Παρά τα εντυπωσιακά εκλιπόντα θηρία, τα εκρηκτικά εφέ και τους χιλιάδες ψηφιακούς κομπάρσους το «10,000 π.Χ.» είναι στην πραγματικότητα ένα απλοϊκό boy meets girl (...χάνει κορίτσι, κινεί γη και ουρανό για να ξαναβρεί κορίτσι και ούτω καθεξής). Οσες άγονες πεδιάδες, ερήμους και τροπικές ζούγκλες και να διασχίσουν, όσα δασύτριχα μαμούθ και να κυνηγήσουν, οι -στο χαρτί μόνο- πρωτόγονοι χαρακτήρες του, υπακούν όχι στο μεσσιανικό μήνυμα που κυριαρχεί απροκάλυπτα, αλλά σε καλοζωισμένα κλισέ, πρόθυμα να χρησιμοποιήσουν ως αφορμή το πιο εντυπωσιακό χωροχρονικό περιτύλιγμα θυσιάζοντάς το την ίδια στιγμή στο βωμό του box office.

Εντελώς παραπλανητικά λοιπόν ο τίτλος δεν προσδιορίζει τόσο ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, αλλά μάλλον το εύρος του χρόνου από το οποίο ο Εμεριχ και οι συνεργάτες του άντλησαν ξεδιάντροπα το υλικό τους για μια διαπολιτιστική και χρονικά απροσδιόριστη σούπα που ξεκινά από μια ντεμέκ προϊστορία για να καταλήξει σε μια θλιβερή απομίμηση αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού με αμετανόητη ηγετολατρεία. Μπορεί λοιπόν η Γριά Μητέρα να αναμασά σε τρανς τις ετοιματζίδικες προφητείες της, όμως το μόνο γραφτό να εκπληρωθεί σε αυτό το θεαματικό ποτ πουρί θρησκειών και new age παραφιλολογίας είναι η φιλοδοξία που όρισε εξαρχής τη δημιουργία του: να προκαλέσει λαϊκό προσκύνημα στα ταμεία αποφέροντας έναν πακτωλό εισιτηρίων.

Θανάσης Πατσαβός