Στην απρόσμενη σταδιοδρομία αυτού του Τεξανού πολιτικού με τις αδιευκρίνιστες αρμοδιότητες και τις σκιώδεις δοσοληψίες, οι Νίκολς και Σόρκιν βρήκαν απρόσμενο υλικό για μια κωμωδία. Σωστά διαβάσατε. Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς, στόχος τους δεν είναι να σκιαγραφήσουν το πορτρέτο-αγιογραφία ενός ακόμη Αμερικανού ήρωα.
Αυτό θα ήταν από μόνο του εξαιρετικά δύσκολο δεδομένου ότι ο Γουίλσον είναι ένας αμετανόητος γυναικάς, που δεν διστάζει να αποπλανήσει τις κόρες συνεργατών, φιλοξενεί στο γραφείο του μια ορδή εργαζομένων αποκλειστικά του αδύνατου φύλου και μάλιστα με πλούσια τα ελέη, και συγχρωτίζεται στο πίσω μέρος λιμουζινών με τηλεοπτικούς παραγωγούς και κουνελάκια του Playboy παρουσία αρκετής κόκας. Το γεγονός ότι εν μέσω κοκτέιλ και ερωτοτροπιών βρίσκει τον χρόνο για ένα ταξίδι-αστραπή στο τριτοκοσμικό μέτωπο των εξελίξεων αποτελεί μάλλον μια ευτυχή συγκυρία-αφετηρία όσων θα ακολουθήσουν.
Στην πορεία θα εκμεταλλευτεί τις τακτικές τού -καταγέλαστου αλλά καθ’ όλα αξιοσέβαστου από την επίσημη πολιτική- Ψυχρού Πολέμου και την ακατανίκητη επιθυμία των ανωτέρων του να «σκοτώσουν μερικούς Ρώσους» και θα καταφύγει σε ανίερες συμμαχίες. Θα συνεταιριστεί (και συνουσιαστεί) με μια πλούσια φανατική αντικομμουνίστρια και θα γίνει αχώριστος με έναν ελληνικής καταγωγής πράκτορα της CIA. Στον ρόλο του τελευταίου, ο Σίμουρ Χόφμαν αναδεικνύεται σε ξεκαρδιστική παρωδία του αναμενόμενου από ταινίες παρόμοιας θεματολογίας χαρακτήρα του, άξιος αντίπαλος ενός απολαυστικά γλοιώδους Τομ Χανκς, μακριά από την clean cut τυποποίησή του. Μέσα στη σαμπανιζέ ελαφρότητά του όμως το «Charlie Wilson’s War» κατορθώνει να αιχμαλωτίσει τις ομιχλώδεις διαδικασίες αυτού του τραγέλαφου που ονομάζεται διεθνής πολιτική σε όλο του το γελοίο μεγαλείο.
Κι αν για να το πετύχει αυτό αναγκάζεται να ευαισθητοποιήσει του θεατές, όπως και τον πρωταγωνιστή του, με μια αταίριαστα μελοδραματική σκηνή-ξενάγηση στους άθλιους καταυλισμούς των Αφγανών προσφύγων, ας μην του κρατάμε κακία. Παρά τις αδυναμίες του, είναι άξιο απορίας και θαυμασμού και μόνο το γεγονός ότι δημιούργησε ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις συνήθεις σοβαρές ή σοβαροφανείς αντιπολεμικές διαμαρτυρίες που μαστίζουν το Χόλιγουντ τελευταία, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική συνειδητοποίηση της Αμερικής μπορεί να έχει και χαμογελαστή όψη.
Θανάσης Πατσαβός
