Ο Ρόμπερτ Νέβιλ είναι ένας λαμπρός επιστήμονας, όμως δεν καταφέρνει να περιορίσει ένα θανατηφόρο ιό, για τον οποίο δεν έχει βρεθεί θεραπεία και απ΄ότι φαίνεται έχει φτιαχτεί από ανθρώπινο χέρι. Ο Νέβιλ, που για ένα περίεργο λόγο έχει ανοσία στον ιό, είναι ο τελευταίος επιζών στη Νέα Υόρκη και ίσως και στον κόσμο. Για τρία χρόνια, στέλνει συνεχώς ραδιοφωνικά μηνύματα, προσπαθώντας να βρει άλλους επιζώντες.
Στην προσπάθειά του αυτή δεν είναι μόνος...
Μεταλλαγμένα θύματα της επιδημίας, παραμονεύουν στο σκοτάδι, παρακολουθώντας κάθε κίνηση του Νέβιλ και περιμένοντάς τον να κάνει το μοιραίο λάθος. Ίσως η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας, ο Νέβιλ προσπαθεί να βρει τρόπο να καταστρέψει τον ιό χρησιμοποιώντας το δικό του αμόλυντο αίμα.

Βασισμένο σε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, αυτή του μυθιστορήματος του Μάθεσον (1954) -που έχει εμπνεύσει και άλλους στο παρελθόν και έχει μεταφερθεί άλλες δύο φορές κινηματογραφικά: το 1964, με το Last Man on Earth, με πρωταγωνιστή τον Βίνσεντ Πράις, και το 1971, με το The Omega Man, με πρωταγωνιστή τον Τσάρλτον Ίστον- το σενάριο του «Ζωντανού Θρύλου» προκαλεί ακόμη και από τα trailer και δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για ένα συγκλονιστικό blockbuster.

Δυστυχώς, όμως, αν εξαιρέσουμε τις εικόνες μίας ερειπωμένης φουτουριστικής Νέας Υόρκης που αρχικά μας υπέβαλλαν σε ένα υπέροχο κλειστοφοβικό κλίμα, τίποτα άλλο δεν ήταν αρκετό για να επαληθεύσει όλα όσα είχαμε αρχικά προοιωνιστεί.

Ο Γουίλ Σμιθ, στο ρόλο του στρατιωτικού γιατρού Νεβίλ που επωμίζεται όλο το βάρος της σωτηρίας της ανθρωπότητας, δεν κατάφερε να μας πείσει με την ερμηνεία του. Η ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωσή του με την καθαριότητα και την υγιεινή ζωή, η εύθραυστη ισορροπία του ανάμεσα στη λογική και την παράνοια και η βαθιά του λύπη για όλα όσα έχουν συμβεί όχι μόνο δεν αποτυπώθηκαν στην ερμηνεία του, αλλά ενσωματώθηκαν στο από προηγούμενες ταινίες γνωστό στυλ του άτρωτου Κυρίου με τα Μαύρα.
Παράλληλα, οι χιλιοειδωμένες σκηνές δράσης και υποτυπώδους αγωνίας, τα μοδάτα ζόμπι της διπλανής πόρτας (αν τα δούμε σε ακόμη μία ταινία θα αρχίσουμε να τα συμπαθούμε) και η διάχυτη σεναριακή αμηχανία συνέθεσαν μια τόσο κουραστική ταινία που θα ήταν ευχής έργον αν ο τελευταίος επιζώντας, είχε γίνει βορά των αιμοδιψών ζόμπι από τα κιόλας πρώτα λεπτά.

Γεωργία Οικονόμου