Ήταν Δευτέρα απόγευμα. Στην αρχή ένα σπρώξιμο. Μετά δεύτερο, δυνατό ώσπου η πλάτη μου βρήκε στον τοίχο. Μετά τα χέρια κάπου στο λαιμό μου. Τρίτο σπρώξιμο ώσπου βρέθηκα στο πάτωμα με το κεφάλι μου να κάνει γκελ μεταξύ τοίχου και παπουτσοθήκης. Η στιγμή που ένιωσα ότι ναι μου συμβαίνει. Πάγωσα.
Ακολούθησε διάλογος. Δύο ωραίοι μονόλογοι δηλαδή. Ψέλλιζα κάτι μεταξύ αρρώστιας, τρέλας, εμμονής, λογικής και παραλόγου, αγάπης και καταστροφής, όταν τα χέρια του με τράβαγαν από το χέρι και τα μαλλιά και με έσπρωχναν στο κρεββάτι. Κλωτσιές, πατήματα, μπουνιές. Κράταγα την ανάσα μου απλά. Και τον έσπρωχνα. Είχε τόση δύναμη Παναγία μου. Πρέπει να έμεινα ακίνητη κανένα δίλεπτο.
Μετά άτακτα εριμμένες λέξεις. Δε θυμάμαι. Καταστροφή παντού. Δεν του έφτανε.
Άλλο ένα σπρώξιμο που με κόλλησε στον τοίχο. Με κρατούσε από τα μαλλιά. Με τόση δύναμη που το μυαλό μου είχε ακινητοποιηθεί. Η μόνη στιγμή που κοιταχτήκαμε στα μάτια βαθιά. Τα δικά του παγωμένα, θεριεμένα, κυριευμένα. Τα δικά μου σαστισμένα. Θυμάμαι τους ήχους. Όλους. Τον ήχο της ανάσας του. Τον ήχο από το μανίκι του. Τον ήχο από τη φόρα που πήρε το χέρι του. Τον ήχο από το βήμα που έκανε μπροστά. Τον ήχο από το χαστούκι. Τον ήχο από το κρακ που έκαναν δύο δαχτυλά του. Τον ήχο από το κρακ που έκανε ο αυχένας μου. Τον ήχο από τα δόντια μου που είχα μάλλον σφιγμένα. Τον ήχο από το χτύπημα του κεφαλιού μου στον τοίχο. Τον ήχο από το ξερίζωμα των μαλλιών που μου κρατούσε. Τον ήχο από τους χτύπους της καρδιάς μου. Τον ήχο από τον εγκέφαλό μου που ταρακουνήθηκε. Τον ήχο της σιωπής στο κεφάλι του.
Ζαλιζόμουνα ούτε κι εγώ ξέρω πόσες μέρες μετά. Και πονούσα.
Το πρώτο μήνυμά του την επόμενη μέρα, το θεώρησα απλά άστοχο. Το τηλέφωνό του μετά, απλά θράσος.
Ποια αγάπη; Ποιες αξίες; Ποιοι άνθρωποι; Όλοι ζώα είμαστε.
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Ζωή μου, δημοσιεύω το γράμμα σου χωρίς να αλλάξω ούτε κόμμα, πρώτον γιατί είναι πολύ καλογραμμένο -και γι' αυτό σε συγχαίρω- και δεύτερον γιατί αποτυπώνει πολύ παραστατικά και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ένα περιστατικό σωματικής κακοποίησης, γεγονός που μπορεί να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες που βρίσκονται στην ίδια θέση ώστε τουλάχιστον να μην νιώθουν εξαίρεση.
Δυστυχώς, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει κάποια στιγμή στη ζωή της είτε σωματική, είτε ψυχολογική, είτε σεξουαλική βία και στην πλειονότητα των περιπτώσεων νιώθει αδυναμία να αντιδράσει καθώς δεν γνωρίζει τι μπορεί να κάνει για να προστατέψει τον εαυτό της.
Ευτυχώς απ' ότι καταλαβαίνω στην περίπτωση σου, έχεις τη δύναμη να διακόψεις αυτή την τοξική σχέση. Για τις αναγνώστριες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες καταστάσεις αλλά δεν έχουν αυτή τη δύναμη, όπως και για κάθε γυναίκα που μπορεί να υφίσταται μόνο συναισθηματική κακοποίηση αλλά νιώθει εξίσου την ανάγκη υποστήριξης, θυμίζω την ύπαρξη της γραμμης SOS 15900 που λειτουργεί σε 24ωρη βάση όλες τις μέρες του χρόνου και στελεχώνεται από ειδικούς, έτοιμους να στηρίξουν ψυχολογικά, ηθικά και πρακτικά κάθε γυναίκα που υφίσταται οποιασδήποτε μορφής βία.
Ωστόσο, οφείλω να σου πω ότι δεν είμαστε όλοι ζώα και δεν είναι απαραίτητο κάθε σχέση σου να έχει τόσο δραματική κατάληξη. Βλέπεις υπάρχουν και ευτυχισμένες σχέσεις που αξίζει να διεκδικήσεις όταν νιώσεις ξανά έτοιμη να αφιερώσεις την καρδιά σου σε έναν άντρα. Ελπίζω αυτή η εμπειρία να αποτελέσει αφορμή για δουλέψεις περισσότερο με τον εαυτό σου και να καταφέρεις ν' αποκαταστήσεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, την αγάπη και την ίδια τη ζωή.
Σου εύχομαι αυτό το άσχημο περιστατικό να είναι και το τελευταίο που βιώνεις και οι επόμενες σχέσεις σου να σε αποζημιώσουν για την πίκρα που έχεις δεχτεί μέχρι τώρα. Κάνε κουράγιο και να είσαι πάντα το ίδιο δυνατή!
