Παρότι δεν πήρε τελικά τη μορφή την οποία οραματίστηκαν σπουδαίοι αρχιτέκτονες, ο Σωρός της Αντιπάρου έδωσε την αφορμή να δοξαστεί για ακόμη μια φορά η χώρα μας - μια χώρα που μάλλον... ειδικεύεται στο να είναι ή του ύψους ή του βάθους! Συγκεκριμένα, ο Ηλίας και η Ζωή Ζέγκελη, σε συνεργασία με τον διάσημο Ολλανδό αρχιτέκτονα Rem Koolhaas, σχεδίασαν 24 σπίτια μέσα σε ένα υπάρχον παραθαλάσσιο κτήμα 100 στρεμμάτων, παρουσιάζοντας τη δική τους άποψη για έναν πρότυπο οικισμό στην Αντίπαρο. Εχοντας κατά νου τον προσανατολισμό και τη διαμόρφωση του εδάφους, όλα τα στοιχεία της παραδοσιακής, ανώνυμης αρχιτεκτονικής, τα υλικά και τους τρόπους χτισίματος, η ομάδα Ο.Μ.Α. υπέβαλε τη μελέτη της, η οποία βραβεύτηκε και ταξίδεψε σε διάφορες εκθέσεις αλλά ποτέ δεν ευτύχησε να υλοποιηθεί. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού που εμπνεύστηκαν από το μεγαλεπίβολο σχέδιο, έχουν νησιώτικες ρίζες και, στην Αντίπαρο, πρωτοήρθαν κάνοντας μια ακόμη απόπειρα να αποδράσουν σε απόρθητες από το μαζικό τουρισμό τοποθεσίες... Σε σημείο που, όταν εγκαταστάθηκαν στο Σωρό η περιοχή δεν είχε ούτε ρεύμα - μόνο ένα δωμάτιο (ένα παλιό, τυπικό οικοδόμημα), μισογκρεμισμένοι φούρνοι και αχυρώνες υπήρχαν στο κτήμα. Το χτίσιμο ξεκίνησε, λοιπόν, με... τα χέρια - ως και φίλοι της οικογένειας από την Αγγλία προσέτρεξαν για βοήθεια! Ο Ηλίας Ζέγκελης, σε συνεργασία με τον μηχανικό Παναγιώτη Παντελαίο (ο οποίος γνωρίζει καλά το μέρος κι όλες του τις ιδιομορφίες) αποφάσισαν να μην «πληγώσουν» τη γη σκάβοντάς την, αλλά να ακολουθήσουν τις φυσικές γραμμές της. Πέτρινα τοιχία αντιστήριξης που γίνονται «ένα» με το έδαφος, πλακόστρωτες αυλές και λιθόχτιστα δωμάτια γύρω από αυτές, φτιάχτηκαν με τρόπο ώστε να μη διαταράσσεται η αρχική εικόνα που κυριολεκτικά «μάγεψε» το ζευγάρι και το ώθησε να «ριχτεί» σε αυτήν τη μικρή «οδύσσεια». Ούτε στις επιμέρους λίθινες κατασκευές υπάρχουν πολλές ορθές γωνίες - για παράδειγμα, ο τοίχος του ημερήσιου χώρου ακολουθεί καμπύλη γραμμή η οποία, χάρη στα... γαλαντόμα ανοίγματά της, εξασφαλίζει σε όποιον κινείται στο καθιστικό τη μεγαλύτερη δυνατή θέαση του πελάγους.
Η παλιά κατοικία με την παραστιά, τη θυρίδα του τοίχου και το παραδοσιακό ταβάνι με τα καλάμια πάνω από τα ξύλινα δοκάρια, συντηρήθηκε κατάλληλα και μετατράπηκε σε μεγάλο υπνοδωμάτιο χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει στο ελάχιστο! Δωμάτια και μπάνια προστέθηκαν κοντά της -ώστε να χωρέσει όλη η οικογένεια αλλά και οι φίλοι που την επισκέπτονται σε τακτά διαστήματα- τα δάπεδα στρώθηκαν με ακανόνιστες πλάκες, τα πάντα ασπρίστηκαν μέσα-έξω, ενώ οι πόρτες και τα κουφώματα βάφτηκαν εξωτερικά σε σκούρο πράσινο. Ξύλινες πέργκολες «γεφύρωσαν», στη συνέχεια, τους ανεξάρτητους χώρους, ενώ στο πίσω μέρος του σπιτιού δημιουργήθηκαν ακόμα πιο προστατευμένες γωνιές: πεζούλες και σταθερά τραπέζια με μαρμάρινη επιφάνεια, χτίστηκαν έτσι ώστε να αγναντεύουν τη θάλασσα.
Οσον αφορά τη διακόσμηση, οι επιλογές είναι απέριττες και εκλεπτυσμένες, με χρώμα ελληνικό και στιλ... πολύ προσωπικό! Παλιά, ιδιαίτερα κομμάτια, όπως ένα κρεβάτι από το Μοναστηράκι του Πειραιά, μια τραπεζαρία, αλλά και μια ελβετική κουζίνα του 1943, καθώς και η μεγάλη συλλογή παλιών πιθαριών, ταίριαξαν όμορφα με μια ινδονησιακή κονσόλα και μια πολυθρόνα από την Ταϊλάνδη, με χειροποίητα κιλίμια αλλά και μια ψάθα στο δάπεδο, ένα τηνιακό λιθανάγλυφο, πίνακες Ελλήνων ζωγράφων αλλά και arte povera-γλυπτά του οικοδεσπότη με ξύλα που μάζεψε από την παραλία. Από κάθε άποψη, η καθημερινότητα στο Σωρό έχει ομορφιά και πολύ φως!
