Επος που καλύπτει μισό αιώνα από τα έργα και τις ημέρες μιας σιτσιλιάνικης οικογένειας από το χωριό Μπαγκάρια («Μπαάρια», με την τοπική προφορά), η νέα ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε είναι εμπνευσμένη από βιωματικές κυρίως μνήμες του σκηνοθέτη από τον πατέρα του, τον Πεπίνο: γιος βοσκού και παιδί ατίθασο, που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στην επαρχιώτικη φτώχεια επί Μουσολίνι, ενηλικιώθηκε μεταπολεμικά με κομμουνιστικά ιδεώδη, έγινε στέλεχος του κόμματος, παντρεύτηκε την αγαπημένη του παρά τις αντιρρήσεις των δικών της και προσπαθούσε μονίμως να μοιράσει τον χρόνο και την αντοχή του ανάμεσα στην πολυμελή οικογένειά του και στους πολιτικούς του αγώνες.

Το κόνσεπτ του φιλμ παραπέμπει στην παλιότερη δουλειά του Τορνατόρε «Σινεμά ο Παράδεισος», σε δραματική συγκρότηση, ωστόσο απέχει παρασάγγας. Δεκάδες μικροπεριστατικά, ηθογραφικές λεπτομέρειες και εκτεταμένες αναφορές σε περιφερειακά πρόσωπα εμποδίζουν τον σκηνοθέτη από το να ακολουθήσει με συνέπεια και να σκιαγραφήσει σε βάθος το βασικό του υποκείμενο και τούτη η διάχυση δεν μπορεί παρά να κάνει το σύνολο να μοιάζει με ένα κολάζ από βινιέτες, οι περισσότερες στο όριο της καρικατούρας (ιδίως εκείνες που αφορούν το πολιτικό μπακγκράουντ), αλλά ορισμένες, ευτυχώς, είναι επαρκώς χαριτωμένες και διασκεδαστικές για να συντηρήσουν το ενδιαφέρον μας μέχρι το... μακρινό φινάλε.

Η εκδοχή που θα δούμε στις ελληνικές αίθουσες είναι κατά 20 λεπτά συντομότερη (και πιο περιεκτική) από την 160λεπτη που είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο περυσινό Φεστιβάλ Βενετίας, με πιο περιορισμένη, επίσης, τη μουσική του Ενιο Μορικόνε.

Ρόμπυ Εκσιέλ