Αντάρτισσα, εξόριστη στη Χίο, το Τρικέρι και τη Μακρόνησο, η ηλικιωμένη κυρία (προφανώς γύρω στα 80) στρέφεται στο φακό και λέει: «εμείς είχαμε ιδανικά κυρία μου». Απευθύνεται βέβαια στην σκηνοθέτιδα Αλίντα Δημητρίου το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της οποίας «Η Ζωή στους Βράχους» προβλήθηκε την άνοιξη στο 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Η Δημητρίου βρήκε 33 γυναίκες οι οποίες, μετά το 1945, έζησαν την ελληνική τραγωδία του εμφυλίου πολέμου. Άλλες ανέβηκαν στο βουνό, εντάχθηκαν στον Δημοκρατικό Στρατό και πολέμησαν στο πλευρό των κομμουνιστών κι άλλες συνελήφθησαν και εξορίστηκαν. Αγέρωχες, περήφανες και με απερίγραπτη ζωντάνια στέκονται μπροστά στο φακό και αφηγούνται ιστορίες φρίκης, πολέμου και βασανιστηρίων. Ήταν ίσως η μόνη φορά που είδα το κοινό να γελάει, να δακρύζει και να χειροκροτεί ταυτόχρονα.

Αυτή η «κινηματογραφημένη προφορική ιστορία» δηλώνει με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο του ντοκιμαντέρ στη διατήρηση της μνήμης. Άνθρωποι χωρίς όνομα και χωρίς φωνή (όπως οι γυναίκες του ντοκιμαντέρ) αφήνουν τα ίχνη τους στο φιλμ καθώς οι μικρές τους ιστορίες γίνονται μέρος της μεγάλης Ιστορίας ενός λαού.


Ο.Α.