Ο Ατσιο, μικρότερος γιος μίας εργατικής οικογένειας στον Ιταλικό Νότο της δεκαετίας του 60, θα επιστρέψει σπίτι μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να γίνει παπάς. Προσπαθώντας να βρει τη δική του θέση μέσα στον κόσμο, θα προσχωρήσει στο φασιστικό κόμμα, αρχικά ως παιδί και αργότερα ως έφηβος, κηρύσσοντας έναν ανοιχτό πόλεμο με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του και ειδικά με τον μεγαλύτερο, κομουνιστή αδερφό του.

Διανθισμένο με ιταλικά ποπ χιτς της εποχής και τραυματισμένο από τη διάχυτη γλυκανάλατη νοσταλγία που χαρακτήριζε ανέκαθεν το σινεμά της γείτονος χώρας (ο πρώτος αυνανισμός, το πρώτο φιλί...), «Ο Αδερφός μου...» πετυχαίνει κατά κράτος να καλύψει πίσω από μια καλοφτιαγμένη ιστορία ενηλικίωσης ολόκληρο το πολιτικό παρασκήνιο των δύσκολων δεκαετιών του 60 και του 70 στην Ιταλία, αλλά δυστυχώς επαναπαύεται στις δάφνες του ήδη από το πρώτο ημίωρο. Για τα υπόλοιπα 90 λεπτά είσαι πλέον σίγουρος πως το σινεμά δεν χρειάζεται ακόμη μία ιστορία για το πώς ένα παιδί μαθαίνει πόσο σκληρή είναι η ζωή. Ειδικά όταν, ακόμη και η πιο τραγική σκηνή που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του, μοιάζει βαθιά νυχτωμένη μέσα στο σκοτάδι μίας καθ όλα ωραιοποιημένης και γι αυτό ανώδυνης αφήγησης.

Μανώλης Κρανάκης