Εφτασε η ώρα να γευτούμε το κρασί μας. Η γλώσσα μας ανιχνεύει τη γλυκιά γεύση στην άκρη της, στο πλάι την ξινή, στο κέντρο της την αλμυρή, και την πικρή στο βάθος. Πρέπει να αναφέρουμε ότι αλμυρή γεύση δεν υφίσταται σε ό,τι αφορά στα κρασιά. Γεμίζουμε το στόμα με κρασί κατά το ένα τρίτο φροντίζοντας να έρθει σε επαφή με κάθε σημείο του στόματος. Παρατηρούμε το πόσο γεμάτη είναι η γεύση του κρασιού, εάν έχει δηλαδή «σώμα» σαν το γάλα ή μοιάζει περισσότερο με νερό. Κάτι άλλο που παρατηρούμε είναι η επίγευση, δηλαδή η αρωματική διάρκεια του κρασιού στο στόμα, αφού το έχουμε καταπιεί. Εχουμε πάντοτε στο νου μας διάφορα αρώματα από φρούτα, λουλούδια και μπαχαρικά και προσπαθούμε να τα ανακαλύψουμε στα αρώματα που αναδύει το κρασί.
Η μεγάλη αγάπη για το αμπέλι, το κρασί και τη φύση, καθώς και οι ισχυροί δεσμοί με τη γη της Αρκαδίας αποτελούν τέσσερα καθοριστικά στοιχεία στην ιστορία της οικογένειας Σπυρόπουλου. Η ιστορία ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1860, όταν δημιουργείται το πρώτο οινοποιείο της οικογένειας στην Αρχαία Μαντινεία. Η σχέση με το αμπέλι και το κρασί διατηρείται άρρηκτη και αγκαλιάζει όλον τον 20ο αιώνα, με σταθμό τη δεκαετία του 1970, όταν ξεκινά η προσπάθεια εκσυγχρονισμού των οικογενειακών αμπελώνων από τα τρία αδέλφια, Επαμεινώνδα, Ροβέρτο και Γιάννη Σπυρόπουλο. Από την πρώτη στιγμή, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην έρευνα καθώς και την ανάπτυξη της αμπελοοινικής δραστηριότητας με τη χρήση των πιο σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, με πρώτιστο, ωστόσο, μέλημα, το σεβασμό προς το περιβάλλον, μία επιλογή που για την οικογένεια Σπυρόπουλου αποτελεί στάση ζωής.
