Αιώνες μετά τα έργα και τις ημέρες των Ενετών Querini, οι Ιταλοί έρχονται και ξανάρχονται στην Αστυπάλαια. Αναστηλώνουν τα σπίτια, καμαρώνουν το Ενετικό κάστρο που δεσπόζει από πάνω τους και οραματίζονται την ωραία "Αστυνέα" των μονάκριβων διακοπών τους. Το ζεύγος Μαράσκι αγόρασε ένα σπίτι του 40, χτισμένο στο βουνό του Γιαλού που ατενίζει το λιμάνι. Το παλιό αρχοντικό είχε μορφή ερειπίου ...Οι αρχιτέκτονες Θωμάς Παπαγιαννόπουλος και Αννα Ιωαννίδου συνέβαλαν καθοριστικά στη βιωσιμότητα της καινούριας χρήσης μέσα σε ένα δεδομένο, παραδοσιακό κέλυφος, με γνώμονα την τέλεια ένταξη του κτίσματος στον ιστό του διατηρητέου οικισμού. Το σπίτι είναι τριώροφο, με εξώστες χωρίς στέγαστρα και περίκλειστη αυλή στην πλευρά του δρόμου. Το κατώτερο επίπεδο ήταν στάβλος, ο οποίος χρειάστηκε να σκαφτεί για να αξιοποιηθεί. Αυτό το επίπεδο, το οποίο λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους είναι τυφλό στην πίσω πλευρά, έγινε η gourmet ζώνη του σπιτιού: επίσημη τραπεζαρία με βοηθητική κουζίνα και κάβα, μπαρ, TV-room και μπάνιο με εξόδους προς την αυλή με το BBQ και την υπαίθρια τραπεζαρία. Το μεσαίο επίπεδο χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες εσωτερικές καμάρες που οριοθετούν ζώνες, χωρίς να διασπούν την αίσθηση του μακρόστενου ενιαίου χώρου. Στην πλευρά του δρόμου έγιναν δύο προσθήκες: η βιβλιοθήκη-γραφείο που επικοινωνεί με το σαλόνι και η εσωτερική σκάλα που οδηγεί σε ένα μπουντουάρ-προθάλαμο των ξενώνων. Από την άλλη πλευρά, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο λουτρό που εξυπηρετεί την κρεβατοκάμαρα. Ο τελευταίος όροφος είναι η ιδιωτική ζώνη με τα υπνοδωμάτια και τα λουτρά. Οι μικροί εξώστες έχουν χαρακτηριστικά αστυπαλιώτικα καφασωτά κάγκελα, βαμμένα σε έντονο μπλε. Ξύλινα ταβάνια βαμμένα σε φωτεινές αποχρώσεις ή εμφανή δοκάρια στο φυσικό χρώμα του ξύλου, ιταλικά κεραμικά πλακάκια με φλωρεντιανά μοτίβα τοποθετημένα διαγώνια στα εσωτερικά και εξωτερικά δάπεδα του ισογείου. Ξυλόγλυπτα ραφάκια -πιστά αντίγραφα σχεδίων που υπάρχουν σε παλιά σπίτια της Αστυπάλαιας, σκαλισμένα από ντόπιους τεχνίτες- είναι μερικά από τα στοιχεία που επέλεξαν οι αρχιτέκτονες να δανειστούν από την παράδοση για να δώσουν ιδιαίτερο ύφος στο σύγχρονο χώρο.

Για την επίπλωση του σπιτιού τους ο Τζιοβάνι και η Μάρθα προτίμησαν να φέρουν κάποια πράγματα από τα πατρικά τους σπίτια, μερικά αντικείμενα αγορασμένα στην Ιταλία ή στο Λίβανο... Υπάρχουν μερικά "αστικά" κομμάτια που δεν έχουν σχέση με τη διακοσμητική απλότητα που επικρατούσε στο μάλλον φτωχικό νησί, ωστόσο μερικά έπιπλα, ιδίως από την περιοχή της Τοσκάνης, έχουν "συγκινητικές" ομοιότητες με τα παραδοσιακά ελληνικά, ανασύροντας στην επιφάνεια σκέψεις για τους πολιτισμούς της Μεσογείου. Από τα περίχωρα του Μιλάνου μέχρι το Γιαλό της Αστυπάλαιας ίσως -για μερικούς σίγουρα- η απόσταση δεν είναι και τόσο μεγάλη...