Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Ανασφαλές αγόρι συναντά cool αποστασιοποιημένο κορίτσι, αγαπούν και οι δυο τους Smiths, θα τα φτιάξουν, το soundtrack κελαηδάει στους ρυθμούς κάποιας αγαπημένης indie μπαλάντας, τα χρώματα και η αισθητική αποτελούν ένα ακόμα εικόνισμα στο ναό του Γουες Άντερσον, και έχουμε και τη Ζόι Ντεσανέλ για το κερασάκι στην τούρτα. Ναι, είναι μία ακόμα indie ρομαντική κομεντί, από αυτές που το εργοστάσιο της Fox Searchlight κατασκευάζει με φοβερή ακρίβεια σε ετήσια βάση.
Αλλά όχι. Γιατί αυτή δεν είναι μια ερωτική ιστορία. Και γιατί ο βιντεοκλιπάς Μαρκ Γουεμπ χωράει στα τρισχαριτωμένα του κάδρα πικρή συναισθηματική αλήθεια που τρία "Τζούνο" και πέντε "Little Miss Sunshine" μαζί δε θα είχαν ιδέα πού να την βρουν. Η ιστορία του Τομ και της Σάμερ παρουσιάζεται με έναν απολαυστικά μη-γραμμικό τρόπο, ώστε στη μία σκηνή να βρισκόμαστε στην 150ή μέρα και να βλέπουμε το ζευγάρι στα πρόθυρα της διάλυσης και στην επόμενη να γυρίζουμε στη 40ή και να τους βλέπουμε να ζουν ένα παρόμοιο σκηνικό για πρώτη φορά, μόνο τότε ήταν ευτυχισμένοι. Ο Γουεμπ τεμαχίζει την ιστορία του όχι για το εφέ, αλλά επειδή επανατοποθετώντας τα γεγονότα σα να επρόκειτο για μια σειρά αλληλένδετων αναμνήσεων, εντείνει κάθε συναίσθημα χαράς ή λύπης, και ταυτόχρονα ολοκληρώνει ένα έξοχο σχόλιο πάνω στην αποσύνθεση μιας σχέσης που δεν χτύπησε σε τοίχο επειδή συνέβη κάποιο ακραίο γεγονός, αλλά επειδή το ζευγάρι δεν ήξερε πώς να μη φθαρεί.
Η ταινία δεν αποφεύγει όλα τα εκνεριστικά indie κλισέ (η πανέξυπνη και ώριμη δεκάχρονη αδερφούλα του Τομ, οι βεβιασμένες μουσικές αναφορές, η Ζόι Ντεσανέλ να παίζει απλώς τη Ζόι Ντεσανέλ) αλλά προσφέρει αρκετές ανάσες φρεσκάδας και αλήθειας, συνδυάζει στιλ, φόρμα και ουσία, δεν επιλέγει κανέναν εύκολο δρόμο, και διαθέτει σκηνές που θα σκέφτεσαι και ανατριχιάζεις, μήνες αφού έχεις δει την ταινία. Η σκηνή ανθολογίας του split-screen μεταξύ ελπίδας και πραγματικότητας είναι σχεδόν σπαρακτική, ενώ το μουσικό νούμερο των Hall & Oates πετυχαίνει να σου φορέσει ένα τεράστιο χαμόγελο χωρίς να γίνεται υπερβολική. Ο Μαρκ Γουεμπ στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του επιτυγχάνει δύσκολες ισορροπίες, ανανεώνει το κουρασμένο είδος της ρομαντικής κομεντί, και μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε προσεκτικά το μέλλον του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
