Πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας, σε... περιπατική απόσταση, αλλά σε μια ήσυχη γειτονιά με άπλετη «πράσινη» θέα, «σαν να ζεις στην εξοχή», ο Σταμάτης Ζάννος στέγασε τον ιδιωτικό και επαγγελματικό χώρο του. Η πολυκατοικία ήταν ακόμη υπό διαμόρφωση όταν την ανακάλυψε και έτσι –έχοντας σπουδάσει διακόσμηση– δημιούργησε εκείνος τις προδιαγραφές ώστε να καλύπτουν απόλυτα την αισθητική και τον τρόπο ζωής του. Στο ισόγειο έχει εγκαταστήσει το εργαστήριό του, όπου σχεδιάζει στον υπολογιστή τα projects που αναλαμβάνει και μετά κατασκευάζει πάντα τις ανάλογες μακέτες. Ιδιαίτερες εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία της Ελλάδας (Μπενάκη, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα, Ιδρυμα της Βουλής), αλλά και στο εξωτερικό, σε Ευρώπη, Αμερική και Κίνα, φέρουν την πολύτιμη συμβολή του ως «μουσειογράφου».
Είναι εκείνος που θα αναλάβει τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, θα σκηνογραφήσει –όπως, αντίστοιχα, ο σκηνογράφος στο θέατρομουσειακές θεματικές εκθέσεις που, εκτός από έργα ζωγραφικής, περιλαμβάνουν αντικείμενα, βιβλία, ευαίσθητα παλαιά υλικά και απαιτούν ειδικές τεχνικές γνώσεις.
Μια ολόκληρη επιστήμη! Παράλληλα, δημιουργεί τα δικά του καλλιτεχνήματα –γλυπτά, αντικείμενα, κοσμήματα, ρολόγια– τα οποία παρουσιάζει σε εκθέσεις και art shops μουσείων.
Ο ιδιωτικός του χώρος καταλαμβάνει τον πέμπτο όροφο και ένα τμήμα του τέταρτου όπου έχει εγκαταστήσει το υπνοδωμάτιό του. Το καθιστικό, η τραπεζαρία, το γραφείο και η κουζίνα βρίσκονται μαζί, αλλά παράλληλα, εύκολα και κομψά, διαχωρίζονται. Η κουζίνα είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο με... γυάλινους τοίχους και στόρια, ενώ το καθιστικό διαιρείται έξυπνα στα δύο: μια μεγάλη βιβλιοθήκη λειτουργεί ως όριο κρύβοντας από πίσω της δύο επάλληλες συρόμενες πόρτες που, όταν κλείνουν, δημιουργούν έναν ξενώνα. Τα όχι-και-τόσο-καλαίσθητα καλοριφέρ καμουφλάρωνται πίσω από χαμηλές ξύλινες κατασκευές με περσίδες που ανοιγοκλείνουν ανάλογα με την εποχή ή υφασμάτινα καλλιτεχνικά τελάρα-παραβάν, τα οποία κρέμονται από το ταβάνι, ενώ οι πρακτικές ντουλάπες με τους καθρέφτες στην επιφάνειά τους, μεγαλώνουν τον χώρο. Τα έπιπλα είναι απλά και καλόγουστα: πολλά από αυτά απέκτησαν καινούρια ζωή με την ανάλογη συντήρηση, άλλα είναι από το Μοναστηράκι. Κάποια είναι ευφάνταστες, λιτές κατασκευές σχεδιασμένες από τον ίδιο. Παλιά ξύλινα εργαλεία και παιχνίδια ή μικρά γλυπτά, είναι τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία. Η αίσθηση όλου του σπιτιού είναι ήρεμη, αρμονική και πολύ προσωπική – εκφράζει τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του. Οπως λέει ο ίδιος, «είναι ένα λειτουργικό σπίτι με απλές γραμμές, επενδυμένο με τα απολύτως απαραίτητα και φτιαγμένο με πολλή αγάπη».
Πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας, σε... περιπατική απόσταση, αλλά σε μια ήσυχη γειτονιά με άπλετη «πράσινη» θέα, «σαν να ζεις στην εξοχή», ο Σταμάτης Ζάννος στέγασε τον ιδιωτικό και επαγγελματικό χώρο του. Η πολυκατοικία ήταν ακόμη υπό διαμόρφωση όταν την ανακάλυψε και έτσι –έχοντας σπουδάσει διακόσμηση– δημιούργησε εκείνος τις προδιαγραφές ώστε να καλύπτουν απόλυτα την αισθητική και τον τρόπο ζωής του. Στο ισόγειο έχει εγκαταστήσει το εργαστήριό του, όπου σχεδιάζει στον υπολογιστή τα projects που αναλαμβάνει και μετά κατασκευάζει πάντα τις ανάλογες μακέτες. Ιδιαίτερες εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία της Ελλάδας (Μπενάκη, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα, Ιδρυμα της Βουλής), αλλά και στο εξωτερικό, σε Ευρώπη, Αμερική και Κίνα, φέρουν την πολύτιμη συμβολή του ως «μουσειογράφου».
Είναι εκείνος που θα αναλάβει τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, θα σκηνογραφήσει –όπως, αντίστοιχα, ο σκηνογράφος στο θέατρομουσειακές θεματικές εκθέσεις που, εκτός από έργα ζωγραφικής, περιλαμβάνουν αντικείμενα, βιβλία, ευαίσθητα παλαιά υλικά και απαιτούν ειδικές τεχνικές γνώσεις.
Μια ολόκληρη επιστήμη! Παράλληλα, δημιουργεί τα δικά του καλλιτεχνήματα –γλυπτά, αντικείμενα, κοσμήματα, ρολόγια– τα οποία παρουσιάζει σε εκθέσεις και art shops μουσείων.
Ο ιδιωτικός του χώρος καταλαμβάνει τον πέμπτο όροφο και ένα τμήμα του τέταρτου όπου έχει εγκαταστήσει το υπνοδωμάτιό του. Το καθιστικό, η τραπεζαρία, το γραφείο και η κουζίνα βρίσκονται μαζί, αλλά παράλληλα, εύκολα και κομψά, διαχωρίζονται. Η κουζίνα είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο με... γυάλινους τοίχους και στόρια, ενώ το καθιστικό διαιρείται έξυπνα στα δύο: μια μεγάλη βιβλιοθήκη λειτουργεί ως όριο κρύβοντας από πίσω της δύο επάλληλες συρόμενες πόρτες που, όταν κλείνουν, δημιουργούν έναν ξενώνα. Τα όχι-και-τόσο-καλαίσθητα καλοριφέρ καμουφλάρωνται πίσω από χαμηλές ξύλινες κατασκευές με περσίδες που ανοιγοκλείνουν ανάλογα με την εποχή ή υφασμάτινα καλλιτεχνικά τελάρα-παραβάν, τα οποία κρέμονται από το ταβάνι, ενώ οι πρακτικές ντουλάπες με τους καθρέφτες στην επιφάνειά τους, μεγαλώνουν τον χώρο.
Τα έπιπλα είναι απλά και καλόγουστα: πολλά από αυτά απέκτησαν καινούρια ζωή με την ανάλογη συντήρηση, άλλα είναι από το Μοναστηράκι. Κάποια είναι ευφάνταστες, λιτές κατασκευές σχεδιασμένες από τον ίδιο. Παλιά ξύλινα εργαλεία και παιχνίδια ή μικρά γλυπτά, είναι τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία. Η αίσθηση όλου του σπιτιού είναι ήρεμη, αρμονική και πολύ προσωπική – εκφράζει τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του. Οπως λέει ο ίδιος, «είναι ένα λειτουργικό σπίτι με απλές γραμμές, επενδυμένο με τα απολύτως απαραίτητα και φτιαγμένο με πολλή αγάπη».
