Τώρα που ξεκαθαρίσαμε ότι δεν πρόκειται για παραδοσιακό Ιταλικό πιάτο, να σας αποκαλύψω ότι αυτή η συνταγή είναι η επιτομή της απλότητας, αμιγώς προσωπικής έμπνευσης και αποτελεί την κίλερ λύση μου για ένα απλό πιάτο με γευστική ένταση. Το τέλειο πιάτο όταν κάποιος πεινάει και πρέπει να φτιάξει κάτι νόστιμο και χορταστικό, γρήγορα. Επτά λεπτά μετρημένα!

Απαιτεί δε λιγότερη μαγειρική παιδεία και πνευματική οξύτητα απ’ αυτή που χρειάζεται για να κάνεις ένα τοστ. Μέχρι και βουλευτής μπορεί να το φτιάξει! Κι’ ας μην έχει λάδι…

Η ιδέα για τη συνταγή του σπαγγετίνι με ντομάτα και κάρυ, μου ήρθε πριν πολλά χρόνια, μέσα από μια παιδική γευστική ανάμνηση.

Όταν ήμουν πιτσιρίκος γύρω στα 10, τα καλοκαίρια αφού είχαμε τελειώσει σχολείο και πριν φύγουμε για το εξοχικό, η μάνα μου με έπαιρνε συχνά παρέα να πάμε για ψώνια(της) στο κέντρο (Σταδίου, Ερμού κλπ.). Αφού με τσάκιζε στο γύρο των μοδάτων μπουτίκ της εποχής, απ’ όπου μετά από παζάρια (που με έκαναν να κοκκινίζω) συνήθως δεν αγόραζε τίποτα, με πήγαινε και στο γραφείο του πατέρα μου που ήταν στο Σύνταγμα, γωνία της πλατείας με Ερμού στον τέταρτο όροφο για επίσκεψη. Μεγαλεία για την εποχή.

Με έβλεπε λοιπόν ο πατέρας μου ταλαιπωρημένο απ’ το “τουρ ντε μπουτίκ” και γενναιόδωρος όπως πάντα ήταν, μας έδινε λεφτά να πάμε να φάμε “σε ένα καλό εστιατόριο”, απ’ αυτά που πήγαινε τότε “τους ξένους”. Εγώ βέβαια, ξαφνικά ένιωθα άρχοντας και σημαντικός που θα ζούσα κοσμοπολίτικη εμπειρία. Τζετ σετ!

Το εστιατόριο ήταν –αν θυμάμαι καλά- οι “Δελφοί”, στην οδό Νίκης, δυο βήματα απ’ τη Μητροπόλεως, που δεν υπάρχει πλέον εδώ και χρόνια. Εκεί, τη πρώτη φορά που πήγαμε είχα ζητήσει “σπαγγέτι ναπολιταίν”.

Ήταν η πρώτη φορά που είδα αυτή τη λέξη σε κατάλογο και μαγεύτηκα απ’ το εξωτικό της όνομα. Τότε ξέραμε τα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και βεβαίως Ιταλικό ρεστοράν δεν υπήρχε στην Αθήνα ή τουλάχιστον δεν γνώριζα το κόνσεπτ.

Μου φέρανε λοιπόν προς έκπληξή μου, μια …κλασική μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα η οποία όμως είχε μια πολύ ιδιαίτερη γεύση που με ξετρέλανε. Δεν ήξερα αν οφειλόταν στο σπαγγέτι ή στο ναπολιταίν.

Κάθε φορά λοιπόν που άντεχα το “τουρ ντε μπουτίκ”, επιβραβευόμουν με business lunch στους Δελφούς και έπαιρνα βέβαια το ίδιο πιάτο. Κάνοντας στη πορεία κολεγιά με το γκαρσόν, μάθαμε ότι ο μάγειρας (δεν υπήρχαν ούτε σεφ τότε) έβαζε στη σάλτσα ντομάτας, κάρυ. Αυτό, τώρα, ας μην το κρίνουμε ως προς το ναπολιταίν του!

Ήταν επίσης η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα τη λέξη “κάρυ” και μου ακούστηκε κι’ αυτή μαγική. Τη ξανάκουσα μετά κατ’ επανάληψη βέβαια, απ’ την συχωρεμένη Αμερικάνα πρώτη σύζυγό μου, όταν μου έλεγε “κάρυ δε μπαγκς” στα ταξίδια μας και η μαγεία σιγά-σιγά υποχώρησε ως προς το άκουσμα!

Η γεύση αυτή πάντως αποτυπώθηκε στη μνήμη.Είκοσι χρόνια μετά, χαζεύοντας μουστάρδες σε σούπερ μάρκετ (αγαπημένη ασχολία), πέτυχα από δίπλα μια κέτσαπ με κάρυ. Κάτι έκανε κλικ, την πήρα αμέσως και ξαναθυμήθηκα τη γεύση που με είχε ξετρελάνει πιτσιρικά, μέσα απ’ το γοητευτικό vulgarité μιας σάλτσας εμπορίου. Που οι δόξες του ρεστοράν για τους ξένους…

Όμως σύντομα η γεύση αυτή της κέτσαπ αποσύρθηκε απ την ελληνική αγορά και έτσι αναγκάστηκα να ανακαλύψω μόνος μου τη συγκεκριμένη συνταγή, ώστε να απολαμβάνω μια φορά στο δίμηνο μια γεύση στην οποία είχα εθιστεί.

