Απόλυτα συνεπής στον τίτλο της, η νέα ταινία του Ούλριχ Σάιντλ («Dog Days») είναι χτισμένη πάνω σε μια σειρά από δίπολα: εισαγωγή / εξαγωγή, Αυστρία / Ουκρανία, εργατική τάξη / αστική τάξη, άνθρωποι / προϊόντα. Και φυσικά αγόρι / κορίτσι, οι δύο νέοι άνθρωποι-προϊόντα που ποτέ δεν συναντιούνται σε αυτό το ατέλειωτο πινγκ πονγκ αντιθέσεων.
Η εναλλαγή τους στην οθόνη, η άρνηση να συνυπάρξουν στο ίδιο κάδρο, είναι η πρώτη ένδειξη του ιδιότυπου σαδισμού του Σάιντλ. Οι υπόλοιπες ενδείξεις; Μονοπλάνα με «βιδωμένη» κάμερα, που υποτίθεται ότι μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ωμή αλήθεια. Παιχνίδια με τις συμμετρίες και τις ασυμμετρίες του κάδρου, που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε στοιχεία του ντεκόρ. Είσοδος σε ευαίσθητες ζώνες, όπως η τρίτη ηλικία και η πορνεία, με μια αισθητική προβοκάτσιας: το γκροτέσκο μπαλ μασκέ των ηλικιωμένων και το γαργαλιστικό φιλμάρισμα του διαδικτυακού σεξ ήταν ο κυριότερος κράχτης στο προμοτάρισμα του «Import / Export», κάτι που μας θυμίζει ότι η αποστασιοποίηση και η ηδονοβλεψία χωρίζονται από μια λεπτή ροζ γραμμή.
Τελευταία ένδειξη του σαδισμού αλά Σάιντλ, η υπερβολικά μεγάλη διάρκεια. Λάθος, η εξουθενωτικά μεγάλη διάρκεια. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε ότι ο Αυστριακός σκηνοθέτης στοχάζεται πάνω στην Ευρώπη του 21ου αιώνα με πιο φτωχό και εύκολο τρόπο απ’ ό,τι, για παράδειγμα, ο συμπατριώτης του Χάνεκε, είναι δύσκολο να προσπεράσουμε την έλλειψη αφηγηματικής οικονομίας. Εάν το «Import / Export» ήταν μικρού ή μεσαίου μήκους, ίσως να μην έχανε τη δυναμική του σοκ μέσα στις ατέλειωτες εισαγωγές και εξαγωγές.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
