Όπως λοιπόν δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε το θέμα, έτσι δεν έχουμε να πούμε και πολλά για αυτή την ταινία που δεν το μαρτυρά ήδη ο τίτλος. Πολλά γνωστά κινηματογραφικά και τηλεοπτικά πρόσωπα (Τζούλια Ρόμπερτς, Σίρλει Μακλέιν, Αν Χάθαγουεϊ, Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζέσικα Άλμπα, Πάτρικ Ντέμπσι, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζέιμι Φοξ, και πολλοί ακόμα ) συνθέτουν αυτή την ομάδα ανθρώπων, οι ιστορίες των οποίων άλλοτε περιπλέκονται τυχαία κι άλλοτε απλά συνυπάρχουν στην εντυπωσιακή πόλη των αγγέλων. Συγκίνηση, πάθος, μνήμη, αθωότητα, ψέμα, ειλικρίνεια και φυσικά έρωτας και αγάπη. Όλα τα αυτονόητα και δεδομένα στοιχεία που συνθέτουν μια πετυχημένη συνταγή.

Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι κατώτερο και των ήδη χαμηλών προσδοκιών. Όχι γιατί αναμέναμε φοβερές ερμηνείες ή μια συναρπαστική ιστορία αλλά γιατί ούτε το αυτονόητο δεν συμβαίνει. Να νιώσουμε ευχάριστα και να παρασυρθούμε για λίγο στο ρομάντζο. Πως ήταν για παράδειγμα το Αγάπη είναι; Ακριβώς το ανάποδο. Εδώ στο τέλος, περισσότερο θέλεις να χωρίσεις αν έχεις σχέση παρά το αντίθετο όπως ίσως θα περιμέναμε.

Και δεν είναι ούτε κάτι κακόγουστο ούτε κάτι υπερβολικό, απλά είναι-και αυτό είναι χειρότερο-αδιάφορο και υπερβολικά προβλέψιμο. Τα αναμένεις όλα με ακρίβεια εργαστηρίου και στο τέλος δεν έχει απομείνει τίποτα να θυμάσαι.

Και αν δεν υπήρχαν οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις (βλέπε για παράδειγμα Αν Χάθαγουεϊ )τότε ίσως ούτε αυτές τις γραμμές δεν θα χρειαζόντουσαν.

Κ.A.