χουν ένα καλό οι 3D ταινίες: κανείς δεν βλέπει τα μάτια σου μέσα από τα ειδικά γυαλιά την ώρα της προβολής. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να κοιμηθείς όση ώρα θες- αν η ταινία είναι μάπα- και κανείς να μην σε πάρει χαμπάρι. Με λίγα λόγια: αν σας παρασύρουν σ΄ αυτή την ταινία κοιμηθείτε ελεύθερα!
Στην πραγματικότητα βέβαια το «Tron» δεν είναι μάπα. Εχει όμως αυτή την ωραία πλήξη του τίποτα και το déjà vu της δήθεν πρωτοπορίας. Δεν θα παραλείψω φυσικά την υπερβολή και την ύψιστη κενότητα των βιντεογκέιμ που αυταπατώνται ότι είναι σινεμά.
Στον πυρήνα του θα βρούμε βεβαίως υπέροχες ιδέες ανθρωπισμού σε πλαστικό αμπαλάζ και ειδικά εφέ που κόβουν την ανάσα. Μην περιμένετε πάντως κανένα επαναστατικό 3D διότι οι περισσότερες σκηνές είναι επίπεδες και τα γυαλιά δεν χρησιμεύουν παρά για την απόκρυψη του ύπνου.
Από το πρώτο καλτ «Tron» του 1982 λίγα πράγματα έχουν διασωθεί. Εξάλλου τότε η επιστημονική φαντασία βασιζόταν κυρίως στο παιχνίδι των εικόνων και των ιδεών και λιγότερο στην φλυαρία της τεχνολογίας. Ο Τζεφ Μπρίτζες βέβαια επανέρχεται στον ρόλο του Κέβιν Φλιν, του επαναστάτη της ψηφιακής πραγματικότητας και βρίσκεται τώρα εγκλωβισμένος σ’ ένα βάρβαρο και απάνθρωπο παιχνίδι που ο ίδιος έχει κατασκευάσει.
Το παιχνίδι αυτό, αρχικά, ήταν ένας υπέροχος κόσμος, μια σχεδιασμένη Ουτοπία, το λεγόμενο Πλέγμα, όπου συνυπήρχε το ανθρώπινο και το ψηφιακό. Τώρα όμως ο Κλου, ένα πρόγραμμα αναζήτησης που δημιούργησε ο ίδιος ο Φλιν κι έχει υποστεί ψηφιακό μακιγιάζ για να μοιάζει με τον Μπρίτζες στα νιάτα του θέλει να τον εκτοπίσει και να κρατήσει το Πλέγμα για τον εαυτό του (μπερδευτήκατε; Κι εγώ το ίδιο...) Για να σωθεί θα χρειαστεί την βοήθεια του γιου του (Γκάρεντ Χεντλαντ) ο οποίος μπαίνει στο παιχνίδι και διακινδυνεύει τη ζωή του.
Περισσότερο και από τα εφέ, την παράσταση κλέβει η Ολιβια Γουάιλντ- η πανέμορφη μελαχρινή γαλανομάτα του τηλεοπτικού «Ηouse M. D.». Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση αντοχής στην πλήξη.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
