Οσοι έχουν επισκεφθεί την Πάρο, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού τους θα έχουν καταγράψει το όνομα Υρία. Αυτό ήταν το αρχαίο όνομα του χωριού Λεύκες, απ όπου κατάγεται ο Στέλιος Γκίκας, ενώ έτσι (Yria) ονομάζεται σήμερα το εργαστήρι αγγειοπλαστικής που έστησε με τη σύζυγό του Monique Mailloux, αλλά και το καινούριο τους κατάστημα στις Λεύκες, το οποίο στεγάζεται σε ένα σπίτι του 18ου αιώνα. Το κτήμα που διάλεξε το ζευγάρι να «στήσει» το εργαστήρι κεραμικών και το εκθετήριο «Το Μαγαζί», αλλά και το σπίτι του, βρίσκονται πάνω σε ένα λόφο, μπαίνοντας στο χωριό Κώστος, με ορεινό τοπίο και έντονο ανάγλυφο! Ο Στέλιος Γκίκας σπούδασε στη Φαέντσα της Ιταλίας, ενώ η σύζυγός του στη γενέτειρά της, την Αμερική. Οι δυο τους ταξιδεύουν συχνά και η αισθητική τους σαφώς έχει επηρεαστεί από άλλες κουλτούρες. Ποτέ, όμως, δεν έπαψαν να γοητεύονται από την ελληνική παράδοση, να μελετάνε την ιστορία αυτού του τόπου, να συλλέγουν παλιά αντικείμενα που τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον και, φυσικά, να διασχίζουν τις ελληνικές θάλασσες με το ιστιοφόρο τους.

Το σπίτι φτιάχτηκε σε δύο φάσεις και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Στάθη Τρίμη, σε συνεργασία με τον πολυτάλαντο ιδιοκτήτη. Πολλά πράγματα σχεδίασε και έφτιαξε εξ ολοκλήρου ο τελευταίος, όπως τα cotto που χρησιμοποιήθηκαν στα δάπεδα και όλα τα σερβίτσια. Η είσοδος στο σπίτι γίνεται από έναν στεγασμένο -με ξύλινο ταβάνι- χώρο, σαν προθάλαμο που εισάγει τον επισκέπτη ομαλά από το έντονο φως στη σκιά. Στο ισόγειο, το ασπρόμαυρο, μαρμάρινο, diagonal δάπεδο και η σκάλα με τα πλατύσκαλα, θυμίζουν νεοκλασικό αρχοντικό. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει γραφείο και μπάνιο, καθώς κι ένας ξενώνας με αυλή. Στο αμέσως επόμενο επίπεδο, μια δίφυλλη πόρτα με χρωματιστά τζάμια στο πάνω μέρος της οδηγεί σε ένα θολωτό χώρο, όπου έχει οργανωθεί η τραπεζαρία. Δίπλα υπάρχει η λιτή και άκρως λειτουργική κουζίνα, καθώς και ένας βοηθητικός χώρος με παραδοσιακή παραστιά, ενώ στη συνέχεια περνάμε στο μεγάλο καθιστικό, στο εξωτερικό του οποίου έχει χτιστεί η πισίνα. Η τραπεζαρία διαχωρίζεται από την κουζίνα με δύο λιθόχτιστες καμάρες κι ένα έπιπλο διπλής όψης, δια χειρός ιδιοκτήτη. Τα τραπέζια και τα ντουλάπια της κουζίνας σχεδιάστηκαν από τον Στέλιο Γκίκα και κατασκευάστηκαν από ντόπιους μαραγκούς. Ενα λονδρέζικο ρολόι πάνω στον τοίχο, δύο Art Deco καρέκλες από παλιατζίδικο του Πειραιά σε «αγαστή» συνύπαρξη με τις τυπικές ελληνικές από ψάθα, καθώς και μια παλιά συριανή λάμπα, είναι τα χρηστικά στολίδια αυτού του χώρου. Το ζεστό σομόν χρώμα μέσα στο σοβά, έβαψε τους τοίχους του καθιστικού. Το μαρμάρινο τζάκι, δουλεμένο στο χέρι από τον αρχιμάστορα Λάμπρο Διαμαντόπουλο από την Τήνο, δύο μεγάλοι καναπέδες από το Opus, παλιοί αμφορείς, δύο έργα του Κακανιά κι ένα γλυπτό του Jim Clark, τραβούν το ενδιαφέρον του επισκέπτη. Ωστόσο, το βλέμμα δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από την πισίνα, που νομίζει κανείς ότι τείνει να συναντήσει τη θάλασσα και τη Νάξο απέναντι! Στον ψηλότερο όροφο έχουν διαμορφωθεί τα υπνοδωμάτια και τα μπάνια. Εδώ, το χειροποίητο cotto έδωσε τη θέση του στο σανιδένιο πάτωμα. Τα παλιά, σιδερένια κρεβάτια -όπως και τα υπόλοιπα έπιπλα που σώθηκαν από το πατρικό σπίτι του ιδιοκτήτη στις Λεύκες- ξύστηκαν, βάφτηκαν και διασκορπίστηκαν στα δωμάτια και τους ξενώνες, πάντα όμως με φειδώ. Οι υπαίθριοι χώροι είναι πολύ προσεγμένοι και προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Η πισίνα χτίστηκε σε επίπεδο λίγο υψηλότερο από αυτό της εισόδου του κτήματος, προσφέροντας έτσι περισσότερη ιδιωτικότητα. Το σπίτι απέχει αρκετά από τη θάλασσα και μια πισίνα πάνω σε λόφο είναι σίγουρα μια εντυπωσιακή εικόνα, την οποία ο Στέλιος Γκίκας φρόντισε να κάνει ακόμα πιο ονειρική: η πισίνα βλέπει προς την Ανατολή και σχεδιάστηκε με διάδρομο «φυγής», που δίνει την αίσθηση ότι ακολουθώντας τον θα τσουλήσεις στα βουνά και θα αγγίξεις τη γραμμή του ορίζοντα! Μοιάζει λες και τίποτα δεν τελειώνει στο όριο που συγκρατεί το νερό της πισίνας ή τον γκρεμό που ανοίγεται από κάτω, σαν να υπάρχει η προοπτική της ένωσης με την ανεξάντλητη θάλασσα! Γενικά, ο προσανατολισμός έχει μελετηθεί αρκετά, ενώ πολλά στοιχεία του σπιτιού συνδέονται με συμβολισμούς, που είτε σε κάνουν να σκεφτείς είτε απλά να αφεθείς! Ωστόσο, η ζυγαριά κλίνει προς το δεύτερο, αφού η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη και οι αισθήσεις έχουν πάντα τον πρώτο λόγο...