Αν εξαιρέσω τα παιδιά μου, που καθότι πιτσιρίκια δεν τους αρέσουν ακόμη τα ελαφρώς καυτερά, σε όσους την έχω σερβίρει, αφού ξεπέρασαν την ιδέα που αρχικά τους φαινόταν ‘περίεργη’, μόλις δοκίμασαν, δεν τους προλάβαινα. Είναι ομολογουμένως μια γεύση καθαρά moreish, εθιστική και ερεθιστική, στην απόλυτη μονοδιάστατη απλότητά της.

Αλλά πού και πού, μετά τα χαβιάρια και τους αστακούς που τρώμε καθημερινά και μπουχτίζουμε σ’ αυτή τη χώρα, αυτή η απλότητα με ένα σχεδόν πρόστυχο twist είναι ακριβώς αυτό που ζητάει ο οργανισμός μας για να ισορροπήσει το grandeur. Και έτσι απ’ τα σπαγγετίνι με ντομάτα και κάρυ, δεν μένει ποτέ τίποτα στο πιάτο. Εξ’ ου και η τολμηρή επιλογή της κεντρικής φωτογραφίας του άρθρου.

Έχοντας δοκιμάσει πολλές εκδοχές, έχω καταλήξει ότι αυτή η γεύση της σάλτσας είναι ιδανική με πολύ λεπτό σπαγγέτι, αλ ντέντε πάντα. Η υφή των λεπτών σπαγγετίνι ή και capellini στη μπουκιά είναι διαφορετική και το κάρυ δίνει τις εντάσεις του με πιο κομψό τρόπο απ’ ότι με άλλα ζυμαρικά.

Τελευταία, δουλεύοντας επαγγελματικά ένα πρότζεκτ για τη ΜΙΣΚΟ, δοκίμασα τη συνταγή με τη Μισκοτίνη Νο10 (που δεν την ήξερα αλλά έμαθα ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής) και πραγματικά βγήκαν τέλεια στα 6’, οπότε τα προτείνω, αφιερώνοντας επ’ ευκαιρία τη συγκεκριμένη συνταγή, στην ομάδα με την οποία συνεργάζομαι.

Υλικά (για 2 πεινασμένα άτομα)

300 γρ. Μισκοτίνη Νο 10 (ή άλλο λεπτό ζυμαρικό όπως σπαγγετίνι ή capellini)

40 γρ. βούτυρο

250 γρ. χυμό ντομάτας

2 κ.γ. καλό Madras κάρυ (8 γρ.) – η ποσότητα είναι για mild καυτερό αποτέλεσμα

50 γρ. τριμμένη γκράνα ( άντε, βάλτε και παρμεζάνα αν είστε κιμπάρηδες, αλλά η γκράνα λειτουργεί καλύτερα)

αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Παρασκευή:

1. Βάζετε 3 λίτρα νερό να βράσει. Αφού αρχίσει να κοχλάζει για 1 λεπτό, ρίχνετε 2 πρέζες αλάτι και βάζετε μέσα το σπαγγετίνι. Ανακατεύετε μέχρι να μαλακώσει και να βυθιστεί όλο μέσα στο νερό. Αν χρησιμοποιήσετε Μισκοτίνη Nο 10 ή Σπαγγετίνι Μισκο Νο10, να ξέρετε ότι σε 6’ ακριβώς είναι έτοιμο, όπως ταιριάζει στο πιάτο.

2. Βάζετε ένα μεγάλο τηγάνι σε μεσαία φωτιά. Μόλις κάψει σε 1 λεπτό ρίχνετε μέσα το βούτυρο να λιώσει.

3. Μόλις λιώσει το βούτυρο προσθέτετε τον χυμό ντομάτας και ανακατεύετε.

4. Προσθέτετε το κάρυ και ανακατεύετε καλά. Σε 1’ η σάλτσα είναι έτοιμη. Κλείνετε τη φωτιά και περιμένετε να γίνει το σπαγγετίνι.

5. Με το που θα γίνει το σπαγγετίνι το στραγγίζετε και το προσθέτετε στο τηγάνι με τη ζεστή σάλτσα. Ανακατεύετε να πάει η σάλτσα παντού και μεταφέρετε το τηγάνι στο τραπέζι σας, για άμεσο σερβίρισμα στα πιάτα.

Σερβίρισμα:

Σε κάθε πιάτο προσθέστε από πάνω τριμμένη γκράνα. Πριν προσθέσετε φρεσκοτριμμένο πιπέρι καλό είναι να δοκιμάσετε τα σπαγγετίνι σας, γιατί λόγω της ελαφρά καυτερής γεύσης του κάρυ, ενδέχεται να μην το χρειάζονται.

Περισσότερες συνταγές αλ Καρούζο μπορείς να βρεις πατώντας εδώ.