O Τέρι Γκίλιαμ δε θα πάψει ποτέ να είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες των τελευταίων 25 χρόνων, αλλά είναι πια εμφανές οτι έχει ελάχιστα ακόμα πράγματα να προσφέρει, ακόμα και στις εμπνευσμένες στιγμές του. Μια τέτοια είνια και ο Δόκτωρ Παρνάσους, καθότι εντυπωσιακή δουλειά οπτικά, με μια όμορφη ιστορία στο κέντρο της και έναν ενδιαφέροντα αλήτη χαρακτήρα για πρωταγωνιστή (o Tόνι, τελευταίος ρόλος του Χιθ Λέτζερ). Όμως ακόμα κι αν ο Γκίλιαμ δεν χάνει αυτή τη φορά τον αφηγηματικό του ιστό (η ιστορία είναι μάλλον γραμμική, για τα μέτρα του), στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει κιόλας να την οδηγήσει σε κάποια ενδιαφέρουσα κατάληξη. Η αφήγηση είναι πολύ αποσπασματική, στα όρια του video-game, γεγονός που οφείλεται σε κάποιο βαθμό στο θάνατο του Λέτζερ (και που καλύπτεται έντεχνα από την αντικατάστασή του από τους Τζόνι Ντεπ, Κόλιν Φάρελ και Τζουντ Λο για τρία από τα κεφάλαια), αλλά ακόμα περισσότερο χρεώνεται στην απουσία κάποιου ενοποιητικού οράματος του δημιουργού. Το "τι θέλει να πει ο ποιητής" εδώ δεν αφορά την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά δυστυχώς, την ουσία της.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