Απευθείας απόγονος του λατρεμένου «Μερικοί Το Προτιμούν Καυτό» (1959), αυτή η... ανοιχτομάτα κωμωδία αγαπά οτιδήποτε ανθρώπινο: κάθε πτυχή της ατέλειας που κουβαλάμε όλοι. Ταυτόχρονα, ακριβώς σαν τη δια χειρός Μπίλι Γουάιλντερ πρόγονό του, προκύπτει η πιο λανθάνουσα αλλά ουσιαστική, ανατρεπτική και γι’ αυτό διαχρονική πολιτική ταινία της χρονιάς.
Προσεγγίζοντας χωρίς φόβο, πάθος ή προκατάληψη μερικά από τα πιο λιθοβολημένα ταμπού (το σεξ πριν από την ενηλικίωση ή τον γάμο, την ανεπιθύμητη εφηβική εγκυμοσύνη, τη μονογονεϊκή ή την πολυσυλλεκτική -δημιουργημένη από τη διάλυση μιας ή περισσότερων οικογενειών- φαμίλια...) στην καρδιά της δυτικής κοινωνίας-κατεστημένου, ανάγει σε υπέρτατη (ηθική) αρετή την ανοχή: το θάρρος τού να ζεις τον εαυτό σου ειλικρινά, σεβόμενος ταυτόχρονα το δικαίωμα του άλλου να κάνει το ίδιο, ακόμα κι αν δεν τον καταλαβαίνεις ή διαφωνείς μαζί του. Με διεισδυτικό χιούμορ και μια δαιμόνια αφηγηματική ικανότητα να αποκαλύπτει αργά, σταδιακά, την απρόσμενη πορεία και το ειρηνικά επαναστατικό (ακούστε προσεχτικά τους στίχους όλων των ντουέτων που τραγουδούν η Τζούνο και ο Πόλι) φινάλε της, βάζει διαρκώς ξεκαρδιστικές, εποικοδομητικές... τρικλοποδιές σε οτιδήποτε θεωρείται φυσιολογικό και καθωσπρέπει.
Οταν, για παράδειγμα, ο πατέρας και η μητριά της Τζούνο μαθαίνουν τη κατάστασή της παραδέχονται ότι δεν την περίμεναν: θα έβρισκαν πιο αναμενόμενο να τους ανακοινώσει ότι παίρνει ναρκωτικά ή ότι συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ! Παράλληλα, ο μόλις 30χρονος γιος του Ιβαν Ράιτμαν («Ghostbusters»), Τζέισον, που επιλέγει μια ευφυώς λιτή, ανιδιοτελή σκηνοθεσία, και σύσσωμοι οι θαυμάσιοι ηθοποιοί του, που δεν ξεσπούν στιγμή σε υψηλούς, αβανταδόρικους ερμηνευτικούς τόνους, σκιαγραφούν με τέτοια υπομονή και ευαισθησία τους ήρωες, ώστε τελικά κανείς τους δεν είναι αυτό που άφηνε να εννοηθεί η πρώτη, βιαστική, θετική ή αρνητική εντύπωση, και κανείς τους δεν παύει να εκπλήσσει, ευχάριστα ή δυσάρεστα, μέχρι τέλους. Εκεί όπου δεν υπάρχουν πλαστές ευτυχίες ή μια τακτοποιημένη διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους. Εκεί όπου το γέλιο και το τραγούδι δεν τελειώνουν. Εκεί όπου η κινηματογραφική απόλαυση αγγίζει το τέλειο...
Ιωάννα Παπαγεωργίου
