Από τη Ζωη Κουσακη
Τι είναι αυτό που σας κάνει να νιώθετε ασφάλεια στη δουλειά σας;
Ενας πυρήνας ανθρώπων οι οποίοι αντιλαμβάνονται τα ρούχα και τη δουλειά που κάνουμε λίγο περισσότερο από την απλή ανάγκη να ντυθούν. Ως εκ τούτου, η πρόθεσή τους δεν έχει μόνο σχέση με την κατανάλωση αλλά και με την οικειοποίηση μιας ιδέας, με την ενέργεια που κρύβεται πίσω από το ρούχο.
Πώς αισθάνεστε όταν γυρνάτε τον χρόνο πίσω και θυμάστε μια παλιότερη κολεξιόν;
Αν γυρίσεις τον χρόνο πίσω και ξαναδείς τη δουλειά σου, έχεις κατά πρώτον το άλλοθι του «νέου». Παρόλα αυτά, ακόμα και σε εκείνη τη στιγμή του παρελθόντος, μπορούμε να βρούμε στοιχεία τα οποία θα μας συνόδευαν αργότερα σε όλο τον δρόμο μας, καθώς και στοιχεία που ακόμα και σήμερα θα αφήναμε να περάσουν. Αρα βλέπουμε το ίδιο πράγμα, τότε και τώρα. Αν θυμηθούμε μάλιστα τη δεύτερη συλλογή μας, με τα μεταλλικά χρώματα, τις PVC επιφάνειες και τον διαστημικό μινιμαλισμό που ήταν στο φόρτε του, μπορούμε και σήμερα να πούμε πως μας άρεσε πάρα πολύ και με μεγάλη χαρά θα την υπογράφαμε ξανά.
Ποιος είναι αυτός ο πόθος που σας κάνει να προσθέτετε στα ρούχα σας αυτού του είδους τις ντελικάτες λεπτομέρειες;
Σίγουρα δεν γίνεται για να δείξουν τα ρούχα πιο πολυτελή και πιο ακριβά. Αντιθέτως, αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν βάζουμε κάτι παραπάνω. Η αποστολή τους λοιπόν είναι διπλή: η μία χάριν της φόρμας, για να τονίσουμε και να αναδείξουμε τα σημεία που εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να γίνουν το κέντρο του ενδιαφέροντος, όπως τα σημεία γύρω από τα άκρα, που εμείς θεωρούμε ερωτογενείς ζώνες. Εκεί θα δεις πάντα ένα μικρό παιχνίδισμα το οποίο κάνει την κίνηση πιο γοητευτική. Και η δεύτερη αποστολή κινείται γύρω από την τάση δημιουργίας ενός πορτρέτου. Ως λάτρεις της ευρωπαϊκής ζωγραφικής, στο κέντρο του ενδιαφέροντός μας είναι και η αίσθηση που προκαλεί ένα πορτρέτο. Αρα τα στοιχεία που αναφέρεις λειτουργούν ως κορνίζα για το πρόσωπο και το σώμα.
Δεδομένου ότι η δουλειά σας καθορίζεται και από ένα βαθύτερο συναισθηματικό υπόβαθρο το οποίο μοιράζεστε σε καθημερινή βάση με πολύ κόσμο, πιστεύετε ότι στο τέλος της ημέρας ανήκετε ακόμα στον εαυτό σας;
Ναι και αυτό γιατί σπάνια αδειάζουμε μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Αν εμείς εισηγούμαστε ένα «οικοσύστημα» αισθητικής και ηθικής και κάποιος το εισπράττει ως έναν ολόκληρο κόσμο -μικρό ή μεγάλο- είναι ευλογία. H αισθητική τροφοδοτείται από την ηθική. Δηλαδή η αναζήτηση της ομορφιάς προϋποθέτει κάποια πρόθεση και κάποια μέσα. Για εμάς, η πρόθεση και τα μέσα είναι η ηθική στάση. Γι’ αυτό συζητάμε σήμερα για το πώς πρέπει να είναι οι άνθρωποι απέναντι στη Φύση προκειμένου να πετύχουν την ομορφιά, για το αν χρειάζονται τελικά το δέρμα και όλα αυτά τα υλικά, που είναι όντως στην υπηρεσία της ομορφιάς αλλά προϋποθέτουν και μια ηθική στάση που οφείλεις να κρατήσεις. Προσπαθούμε πάντα και τηρούμε την ηθική στάση, ειδικά στον τρόπο του φυσικού εμπορίου, δηλαδή στον τρόπο που παράγονται τα πράγματα και μέσα στο οποίο συνειδητά κρατήσαμε τον έλεγχο. Πώς; Με μικρές παραγωγές, με τους ανθρώπους μας σε συνθήκες συνεργασίας και όχι μόνο δουλειάς, και όλο αυτό καθαρά συνειδητά. Οσο εμείς είμαστε οι managers των εαυτών μας, τόσο το ελέγχουμε.
Σε κάθε σας συλλογή υπάρχουν κάποιες αναφορές, οι οποίες στο τέλος εξατμίζονται μεν, χωρίς όμως να εξαφανίζονται και αυτό που βγαίνει ξεκάθαρα μπροστά είναι το ίδιο το ρούχο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο;
Είναι επώδυνο για τον απλούστατο λόγο ότι αν θυμηθούμε τα πολλά στάδια επεξεργασίας που περνούν οι συλλογές, συνήθως ακολουθείται η τακτική που αναφέρεις. Δηλαδή πρώτα ανιχνεύονται οι αναφορές, μετά πλημμυρίζει από παντού το μυαλό μας από όλο αυτό το αισθητικό σύστημα στο οποίο αναφερόμαστε. Επειτα αυτό μετατρέπεται σε εμμονή. Υπάρχουν μότο τα οποία χρησιμοποιούνται ώστε να κρατάμε τη συλλογή στον άξονα που θέλουμε, υπάρχουν μουσικές ?ένα είδος soundtrack? οι οποίες λειτουργούν σαν reality check για να ελέγχουμε ότι πράγματι τα ρούχα ακολουθούν τον επιθυμητό δρόμο. Και έπειτα έρχεται εκείνη η στιγμή όπου όλο αυτό πρέπει να ξεχαστεί, να αποσιωπηθεί, να σκεπαστεί με αναφορές και να αλλάξει το soundtrack. Ολα γίνονται επίτηδες. Μετά τη σύνθεση πρέπει να αρχίσει η αφαίρεση, μετά το προφανές πρέπει να αρχίσει το απροσδιόριστο, διότι η μαγεία είναι να μην ανοίξεις τα χαρτιά σου και να αφήσεις όλα αυτά τα πράγματα ανοιχτά σε ερμηνείες.
Σας έχει τύχει να δουλεύετε έχοντας κάποια συγκεκριμένη αναφορά κατά νου η οποία να βγάζει μεν νόημα, αλλά μετά στην πράξη να σας λείπει η γέφυρα για να τη συνδέσετε με το παρόν;
Ναι, αυτό συμβαίνει συχνά και είναι το μεγαλύτερο στοίχημα. Για τον απλούστατο λόγο ότι η νοσταλγία είναι ένα στοιχείο ρομαντισμού, άρα υπάρχει μέσα μας και είναι πολλά τα πράγματα που θυμόμαστε εμείς και θέλουμε να να θυμίσουμε και στους άλλους. Αλλά όλο αυτό δεν πρέπει να μετατραπεί σε μια αναδρομή. Συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι να χωνέψουμε το καινούργιο και το τώρα μέσα από έναν χειρισμό: η σιλουέτα να είναι γνώριμη και να κρύβει μέσα της μυστικά τα οποία μια γυναίκα τα ανακαλύπτει σε μια πιο κοντινή επαφή. Πρώτα με την καρδιά και μετά με το μυαλό.
Αισθάνομαι πως τελικά η απενεχοποίησή σας είναι γεγονός.
Ναι, και αφού απενεχοποιηθήκαμε πια δεν προσπαθούμε να κάνουμε επίδειξη πνεύματος και επίδειξη τεχνικών skills. Γιατί υπάρχει γενικότερα μια πρόθεση του να δείξεις τωρινός, να δείξεις ότι τα κοψίματά σου είναι έξυπνα και ότι έχεις ένα όραμα για το καινούργιο. Οχι μόνο εμείς, αλλά και άλλοι σχεδιαστές έχουν την ίδια αγωνία. Ομως αυτό τελικά δημιουργεί ρούχα στεγνά και ρούχα τα οποία είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση μεταξύ ανθρώπων με fashion intelligence, για τους ανθρώπους της μόδας. Οταν έλκεσαι από αυτό που βλέπεις, το είδος δηλαδή της γυναίκας, που κάτι σου θυμίζει και δεν μπορείς να πεις τι είναι αυτό με σιγουριά, κάπου σε πηγαίνει το soundtrack αλλά μπορεί και να μην είναι τελείως έτσι, όταν υπάρχει ένα γλυκό μπέρδεμα. Ολα αυτά είναι μια συναισθηματική διεργασία και όταν έρθει αργότερα η ώρα να φορεθεί το ρούχο, βλέπεις ότι μέσα στο ρούχο χωνεμένα υπάρχουν τα κλειδιά για το αύριο: η αίσθηση της άνεσης, η λειτουργικότητα. Εν ολίγοις, το ρούχο δεν φοριέται μόνο μία φορά.
