό μου". Μου έρχεται αηδία. Αυτό που λέει ο Θύμιος είναι το πιο σωστό».

Θέλετε να ζήσετε κάτι του οποίου τον κύκλο δεν κλείσατε;

Θ.Κ.: «Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πότε κλείνει ο κύκλος του. Από κει και πέρα η ιστορία θα μας δικαιώσει ή θα μας καταβαραθρώσει».

Γ.Κ.: «Η ζωή μας ήταν όλο κύκλους. Κακά ή άσχημα, επιτυχία ή αποτυχία. Έκλεινε ο ένας, άνοιγε ο άλλος. Υπάρχουν πολλοί κύκλοι ακόμα να κλείσουμε».

Θ.Κ.: «Δεν ξέρουμε αν είμαστε σε κύκλο. Οι ιστορίες γράφονται και ξεγράφονται. Κανέναν κανονικό θεατρίνο δεν τον ενδιαφέρει η υστεροφημία».

Ο κόσμος δεν πρέπει να μάθει το έργο σας;

Θ.Κ.: «Πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει χωρίς να ψάχνεις υστερόβουλα, τι θα γίνει, τι θα πούνε, τι θα γράψουνε για σένα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Με ενδιαφέρει να είμαι εντάξει τη στιγμή που κάνω το λειτούργημά μου, όχι να γραφτεί η βιογραφία μου. Οι βιογραφίες έτσι όπως γράφονται? Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν τον πεθαμένο, να του γράψουν τη βιογραφία του. Υπάρχουν και άσχετοι, που δεν αξίζουν τον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους».

Γ.Κ.: «Αν γραφτεί κάποιο βιβλίο για να διδάξει ηθοποιούς ή να πεις το σκεπτικό σου σχετικά με την υποκριτική, είναι άλλη ιστορία. Άλλο μέσα από την προσωπική μου βιογραφία, πώς έζησα και πώς αντιλήφθηκα ορισμένα πράγματα, αυτό θα βοηθήσει; Δεν νομίζω. Αυτές που γράφονται είναι βιογραφίες; Έχουν γραφτεί για όλους τους ηθοποιούς που έχουν πεθάνει. "Όταν με είδε ο Φίνος", λέει, "έτρωγε στραγάλια. Μου είπε: «Θέλεις ένα;». Το πήρα, κόντεψα να πνιγώ, ρε παιδιά. Ήπια ένα ποτήρι νερό". Είναι βιογραφία αυτή; Διάβασα κάποια "πεταχτά"  και τρελάθηκα. Έδωσαν την άδεια και οι συγγενείς. Ο ίδιος πρέπει να γράφει τη βιογραφία του. Να γραφτεί πώς αντιλήφθηκες αυτή τη ζωή που έζησες. Από τι πέρασες, ποιες ήταν οι αξίες... Αν θα γράψω ποτέ, έτσι θα είναι. Θα αφήσω και διαθήκη: Μην τυχόν και τολμήσει κανείς και γράψει (Γέλια.)».

Πολλοί είναι οι ηθοποιοί που ασχολούνται με παρουσίαση ριάλιτι, διαφημίσεις, παίκτες, κριτές σε τηλεπαιχνίδια.

Θ.K.: «Δεν με ενδιαφέρει, δεν έχει σχέση με την τέχνη. Είναι marketing, που κάποιος "πουλάει"  -κάτι - ίσως - γιατί μπορεί να μην "πουλάει" και τίποτα. Το θέμα είναι ότι δεν έχουν γραφτεί σημαντικές στιγμές της ιστορίας του θεάτρου. Δεν γράφτηκε ο "Φον Δημητράκης" όταν παίχτηκε στο "Βρετάνια". Μπήκαν μέσα οι αντιφρονούντες και το διαλύσανε με τα περίστροφα. Γράφτηκε η λάμψη της τάδε πρωταγωνίστριας, που, όταν σε κοίταζε, νόμιζες ότι ήταν έτοιμη να έρθει σε οργασμό. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί οι οργασμοί. Στο κάτω κάτω ο καθένας έχει τους οργασμούς του. Ας κάνει ό,τι νομίζει. Τα κόλπα των... κόλπων! Φτάνουμε στο σημείο να γεμίζουν οι "θεατρικές σχολές" με άσχετους με το θέατρο. Δεν έχει σημασία πόσες σχολές υπάρχουν. Πολλοί είναι σχολάρχες, αλλά εξαρτάται τι δουλειά κάνει ο καθένας. Πολλές σχολές υπάρχουν και βγάζουν μεροκάματο οι άνθρωποι που τις έχουν και αυτοί που πάνε και διδάσκουν. Άμα δεις εκείνους που διδάσκουν και καταλάβεις κάτι, πρέπει να φύγεις από αυτή τη χώρα».

Το «Νησί» είναι ένα σίριαλ-υπερπαραγωγή. Εκπληκτική δουλειά με τεράστια επιτυχία.

Γ.Κ.: «Μιλάτε όλοι για ένα "Νησί", σε τόσα κανάλια. Τα παιδιά που γνώρισαν δόξες και δόξες και έγιναν μεγάλες φίρμες στην τηλεόραση τι θα κάνουν τώρα, που δεν έχουν θεμέλια για το θέατρο; Το σκέφτηκε κανείς αυτό; Ξέρετε τι τραβήξαμε για να μπούμε σ’ αυτό το κλίμα, σ’ αυτό που αγαπήσαμε; Τι, το πήραμε για πλάκα και κάναμε φιγούρα να προβάλλουμε τον εαυτό μας;».

Ποιος είναι ο πιο σημαντικός ρόλος ζωής;

Θ.Κ.: «Δεν ξέρω. Το σημαντικό είναι η παιδεία που μας λείπει. Είχα την τύχη να έχω ένα μεγάλο δάσκαλο. Γνώρισα ανθρώπους ιερείς της τέχνης. Τα παιδιά τώρα δεν ξέρω τι έχουν στη θέση των ανθρώπων που είχαμε εμείς. Τώρα μετράει ποιος έχει περισσότερα σκουλαρίκια, ποιος έχει τρυπήσει τα μάτια του, τα αφτιά του. Αηδιάζω με όλα αυτά».

Γ.Κ.: «Ο ρόλος του πατέρα. Έκανα δύο θαυμάσια παιδιά. Απέκτησα και ένστικτο μητέρας όταν έκανα την κόρη μου. (Γέλια.) Την αγαπώ διπλά. Ο γιος μου είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, πιανίστας, τον αγαπώ φυσικά κι εκείνον, αλλά ο έρωτάς μου είναι η κόρη μου».