Δεν υπάρχει λόγος να σας κρύψουμε τη διάγνωση: αν δεν ήταν η περσόνα του Τζακ Νίκολσον και αυτή η στιβαρή μελαγχολική δύναμη του Μόργκαν Φρίμαν η ταινία θα εξέπνεε πριν από τους ήρωές της. Γιατί το σενάριο του Τζάστιν Ζάκμαν που ωθεί δύο 70άρηδες στα τελευταία στάδια καρκίνου να ζήσουν τις τελευταίες, πιο τρελές τους επιθυμίες έχει χτυπηθεί από διάσπαρτα, μεταστατικά κλισέ που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελπίδας στο θεατή που θέλει να ξαφνιαστεί.

Ο Ρομπ Ράινερ κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει την κατάσταση του ασθενή σταθερή, αλλά οι κοινοτυπίες εξαπλώνονται με επιθετική μορφή. Εχουμε όμως τον Τζακ, που είναι αποδεδειγμένο ότι μπορεί να πει και την πιο κακογραμμένη ατάκα με το φρύδι σηκωμένο και να την σκαπουλάρει και την αξιοπρέπεια του Φρίμαν να κρατάει το αντίβαρο. Οι δύο πρωταγωνιστές λοιπόν έκαναν ό,τι μπορούσαν και ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, αλλά... Λυπούμαστε πολύ.

Πόλυ Λυκούργου