Πήγαμε κατευθείαν στην κουζίνα, όπου μας περίμενε σκεπασμένη μια μεγάλη κατσαρόλα πάνω στο σβηστό μάτι της κουζίνας. Ανοίγει η Αλεξάνδρα το καπάκι και … «Τι είναι αυτό;» ρωτώ, αντικρίζοντας έναν κίτρινο χυλό με κάτι σαν στραγάλια μέσα. «Ρεβιθάδα» μου απαντά.
Δεν είχα ξαναφάει ρεβίθια. Τα λάτρεψα. Γύρισα στο σπίτι και ζήτησα να μάθω γιατί δεν τρώμε ρεβίθια, απλά για να ανακαλύψω ότι τα ρεβίθια δεν άρεσαν ούτε στη μητέρα μου ούτε στον πατέρα μου. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί πολλά χρόνια μετά, όταν η μητέρα μου (ο πατέρας μου δεν πρόφτασε) δοκίμασε τη σαλάτα μου με ρεβίθια και κόκκινες πιπεριές άλλαξε γνώμη και έκτοτε τρώει τα ρεβίθια και σε σαλάτα και σε σούπα. Και σήμερα μου φαίνεται απόλυτα είναι φυσικό.
Τα ρεβίθια έχουν την απόλυτη γήινη γεύση. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι συνόδευαν το κρασί τους με φρέσκα ρεβίθια, μια λιχουδιά που πολύ θα ήθελα να δοκιμάσω αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω κι έτσι έχω αρκεστεί στα ξηρά του μπακάλη.
Συνδυασμένα με ψητές κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης, με τη βαθιά γλυκιά γεύση και την αψάδα του κόκκινου κρεμμυδιού αποκτούν μια άλλη διάσταση. Κάθε υλικό βάζει τη δική του πινελιά στον γευστικό καμβά και όλα μαζί έρχονται και δένουν χάρη στην βινεγκρέτ. Ο μαϊντανός συμπληρώνει το πιάτο γευστικά αλλά και αισθητικά.
Η συνταγή
Περισσότερα θέματα και συνταγές αλά Pandespani μπορείς να βρεις εδώ.
